Het volk

Volgens the Guardian is de Britse minister van buitenlandse zaken mogelijk uit op zijn eigen ontslag. Zijn salaris is te karig. Als schrijver verdient ie meer. Ik voelde prompt een drang om te bloggen opborrelen. Ik houd me net als Advocaat graag vast aan een kans op het schijnbaar onmogelijke. Zo kocht ik vrijdag ook een lot in een loterij. Mijn hebzucht won het van mijn zuinigheid en mijn verstand. Ik mijmerde over wat ik met het astronomische bedrag zou doen. Verder dan mijn baan opzeggen kwam ik niet.

Dat ik niet won, weerhield me er zaterdag niet van om me voor acht euro onder te dompelen in een fijne portie kunst. De meeste musea zijn vrijwel verlaten. Dat geeft me een gevoel van superioriteit. Het volk zit tv te kijken. Dat gold niet voor dit museum. Een museum vol met toeristen die het Belgische platteland een dagje hadden ingeruild voor de hoofdstad. De schilder was zelf ook altijd maar heel gewoon gebleven. Hij woonde in een rijtjeshuis in een saaie Brusselse buitenwijk, schilderde van negen tot vijf, alsof het zijn baan was. Hij kwam jaren lang alleen naar buiten om zijn hondje uit te laten.

Opgejaagd door het volk rende ik door het museum naar de uitgang. Elk museum heeft een museumcafetaria en een museumwinkel. Daar spendeert de museumbezoeker meer tijd dan in het museum zelf. In dit museum was de cafetaria vreemd genoeg leeg, afgezien van een gezette dame met schort die tafels afnam. “We gaan zo sluiten.” “Is er nog wel tijd voor een enkel glaasje?”“Dat moet nog wel kunnen.” Ik pakte een biertje uit het koelvak. Absurdistisch. Een donker witbier. In de stijl van de schilder. De drank van het volk.

Na het absurdistische het zoet: https://m.youtube.com/watch?v=gvAT4SBCcOI