"Kijk eens wat een toponderhandelaar ik ben!"

Het gebeurt niet vaak dat een topambtenaar zichzelf publiekelijk op de borst slaat. Zelfs niet op LinkedIn, al is dat medium voor zelfverheerlijking opgericht. De VWS-directeur geneesmiddelen is trots op zijn prijsonderhandelingen met de pharma boys.
Het deed me denken aan mijn eigen, ook niet misselijke, onderhandelingskwaliteiten. Vanaf de parkeerplaats voor de toeristenbussen moet je richting de Chinese muur langs een haag van souvenirstalletjes en hun verkopers. Onderweg terug naar de bus moet je er weer langs. Ik onderhandelde er over een T-shirt. De verkoopster wilde er 25 euro voor hebben. Na heel lang soebatten, kreeg ik 'm voor 5 euro mee. De verkoopster was erg teleurgesteld. Mocht ze dan echt geen eerlijke boterham verdienen voor haar armlastige gezin? Ik voelde dezelfde trots als de VWS-directeur. "Tachtig cent!", glunderde de tandarts uit mijn reisgezelschap, terwijl hij in de bus eenzelfde T-shirt omhoog hield.
In de wereld van de geneesmiddelen bestaat geen prijstransparantie. De directeur schrijft het zelf in de kamerbrief: "fabrikanten zijn niet of nauwelijks bereid om openbare prijskortingen te geven". Terug in de bus mag je dus niet tegen je reisgenoten vertellen wat voor topprijs je wel niet hebt onderhandeld. Of de onderhandelingen goed hebben uitgepakt zullen we dus wel nooit weten. Alle reden om jezelf niet al te hard op de borst te slaan.

COVID-uitjes

Ik mag niet naar de kroeg, niet uit eten, niet naar de bioscoop. Maar ik mag nog wel naar IKEA. Dus was ik dit weekend bij IKEA. Twee keer zelfs. Eén keer om iets te kopen, één keer om iets terug te brengen. Het waren ronduit uitjes. Ik wist het al van Action, maar voor Ikea geldt hetzelfde: je komt met dingen thuis waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Opeens was ik na een voettocht langs alle dertig afdelingen niet alleen een ophangrail voor schilderijen rijker, maar ook een nieuwe koekenpandeksel, een schitterende orchidee en een kilo chocola. Ik wist niet dat ik een deksel nodig had, laat staan hoe groot ie moest zijn. Dus ging ik een dag later opnieuw naar dat fijne warenhuis. In een grote boog om de chocolade heen. Dat wel. Ook ik leer soms, tijdelijk, van mijn fouten. Van een kilo chocola krijg je buikpijn. Ik moest er een kwartiertje op wachten, maar toen had ik mijn geld terug. En nog een half uur en dertig afdelingen later had ik een deksel die wel paste. Toen ik thuiskwam ontving ik een bericht uit Spanje. Het schilderij dat ik juist wilde gaan ophangen is belangrijk cultureel erfgoed en had nooit Guyana mogen verlaten. UPS staat donderdag weer op de stoep. Als pleister op de wonden mag ik weer naar die fijne woonwinkel om voor dat fraaie ophangsysteem mooie Ikea-kunst aan te schaffen. Het afgelopen weekend viel mijn oog al op een foto van een rode fiets op een Amsterdamse gracht. Of misschien ga ik elders op zoek naar originelere wanddecoratie.