De foto's

De afgelopen maand heb ik een enorme hoeveelheid foto's gemaakt. Erg veel slechte, en een paar leuke. Hieronder volgt van elke vakantiedag één foto. Klik ze aan om ze in groter formaat te bekijken.

Dag 1, de Tsukiji vismarkt in Tokio.



Dag 2, keizerlijk verblijf Tamozawa Goyotei in Nikko.



Dag 3, in de metro van Tokio.



Dag 4, Engaku-ji, tempelcomplex in Kamakura.



Dag 5, onderweg naar Takayama, vulkaan Fuiji.



Dag 6, trouwerij in Takayama.



Dag 7, informatiebalie bij warenhuis in Kyoto.



Dag 8, Geisha's in Kyoto.



Dag 9, de Todai-ji in Nara.



Dag 10, Oku-no-in begraafplaats in Koya-san.



Dag 11, de Dai-to (Grote Pagoda) in Koya-san.



Dag 12, Kinkaku-ji in Kyoto.



Dag 13, Uitblazen na een samurai-spectakel in Kyoto.



Dag 14, herdenkingsmonument atoombom, Hiroshima.



Dag 15, de drijvende torii van Itsukushima-jinja.



Dag 16, Hiddink Pizza in Busan.



Dag 17, Bulguksa tempel bij Gyeongju.



Dag 18, Grafheuvels van Noseo-dong in Gyeongju.



Dag 19, Jung-ang markt in Gyeongju.



Dag 20, IJsbaan op Seoul Plaza in Seoul.



Dag 21, Hond op tafel in Seoul.

Seoul

Gisteren ben ik met de eerder genoemde luxe touringcar de miljoenenstad Seoul binnengetrokken. Over een busbaan langs vijftien kilometer file op een vierbaans snelweg. Dat geeft een goed gevoel. Ja, Seoul is een beetje druk. Er wonen ruim tien miljoen mensen. Gisteravond ben ik er Soju, het lokale gedistileerd, wezen drinken. In de hippe uitgaanswijk Apgujeong. Samen met mijn Koreaanse vriend. Vannacht heb ik in een apartement van zijn familie geslapen. Een erg chique penthouse op de 51ste etage van een van de hogere appartementencomplexen. Zowel overdag als 's nachts heb ik hier een prachtig uitzicht over de stad. Foto's volgen. Meer tekst komt ook, maar de komende dagen even niet. Moet sightsee-en en hond eten. Dinsdagavond land ik weer op Schiphol. Daarna hoort u weer van me.

Busan en Gyeongju

Ja hoor, digitale Menno is veilig aangekomen in Zuid-Korea. Gisterochtend heb ik de speedboot van Fukuoka naar Busan genomen. Busan, daar heb je vast nog nooit van gehoord. Het is een havenstadje aan de zuidkust. 3,7 mln inwoners! Een enorme metropool. Maar ook daar vindt een westerling zijn weg prima. Metro-stations worden ook in een voor mij herkenbaar schrift aangekondigd. En zo af en toe schalt er zelfs Engelse uitleg uit de luidsprekers van bussen en metro's. Ik maak zelfs praatjes in bus en metro. Nee, niet in het Koreaans. En nee, niet met Amerikanen.
Ik ben nu dus in het land van Guus Hiddink. Ik heb hem gisteravond al op twaalf keer ware grootte op een billboard pizza's zien aanprijzen (en me laten overtuigen; de Hiddink-pizza, gegarneerd met aardappel (!) was uitstekend te eten).
Na Busan gisteren, met bezoek aan tempel en sauna, en een nachtje in een uitstekend hotel met uitzicht op strand en zee (de lucht is strakblauw, graad of 12), ben ik vandaag per zeer luxe touringcar naar Gyeongju vertrokken. Echt, die bussen hier zijn ongelooflijk. Er staan me een stoelen in. Business class onder de business class. En vijf euro, voor een heel uur. In Gyeongju slaap ik weer in een hotel in de middenklasse. Ik heb hier vandaag alweer twee Unesco World Heritage sites weggetikt. Ik geloof dat daarmee het totaal voor deze vakantie de twintig begint te naderen.... Morgen ben ik ook nog in dit stadje. Zaterdag vertrek ik naar Seoul om daar oude kennissen te ontmoeten. Ik kan niet wachten....

