Gladde praatjes en websites

Vorige week stond voor VWS in het teken van een heuse motie van wantrouwen tegen minister Schippers. De premiebetaler pikt de miljardenfraude niet langer. Zuur verdiende euro's verdwijnen in zakken van corrupte maatschappen en vermogende ziekenhuisdirecteuren. Kamerlid Reinette Klever (PVV), vooral bekend als de vermogensbeheerder zonder vergunning, was klaar met de "gladde praatjes" van Schippers over de oplossingen voor De Fraude. Opstappen, zo vond ook Renske Leijten. Gelukkig hebben SP en PVV samen nog net geen meerderheid in de Tweede Kamer.

De minister beantwoordde de motie twee dagen later met de lancering van een gladde website: www.verspillingindezorg.nl. Het meldpunt had een initiatief van de SP zelf kunnen zijn. Het is het populistische antwoord op de onvrede in de samenleving. "Doe uw melding hier!". Volgens mij doe je je behoefte, en maak je ergens melding van. Uw persoonlijke gegevens worden vertrouwelijk behandeld, maar dat is niet echt nodig. Je kan ze namelijk nergens invullen... Van de burger verwacht de minister niet teveel creativiteit in de strijd tegen de stijgende zorgkosten. Op de site hoeft maar vier keer te worden geklikt. De vermeende verspillingen zijn al door VWS in kaart gebracht. Een chique reclamebureau heeft ze onder elkaar gezet. Nadat je de grootste verspilling hebt gekozen, verschijnt één klik later automatisch een lijstje met mogelijke oplossingen. Nog één klik, en volgende week krijgt u gratis een nieuwsbrief. En de verspillingen worden ondertussen natuurlijk alvast keihard aangepakt. Er hebben inmiddels bijna 11.000 hardwerkende Nederlanders gereageerd. Bedankt voor uw inzet en betrokkenheid. U hoort hier nooit meer iets over.

Lady Gaga in de stiltecoupé

Sinds een paar dagen geniet ik van de geneugten van Spotify. Het is een computerprogramma dat via het internet toegang geeft tot vreselijk veel muziek. Ik kende het programma al een tijdje, maar werd belemmerd in het gebruik. In Guyana is deze mega jukebox niet beschikbaar. Tot afgelopen woensdag tapte ik in Brussel de internetverbinding van een buurman af. Het was te traag voor Spotify. Mijn wereld veranderde pas echt toen een vriend me afgelopen week zijn inlogcode voor een hotspot leende. Sindsdien draait Spotify hier dat het een lieve lust is. Ik vind er allerlei deuntjes die ik nog niet kende, maar geniet ook van mooie plaatjes die ik al eerder hoorde. 

Sinds Spotify zit ik nog beter in mijn vel. Zouden we wellicht met muziek de stijgende ziektekosten onder controle kunnen krijgen? Omdat snel internet niet alleen toegang geeft tot muziek, maar ook antwoorden geeft op al mijn vragen, ben ik meteen maar even aan het surfen geslagen. Ik heb een prachtig artikeltje uit 1918 gevonden, van Eva Augusta Vescelius, een muziektherapeut uit New York. En ja hoor! Muziek is goed voor de gezondheid, en leidt dus tot  lagere ziektekosten.

Het bewijs was destijds al niet van vandaag of gisteren. Pythagoreërs (de volgelingen van Pythagoras) beweerden volgens Vescelius al dat muziek in A en B majeur het meeste genezingspotentieel had. Dus wat mij betreft laten we voortaan muziek in A majeur (bijvoorbeeld Franz Schubert's Forellenkwintet) en B majeur (bijvoorbeeld Born this way van Lady Gaga), in het kader van de zorgkostenbeperking, het beste door alle bussen en treinen schallen (ook in de stiltecoupés). Vooral omdat Goethe het al zei: 'Het effect van muziek zit 'm niet in zijn nieuwigheid, maar wordt juist versterkt wanneer we er beter bekend mee raken". Veel dezelfde muziek draaien dus.

