Weimar

Afgelopen week was ik in het oosten van Duitsland. Dit zijn muggen op een ruit in de toren van een kerk in Weimar.

Weggooien

Ik ben vandaag mijn huis aan het opruimen. Het begon met de administratie. Bankafschriften in een mapje stoppen. Het zette me ertoe aan om de hele kast met bankafschriften en andere prullaria uit te mesten. Boeken sorteren, oude paperassen bij oud papier. Ik kwam de kapotte rekenmachine tegen, waar ik op de middelbare school sinussen en cosinussen mee uitrekende. Weg met dat ding. Ik heb een computer. Mijn telefoon kan rekenen. Wacht even, misschien zitten er nog batterijen in. Die moeten er eerst nog uit. Als het in Kopenhagen niet lukt, dan heb ik tenminste nog mijn bijdrage geleverd. Heb er een stel nieuwe batterijen in gedaan. Prompt wist m'n Casio weer dat 45 tan 1 is. Weggooien kan altijd nog.

Eenvoudige argumenten

In de trein naar en uit Friesland heb ik een boekje gelezen met een verzameling van blogberichten van de zuivere denker R. Het tekstje op de achterkant van het boek zette me op het verkeerde been. Het zou gaan over Doutzen Kroes. Dat zag ik helemaal zitten. Maar ze werd vast vooral genoemd om minder literair verantwoorde consumeerders tot aankoop van de bundel over te halen. Ze kwam in het boekje nauwelijks voor.

Er komen in de pocket mensen aan de orde waar deze boerzoektvrouwkijker nog nooit van had gehoord of gelezen. R. schrijft over een bundel van Hrabal, een "maar half en half samenhangend boek" van Lermontov, gaat op zoek naar "de rode lijn in het werk van Paul Citroen", laat zijn licht schijnen over een lezing van socioloog Hartmut Rosa op de Südwestrundfunk over de behoefte aan versnelling en geeft zijn mening over een artikel van Nicholas Carr in het zomernummer van de Atlantic Monthly over wezenloosheid die ontstaat door stompzinnig gesurf op internet.

Ik denk dat het ergens het midden houdt tussen mysterieuze geleerdheid en belezenheid en elitair geneuzel. En zijn alle zinnen oprecht gemeend of vooral ook een parodie op de door R. zo verfoeide recensenten die schrijven voor een fietsje voor hun jarige dochter?
De analyses van schilders, schrijvers, journalisten en fotografen snap ik meestal niet. Verhalen over bellende studentes op dakterrassen en vrouwen met rode mutsen op zebra's vind ik raak en prachtig.