Hiroshima

Het spijt me dat ik me zo moet behelpen qua bloggen. Tekstjes zonder foto's, dat is natuurlijk volledig tegen mijn natuur in. Het wordt extra vervelend als je bedenkt dat ik de afgelopen twee weken zo'n duizend foto's heb gemaakt. Van sushi, van tempels, veel tempels, veel van Pieter ook, voor tempels, en Sushi etend.
Gisteravond kwamen we tamelijk toevallig terecht in de wintertopattractie van Kyoto. Na zonsondergang wordt er daar, aan de rand van de stad, een bamboebos sfeervol in verschillende kleuren verlicht. Je kon er over de koppen lopen. Wij, nuchtere Hollanders, vonden het maar een kitschzooi, maar de locals hielden niet op met fotograferen en filmen. Wij deden natuurlijk vrolijk mee onder het motto 'wij doen wat de Japanners doen'.
Vanochtend hebben Pieter en ik elkaar op de trein gezet. Pieter stapte in een l0kaal treintje dat hem van Kyoto naar het vliegveld van Osaka bracht. Hij zit nu in een vliegtuig, ergens tussen Den Haag en Osaka, te genieten van zo'n goeie vliegtuigfilm. Pieter zette mij vanochtend op de Shinkansen Nozomi superexpress die mij naar Hiroshima heeft gebracht. Vanaf half elf vanochtend heb ik hier rondgelopen. Vooral rond de herdenkingsmonumenten die de gedachte levend moeten houden aan de 'A-bomb' die hier tot ontploffing werd gebracht. In het herdenkingscentrum heb ik zitten kijken naar filmpjes met aangrijpende interviews met mensen die hier op het moment van de aanslag waren.
Ik ga dadelijk, zodra ik ben uitgetypt, even wat eten. En daarna bekijk ik nog even een tempeltje. Voordat ik met de Nozomi naar Fukuoka ga, alwaar ik woensdag de boot naar Korea neem, ga ik morgen op zoek naar het meest gefotografeerde object van Japan, de drijvende Torii van Itsukushima-jinja (raadpleeg Google maar om uit te vinden wat het is). Schijn je met een bootje naartoe te moeten. Het gaat dus nog steeds erg voorspoedig hier. Tot in Korea.

Takayama

Uw blogger stuurt u vandaag een bericht uit het Japanse bergstadje Takayama. In het stadhuis van het plaatsje bevindt zich een hoek met twee gammele computers.
Sinds mijn vorige blog is er een boel gebeurd. Die gebeurtenissen zijn allemaal op de gevoelige plaat vastgelegd. Echter, de computer alhier beschikt niet over een card reader. De foto`s van de vele tempels, de Japanse maaltijden, Japanse metro`s, treinen en ik weet niet wat nog meer, moeten dus nog even op zich laten wachten. Maar het gaat hier dus uitstekend. Na Tokyo en Takayama vertrekken we vandaag per trein naar Kyoto. Tot een volgende keer. Ik moet nu een trein halen....

Einde aan de crisis

De kredietcrisis is voorbij. Vandaag heeft een kapitaalkrachtige investeerder een flinke steunaankoop gedaan. De beurskoersen vlogen meteen omhoog en zullen voorlopig niet meer dalen. Digitale Menno kocht 200 aandelen ING.
Ik heb het idee dat ik er nu echt bij hoor. Bij de belangrijke mannen. Mijn VVD-lidmaatschap en een set golfclubs kunnen nu niet lang meer op zich laten wachten. 27 april 2009 ga ik naar de aandeelhoudersvergadering. In pak natuurlijk, en dan rook ik daar sigaren. In mijn vrije tijd draag ik vanaf nu rode broeken. Want ook dat doen mannen met aandelen.



ING kantoor aan de Breydelstraat in Brussel op 6 mei 2005. Destijds had het aandeel een waarde van ongeveer EUR 23 en zou nog doorstijgen naar bijna EUR 35. Vandaag sloot het aandeel op EUR 6,28.

Naar Nittel

Dit weekeinde zat ik 13 1/2 uur in de trein. Nee, het was niet de schuld van de NS, maar van de Belgische spoorwegen. En van mezelf ook, want zonder vertragingen is een retourtje Luxemburg tien uur treinen. Maar het was een geslaagd tripje. Foto-technisch was het, net als vorige week, geen toptrip, maar verder... Van het hoogtepunt van het weekeinde zijn geen foto's. Foto's maken mocht niet in de Spa van Mondorf. Ik zat er in vijf verschillende sauna's, in een hamam, in een whirlpool en in een thermaalbad. Maar van de rest van het weekeinde zijn foto's. Van wandelingen door wijngaarden van Nittel en van de Duitse pot die ik at in de Ratskeller van Trier en van Lee, Sascha, Marianne in een sfeervol verlichte cocktailbar.

Maeslant

Vandaag was ik met de fotoclub bij de Maeslantkering. Goed voor de algemene ontwikkeling. En geschikt om foto's van te maken. Desondanks heeft het geen spectaculair materiaal opgeleverd.

