maandag 29 maart 2010

South Dakota Circuit


Vandaag ben ik met een collega wezen kijken naar autoraces op het South Dakota Circuit, een racebaan op een uurtje rijden buiten Georgetown. In de brandende zon. In Nederland zou ik me niet aan dergelijke zaken hebben laten blootstellen. Heel gek, in het buitenland wil je alles een keer proberen. Eigenlijk moest je er toegangskaarten voor hebben, maar ook wij werden tot de vip-tribune toegelaten. Waarschijnlijk omdat we blank zijn. Vreemde boel, maar wel erg prettig. Zo konden we het hele circuit mooi overzien.

vrijdag 26 maart 2010

Passie

Nee, ik kook nog steeds niet of nauwelijks, maar vandaag is het toch tijd voor een recept. Een eenvoudige instructie voor in de keuken. We gaan sap maken. Snijd twee passion fruits of passievruchten open. Niet van die knikkers zoals bij Albert Heijn voor de hoofdprijs in plasticbakjes worden verkocht, maar meer grootte cricketbal van de Burda Market. Schep de inhoud van beide vruchten in de blender. Steek de stekker van de blender in het stopcontact. Als het ding al aan stond en de deksel nog niet op de kan zat, dan betekent dat dat de passievrucht zich alle hoeken van de keuken inslingert. Ontdoe de keuken van deze kleverig zoete derrie. Dit is een autobiografisch recept. Doe de inhoud van twee nieuwe passievruchten in de blender . Maak er een passievol papje van, vul aan met een kleine liter water en blend opnieuw. Giet het geheel door een zeef en uw frisse drank is klaar om gedronken te worden. Serveer eventueel met ijs.

maandag 22 maart 2010

Pakuri

Vandaag ben ik met een stel collega's en vrienden een boottochtje over de Mahaica wezen maken. De boot bracht ons naar het dorp Pakuri, waar de oorspronkelijke bewoners van Guyana, de indianen wonen. In het oerwoud. We zijn er rondgeleid door een lokale gids en hebben er gezwommen in de kreek. Heerlijk allemaal. En gezellig bovendien. Ik kan er wel weer een weekje tegen.


Foto-technisch was het allemaal niet echt top dit weekeinde, maar ik voeg toch maar een fotootje toe. Van het oerwoud. Vanuit de boot. Niet scherp en nietszeggend bovendien.

zaterdag 20 maart 2010

Patsbak

Ik wacht nog even op de bevestiging van de leverancier in Japan, en ik moet 'm nog betalen, maar als alles goed gaat, heb ik binnenkort de beschikking over een auto. Een hele grote. In Nederland zou ie prima doorgaan als patsbak. Dat lukt in Guyana op zich ook wel, maar hier is het behalve een auto om indruk mee te maken op de lokale boulevard ook een auto waar je de binnenlanden mee in kan. En dat wil ik. Hij staat hoog op de wielen en kan de nodige modder aan. Alhoewel, hij is wit.

Dit gaat 'm worden; een Nissan X-Trail 4WD. Ja, ook ik moet nog even aan het idee wennen. Maar daar heb ik ook nog even de tijd voor. De bolide staat nu nog in de haven van Nagoya in Japan. Over een kleine twee maanden kan ie hier zijn.


woensdag 17 maart 2010

Voor de leuk



Nee, ik ben niet alleen in Guyana voor de leuk, om te zwemmen, vogeltjes te kijken en te genieten van nationale feestdagen. Er moet ook worden gewerkt. De faciliteiten op kantoor zijn wat minder dan ik gewend was. Geen fijne kamergenoot meer (ja R. ik mis je...) en geen daglicht meer in mijn kamer. Maar wel heel veel afleiding. Mijn kantoor grenst aan twee werkkamers en een vergaderzaal. Drie collega's moeten door mijn kamer om in hun eigen kamer te komen. Inderdaad, een wat alternatieve indeling. Aan wandelgangen doen we hier niet. De kaart van de EU-25 (...) die u tegen de muur ziet staan, moet eigenlijk nog worden opgehangen. Maar de muren zijn van karton, dus dat wordt wat lastig... Maar u ziet het, mijn bureau ligt al vol met werk. Leuk werk. Veel contact met 'externe partijen' over veel geld (voor Guyanese begrippen dan hè; mijn oud-collega's bij VWS zouden er hun bed niet voor uit komen). Morgen ga ik naar het Ministerie van Financiën om er over begrotingsregels te praten (daar weet ik immers alles van...(not)). Volgende week komt er een groep consultants helpen om indicatoren te verzinnen om de ontwikkeling van de gezondheidszorg in kaart te brengen. Ja, leuk! Vanavond heb ik met een paar collega's gevierd dat ik een maand in Georgetown ben. De tijd is om gevlogen. Het is hier nog steeds leuk leuk leuk.

