zaterdag 13 oktober 2018

Zwart

Afgelopen donderdagavond liep ik over de Turnhoutsebaan, een drukke straat met veel kapperszaken, waar vroeger belwinkels in zaten, met nachtwinkels en dürüm restaurants. Ik liep van het station van Antwerpen door de levendige volkswijk Borgerhout, in de volksmond ook Borgerokko genoemd. Er wonen nogal wat mensen die roots hebben buiten Europa.

Aan de Turnhoutsebaan zat ooit, sinds 1928, een chique bioscoop. Het werd omgetoverd tot concertzaal. In de jaren zeventig was het een rocktempel, met optredens van Ry Cooder, Lou Reed en Iggy Pop. Maar de boel raakte in het slop en in 1982 ging ie op slot. In 2002 ontfermde een groep buurtbewoners zich over het monument. Het werd opgeknapt. Ik waande me er in de jaren zeventig. Aan en achter de bar stonden oude grijze rockers, en, naar het leek, veel linksige sociaal agogisch werkers. Ik was blij dat ik voor vertrek naar Antwerpen mijn blauwe pak nog even had omgewisseld voor spijkerbroek en zwart overhemd. Zo stak de salonsocialist niet meer zo erg af tussen de Vlamingen in zwarte slobbertruien en zwarte t-shirts van Kiss.

De zaal was uitverkocht. We zaten op klapstoeltjes. Mark Lanegan trad op. Een 53-jarige schuchtere rocker uit Seattle. Getroebleerde jeugd en een verleden van drank en heroïne passen goed bij zijn rokerige bas stem. Het heeft wel wat, maar levensmoeie types raad ik een avondje Lanegan niet aan. De teksten zijn weinig sfeer opwekkend. En ook instrumentaal is het niet sprankelend. Donker, dof en ingetogen. Geregeld spookachtig. De kleur moest van de podiumlampen komen.

 


Enthousiast geworden? Luister eens naar de titelsong van zijn nieuwste album "With Animals". Girl, you're a murderer. Girl, you're a sorcerer, zingt ie.

maandag 1 oktober 2018

Tussen huis en werk (1)


Bijna dagelijks loop ik van huis naar werk en terug. En onderweg verbaas ik me over van alles en nog wat. Vandaag deed de volle ochtendzon op de gevel van het Horta-Lambeaux paviljoen in het Jubelpark mijn hart sneller kloppen. Victor Horta is de architect die het tempeltje ontwierp. Jef Lambeaux, beeldhouwer, maakte de sculptuur die erin staat tentoongesteld. Nou ja, tentoongesteld. Het tafereeltje met de titel "Menselijke driften", uitgebikt in marmer, 12 meter breed en 8 meter hoog, riep nogal wat weerstand op bij de inauguratie in 1899. Teveel billen, teveel borsten. Lambeaux zelf was ook niet tevreden over hoe zijn werk aan nietsvermoedende passanten werd opgedrongen. Een rel was geboren. Toen de openzuilenconstructie was vervangen door een kuis gemetselde muur en een stalen deur, was Lambeaux al dood. Sinds 2014 kan je door een veredeld sleutelgat in de nu houten deur toch weer een glimp opvangen van de peepshow. En sinds kort is het tempeltje in de zomer een paar halve dagen per week open voor het publiek. Ik ga gauw eens kijken. Het kan mij niet bloot genoeg zijn.