Harderwijker wipkip

Dit weekeinde was ik met een stel vrienden in Harderwijk. Wandelingetje gemaakt door de verregende Harderwijkse bossen, Harderwijkse gemixte grill gegeten, gedanst in de Harderwijkse discotheek "De Boterlap" en vanmiddag gewipt op een Harderwijkse wipkip (we moesten toch wat; het Dofinarium was dicht).



Onderweg naar het Dolfinarium (dat dus gesloten bleek) kwamen we trouwens langs de strandboulevard. Ik maakte er deze foto en paste 'm 'n beetje aan in Photoshop. Zoek de verschillen.

Het beleidsarme scenario

In het beleidsarme scenario ben ik vandaag halverwege mijn pensioen. Een mooie aanleiding voor een feestje. Zondag is niet echt een geschikte dag voor feestjes, dus vierden we het gisteren. Met taartjes, balletjes tonijn, rolletjes ham en prikkers met geitenkaas. Voor mijn tweeendertigsteneenhalfste verjaardag kreeg ik van mijn vrienden een Digital PhotoFrame. Mooi man!

Te vaak

In Brussel begon de kelner van restaurant Bier Circus me bij binnenkomst een hand te geven. Ik werd herkend als vaste klant. Dat ging me toch wat te ver. Vanaf toen zocht ik wat vaker een ander restaurant op.
In Den Haag is eetcafé De Paraplu één van mijn vaste adressen. Toen de serveerster daar laatst zei 'Bedankt jongens, tot de volgende keer.' bekroop me hetzelfde gevoel als destijds in Brussel. Vandaar dat Lars en ik vandaag voor de verandering neerstreken in Pizzeria Pinocchio.

Marktwerking

Vanmiddag deed ik met Dorien cultureel. We zagen in het fotomuseum foto's van Erwin Olaf, niet echt mijn stijl. En de moderne kunst in het GEM viel als vanouds ook tegen. Te modern voor Digitale Menno. Na afloop dronken we in het museum een bakkie. Elk zichzelf respecterend museum heeft tegenwoordig immers een uit de kluiten gewassen koffiehoek, met trendy stoeltjes en chique slokjes en hapjes. Het was er drukker dan in de toonzalen. Het zal wel iets met marktwerking te maken hebben. Om toch positief af te ronden; aan het einde van de middag zagen we de nieuwe (prachtige) film van de broers Dardenne; 'Le Silence de Lorna'. Na afloop aten we wat in de stampvolle brashoek van het filmhuis.

Parallelle ordening

Kassen bij Monster (onbewerkt)

Na een fietstochtje door het Westland naar Hoek van Holland vanochtend, heb ik mij inmiddels weer verschanst op mijn bank. Met een boekje dat ik gisteren heb gekocht in de Rotterdamse Kunsthal. Er is daar een expositie die me op het lijf geschreven is. Er hangen foto's van ambtenaren.
Nederlandse ambtenaren hingen er niet in de Kunsthal. Daar kan fotograaf Jan Banning niet mee uit de voeten. Ze zitten met hun rug naar de deur, met hun gezicht naar een reflecterende ruit. Dat is schijnbaar lastig voor een fotograaf. Vooral als strakke vorm en compositie en een parallelle ordening van de beeldelementen het uitgangspunt zijn. Beetje over het paard getilde opmerking van meneer Banning. Vooral als je je eigen (!) foto's vergelijkt met het werk van Vermeer en Mondriaan. Die hielden ook van parallelle ordening van de beeldelementen... Kunstenaars moesten hun werk maar voor zichzelf laten spreken.
Ik ben niet heel erg onder de indruk van de foto's van meneer Banning, al is het een mooie verzameling ambtenaren. En het is een prachtig concept. Beetje met een goeie vriend (de tekstschrijver) gesubsidieerd door de wereld reizen om mensen op de foto te zetten. Waarom doe ik dat eigenlijk niet? Misschien nog wel leuker dan de alledaagse macht uitoefenen...


Voet van een (Nederlandse) alledaagse ambtenaar

Crisis

Een plusrekening met 2,25% rente. Ik voelde me altijd een beetje een sukkel. Maar dat gevoel ben ik nu toch wel kwijt. Nee, het is natuurlijk helemaal niet leuk voor de mensen die hun zuur verdiende spaargeld aan die IJslandse bank hebben toevertrouwd. Maar een kleine glimlach kon ik vanmiddag toch niet onderdrukken. En het brengt de creativiteit in me boven....

