Het is crisis. In Roemenië is het dat eigenlijk altijd al geweest. Het communisme bracht bittere armoede (vooral in de laatste jaren, toen het de dictator naar zijn hoofd steeg). Met de val van het communisme is er rijkdom gekomen. Puissant rijk zijn sommige slimmeriken geworden van de revolutie. Ze rijden in van die patsbakken rond, en eten in hele dure restaurants, met hun te grote zonnebrillen nog op. Maar voor het overgrote deel van de bevolking is het nog steeds sappelen. Miezerig kleine salarisjes. Twee academisch geschoolden. Een werkt voor Microsoft, de ander voor IBM. Wonen samen met hun 1-jarig zoontje in een 48 m2 flatje. Een heel standaard verhaal. Zonder (politieke) connecties geen handel, geen goudomrande carrière. Maar, zo erg als in Cyprus, zo is het hier nu toch ook weer niet. Ik kon vanochtend nog gewoon pinnen. Bij een automaat van een Griekse bank. Dat dan weer wel. En vooruit, er kwamen geen euro’s maar lei uit.