Muziek in F mineur (bijvoorbeeld het vierde jaargetijde, de winter, van Vivaldi) zouden we daarentegen juist niet meer moeten draaien buiten de palliatieve opvang. Volgens Schumann was F mineur de meest trieste toon. Hij associeerde het met de dood. Ten slotte, als laatste beleidsmaatregel, niet gespeend van eigenbelang, stel ik voor dat de Spotify Premium variant (altijd en overal muziek voor €9,99 per maand) wordt opgenomen in het basis zorgverzekeringspakket.

Als er iets tussenin komt te staan (of te hangen)

Bovenaan de voetbalpagina van de door mij zeer frequent gefrequenteerde nieuwssite www.nu.nl stond vanochtend reclame van Lilly, de grote pillendraaier uit Indianapolis, vooral bekend van Prozac. Jaarlijkse omzet ruim 22 miljard dollar per jaar. Nou ja, reclame. Via de banner informeert Lilly sportminnaars in Nederland over erectieproblemen. De firma brengt toevallig wel ook een middel op de markt tegen het euvel: Cialis. Op de Amerikaanse site staat het in heldere taal (want daar mag dat): "With a tablet a day, you can be ready anytime the moment is right". De boodschap op Nederlandse site is meer omfloerst, maar feitelijk hetzelfde: "Als er iets tussenin komt te staan, praat er dan met uw arts over."

Volgens Nederlandse en Europese wetgeving mag geen reclame worden gemaakt voor geneesmiddelen die "uitsluitend op recept ter hand mogen worden gesteld". Formeel wordt hier geen reclame gemaakt voor een geneesmiddel. Maar de goede verstaander heeft het natuurlijk al lang in de gaten. Iedereen met erectieproblemen weet dat ie ermee naar een dokter kan. Dat Lilly ons dat nogmaals op het hart drukt, doet het enkel en alleen om ons ervan te vergewissen dat de firma een pilletje heeft tegen het probleem. Heeft de premiebetaler nog mazzel dat dit specifieke middel niet door het collectief wordt betaald.

Keuze is reuze

Ik heb vandaag geen tijd om te bloggen. We krijgen vanavond visite. Het huis moet schoon, er moet worden gekookt, en eigenlijk moeten er Franse woordjes worden geleerd. Misschien is dit blogje wel een soort van vlucht voor alle andere dingen die eigenlijk veel urgenter zijn.

De boodschappen voor het avondmaal zijn inmiddels overigens al wel gedaan. De keuze was weer reuze. Vooral bij de wijnafdeling heb ik daar vaak last van. Neem ik een dure fles, uit een kistje, of doe ik het vandaag wat rustig aan, met een huiswijn van drie euro. Lastig hoor, die keuzevrijheid. Ik heb helemaal geen verstand van wijn. En volgens de kenner is duurder niet altijd lekkkerder. Ik heb wel een goed gevoel voor geld. Ik legde een Chardonnay van € 4,49 in mijn wagentje.

De wijnrekken in de supermarkt zijn te vergelijken met het Nederlandse zorgstelsel. De keuze is reuze, en de priijzen verschillen aanzienlijk. Bovendien heeft de gemiddelde Nederlander nog minder verstand van zorg dan van wijn. Dus kopen we zorg zoals ik bij de grootgrutter vrij lukraak flessen wijn uit het schap trek. Er is alleen één belangrijk verschil. Voor ik de supermarkt mag verlaten, moet er worden afgerekend. Bij zorgverlener lopen we naar buiten zonder te betalen. Ik weet daarom nog niet zo zeker of ik bij de apotheek ook met een wellicht ietwat middelmatige slobberwijn in mijn winkelmandje had gelegd. Lang leve de keuzevrijheid in de zorg!

Lage ziektelast

Ik heb er geen slapeloze nachten van hoor. En ik hoop dat de Minister van VWS er ook geen oog minder om dichtdoet. Maar die afspraak uit het Regeerakkoord, om voor €1,5 miljard zorg uit het pakket te snijden aan behandelingen met een ‘beperkte ziektelast’? Dat is me nogal een kluifje.