Sanseveria

Vandaag was ik weer in België. Vanaf mijn bank. Een hele stabiele rooie bank, die door niemand mag worden overgenomen. Ik las er een boek van Dimitri Verhulst. Het werd me vorige week aanbevolen door mijn Brusselse drinkebroer. Niet zo gek dat juist hij het me aanraadde. Het gaat over bier, veel bier. Over een al generaties geleden aan lager wal geraakte familie van meelij opwekkende types die in het evenzo treurige fictieve Vlaamse Reetveerdegem vooral katers wegdrinken.
In vergelijking met de nonkels van Dimitri is mijn drinkebroer maar een watje. Potrel, Herman en Zwaren drinken zich ongeveer dagelijks het licht uit de ogen, worden met delirium tremens en/of in comateuze toestand in ziekenhuizen opgenomen en laten zich (niet alvorens een afscheidstoer te hebben gemaakt langs alle dorpkroegen op de weg er naartoe) opnemen in een afkickcentrum. Het boek schijnt met luid gejuich ontvangen te zijn door de Belgische critici. Ik vind het wel aardig. Vooralsnog is volgens mij Grunberg een stuk beter.
Ik ga nu de tweede helft van het boekje lezen (moest even stoppen omdat ik de samenvatting van Heerenveen-Ajax, 5-2, moest zien).

Nabrander op 11/1o: Het boekje is inmiddels een paar dagen uit. Heel leesbaar. En Grunberg beter? Nee, onvergelijkbaar. Het is een echt Belgisch boek. Dat er families als de familie Verhulst in België zouden bestaan, dat geloof ik onmiddellijk. In Nederland zijn er vast minder van.

Bui

Donderdag heb ik niet gewerkt, maar ben ik met mijn collega's, voor de gezelligheid, op stap geweest. Op solexen reden we van station Breukelen naar het mediapark in Hilversum. Ik had een rappe solex, reed al mijn collega's eruit. Ik snelde naar een riante koppositie, zette mijn brommer tegen een hekje en posteerde mij met camera in de aanslag langs de route. Juist toen brak een kortstondig noodweer uit. Dat leverde mooie plaatjes op, terwijl ik behaaglijk droog onder een boom stond. In Hilversum bezochten we het Nederlands Instituut voor beeld en geluid. Een hal vol YouTube filmpjes. 's Avonds aten en dronken we in Utrecht.

Jamie de Peace Pedaler

Afgelopen weekeinde was ik in Brussel. Een beetje sfeer snuiven bij mijn Europese vrienden. In cafe 'Le Roi des Belges' kwam ik aan de praat met Jamie, Jamie de Peace Pedaler. Deze zesendertigjarige Amerikaan rijdt al jaren op een tandem over de wereld. Door Zuid-Amerika, door Afrika en nu door Europa. Hij nodigt allerlei mensen uit om een stukje op zijn fiets mee te rijden. Daar maakt hij dan filmpjes van. Zo reed zijn twaalf jaar oudere Zweedse au pair van destijds een stukje met hem mee. Ze deelden ook nog een paar nachten hetzelfde bed, vertelde hij er trots bij. En mij nodigde hij uit om naar zijn party te komen. We waren immers vrienden. Hij schreef het voor me op een briefje, zodat ik het niet zou vergeten. "Nov. 2009 USA party". En ik moet het boek "4-hour workweek" trouwens ook lezen. Het zal mijn leven veranderen, zegt ie. Een echte Amerikaan, maar best cool.

Hoog in de bol

Ik denk dat het komt doordat ik vandaag mijn minister voor het eerst de hand heb geschud. Ik heb het een beetje hoog in de bol. De foto die ik zondag maakte tijdens een wandeling door Meijendel deed me denken aan een schilderij van Van Gogh. Ze lijken nauwelijks op elkaar, en toch herkende ik in mijn foto de grote meester. Morgen graag weer met beide benen op de grond digitale menno!

Terugtraprem

Gisteravond was ik even bij M. We dronken op zijn dakterras sangria met schijfjes citroen en sinaasappel, aten van de afhaalchinees en namen de logistiek van zijn huwelijk nog eens door. Het waren slechts opwarmertjes. We maakten een proefrit in zijn nieuwe speeltje. M. had daar niet voor niets tot na zonsondergang mee gewacht. In het donker kwam het indrukwekkende dashboard (ik waande mij in een vliegtuigcockpit) uitstekend tot zijn recht. En ik kon in het donker ook goed zien dat de bolide, die op een stel glimmende 17" lichtmetalen wielen staat, is voorzien van meedraaiende koplampen. En dan is de nieuwe 4,83 meter lange bak natuurlijk ook uitgerust met een lane departure warning system, parkeersensoren voor en achter, panoramisch dak, programmeerbare verwarming, ESP, ASR en ABS, stoelverwarming, een navigatiesysteem, een ingebouwde telefoonfunctie en een zelfdimmende binnenspiegel. Ook de regen- en lichtsensor ontbreekt niet. Ik zou bijna de hydro-actieve vering vergeten. Op mijn Gazelle Toer Populair fietste ik naar huis. Voorzien van bel, nachtverlichting voor en achter, bagagedrager met snelbinders, verende zetel en een terugtraprem.