zondag 14 maart 2010

White men can't jump

Als ik over straat loop in Georgetown word ik flink aangestaard en vaak aangesproken. What is it like, up there? Where are you from? Do you play basketball? Maar ook 'White men can't jump' wordt me nog wel eens toegesist. Ze hebben gelijk. Deze white man kan niet springen. Dat is afgelopen week pijnlijk duidelijk geworden. Ik ging rondjes rennen in het nationale park. Halverwege het rondje is het pad afgesloten met een hek. In het hek zit een deur, met een drempel van ongeveer 12 centimeter hoog. Een klein sprongetje is voldoende. Ik lette niet op, struikelde en ging languit op het asfalt. Be careful sir...

dinsdag 9 maart 2010

Guyanees landschap

Afgelopen weekeinde heb ik geen enkele foto gemaakt. Niet in de supermarkt, niet aan de oever van het zwembad van hotel Pegasus, niet van mijn house-warming, niet van papaya's, jackfruit of kokosnoten op de zondagse Burda-markt of van de lunch met vrienden. Van niets. Daarom een foto van vorig weekeind. Een typisch Guyanees landschap...

vrijdag 5 maart 2010

Phagwa

In mijn vorige blogbericht had ik het al aangekondigd, ik zou u nog wat nader inlichten over Phagwa, het van oorsprong Hindoeïstische feest dat ik afgelopen maandag vierde. Een lentefeest om de overwinning van het goede op het kwade te vieren, van het recht op het onrecht. In Guyana is het een nationale feestdag en dus ging de delegatie van de EU op slot. Een collega heeft Hindoe vrienden. Daar vierden we Phagwa. We aten er curry, dronken rum en wodka, dansten op keiharde muziek en bovenal smeerden we elkaar in met gekleurd poeder en bekogelden we elkaar met water. Dit is het resultaat. Terug thuis heb ik tijden onder de douche gestaan om de zooi van mijn kop te krijgen. Het groen op mijn linker wenkbrauw was het meest venijnig. Na een kleine week is de kleur er bijna helemaal af. Het t-shirt beschouw ik als verloren.... Volgend jaar offer ik graag weer een t-shirt.


Voor Phagwa (in mijn huiskamer)


Tijdens Phagwa (op de feestlocatie)

dinsdag 2 maart 2010

Hoatzin



Ik ben op een goed moment naar Guyana gekomen. Gisteren was namelijk alweer een nationale feestdag. Phagwah, heet het. Het levert een vrije dag op. Over wat voor feest het is, en wat het met je doet later meer.
De ochtend van deze dag stond in het teken van bird watching. Het is één van de activiteiten waarmee Guyana zich afficheert als vakantieland. Met een bootje gingen we de rivier op, onder begeleiding van een gids. En we hebben hem gezien hoor, de nationale vogel, de Hoatzin (lokale naam; Canje Pheasant). Het is een vreemd beest. Een soort reptiel-achtige vogel, die op geen andere vogel ter wereld lijkt. En hij vliegt ook alleen (en op beperkte schaal) in dit gebied rond. Hij heeft klauwen aan zijn vleugel, waardoor hij ook een boom in kan klimmen. Hij schijnt te stinken (daarom heet ie ook wel stinkvogel). Maar met die stank viel het wel mee. Of hij was gewoon niet dichtbij genoeg.