Gelukkig hoeft de Minister het niet helemaal alleen te verzinnen. Vandaag stuurde ze een ‘technische rapportage’ van het CVZ naar de Kamer. Een lijstje met aandoeningen met een beperkte ziektelast. Twintig aandoeningen. Financieel beslag €1,7 miljard. Bedankt CVZ. Bezuiniging uitgewerkt, Minister klaar, zou je denken. 

Maar wat staat er dan in dat lijstje? Hartfalen (...). Nou vooruit, de matige variant ervan. Urineweginfecties. Ernstig tandverlies. Gehoorstoornissen. Zweren van de 12-vingerige darm…

De enige aandoening in het lijstje van het CVZ waarvan ik me zou kunnen voorstellen dat ie uit de aanspraken wordt geschrapt, is urine incontinentie. De andere variant van incontinentie stond om onduidelijke redenen niet in het lijstje. Pampers vallen buiten de Zvw. Waarom dan de TENAs er wel in? Opbrengst €250 miljoen. Nog €1,25 miljard te gaan. Sterkte Minister.

Ook het CBS gooide er vanochtend een persbericht uit. Nee, ze hadden geen nieuws. De zorgkosten zijn in 2012 gestegen. Totale uitgaven €93 miljard. Dan is een pakketbeperking met €1,5 miljard opeens eigenlijk niet eens meer zo'n heel erg reusachtig bedrag.

Moe van al het zorgkostennieuws ontvluchtte ik mijn appartement. Even geen zorg. Onderweg naar de wasserette, kocht ik de Volkskrant. Op de voorpagina. Weer die verdomde zorgkosten. Ik lees het tenminste tussen de regels. Als het aan de KNMG ligt, mag de Minister een extra stijging van de zorgkosten gaan inboeken. Beperk de euthanasie op dementerenden. Betekent dat extra ombuigen op de aandoeningen met een beperkte ziektelast? Of kunnen we dat betalen uit de meevaller in de AWBZ. Pagina 9 in dezelfde Volkskrant meldt immers: “Met een automatische stofzuiger bespaar je op de huishoudhulp en op de thuiszorg”. Gelukkig, ook nog positief zorgkostennieuws vandaag.

De zorgkosten domineerden mijn dag. Zelfs als ik in de wasserette even naar buiten kijk, word ik eraan herinnerd.

Mick en Edith motiveren

Het moet van Edith. Minder eten, meer bewegen. Dan blijven we misschien langer gezond en gaan de zorgkosten misschien wel naar beneden. Dus trok ik vanochtend weer mijn hardloop outfit aan (niet goedkoop), deed ik mijn hardloophorloge om (ook niet gratis) en duwde ik mijn iPod (100 euro) in het speciale iPod zakje dat om mijn bovenarm spande (nog eens twee tientjes). Hardlopen drijft voorlopig de uitgaven vooral op.

Al na honderd meter rennen kreeg ik het idee dat ik slaapwandelde. Droomde ik? De wereld om mij heen zag ik in een waas. En mijn eigen ademhaling hoorde ik niet. Nee, ik was wakker. Het zicht werd vooral belemmerd door de kleine dauw- en regendruppels op mijn brillenglazen. En mijn ademhaling werd overstemd door Mick, die motiverende woorden jankte.

People think I'm crazy
I’ve been stumbling on my feet
Shuffling through the street
Asking people, what's the matter with you boy?

Maar ik rende door. Want dat moet van Edith. In mijn eentje. Droomde ik dan toch? Vorige week was het toch veel drukker geweest met lopers? Waar is iedereen? Het lege mistige park kreeg iets spookachtigs. Om het zeker te weten trok ik mezelf terloops aan mijn haar. Nee, ik droomde niet. De kou, de mist en de miezer hielden mijn collega’s binnen. Afvallen kreeg voor hen een nieuwe betekenis.

Ik raakte verder in trans door de muziek van de Stones. Zolang het pad me door het bos voerde tenminste, want elke keer als ik de bosrand bereikte, dan werd Mick overstemd door de voorbij razende auto's. Maar ik rende door, want dat moet van Edith.