Hij twit

Sinds een week staat in de rechter balk van deze website zijn laatst geplaatste Tweet. Ja mensen, Digitale Menno gaat met zijn tijd mee. Hij twit. Het is een extra service voor zijn fans. Zo zijn ze nog beter, nog sneller, op de hoogte van wat hij doet, wat hij ziet, wat hij hoort, wat hij ruikt, wat hij voelt, wat hij proeft, wat hem bezighoudt. Sinds hij een iPhone heeft aangeschaft is hij voortdurend op de hoogte van wat er in de wereld gebeurt. Het zou te eenzijdig zijn om dat ding alleen daarvoor te gebruiken. De wereld mag ook weten wat er met hem gebeurt. Nog drie weken laat hij dit experiment duren. Laat hem weten wat je ervan vindt.

Gemêleerd

Gisteren heb ik voor het eerst in mijn leven een jazz festival bezocht. The Hague Jazz in het World Forum in Den Haag. Nee, ik ben geen uitgesproken liefhebber van die muziekstijl, maar een vriendin van me wilde erheen, en ik verbreed graag mijn horizon. Zo luisterde ik naar the Syndicate, the Yellowjackets (foto), Ivan Lins met het Metropole Orkest, klein stukje George Duke, Trijntje Oosterhuis en het Karel Boehlee Trio, Sinas, Sabrina Starke, de Tiny Little Bigband, Snowboy, Boris, Ibrahim Maloof en tenslotte de Schäll Sick Brass Band. Ja, heel gevarieerd. Het leek wel of we rondliepen in IKEA of zaten te eten bij McDonalds, zo gevarieerd was ook het publiek. De keurige D66 stemmers liepen er rond, met een netjes gestreken overhemd en en een colbert, sommigen zelfs met een stropdas. Maar ook de wat vatsige wereldvreemde vijftiger in een ruitjesblouse kwam je dr tegen. Net als hippe twintigers, grijze oude omaatjes en Hagenezen met tattoos en gouden oorringen. Prima locatie dus om foto's te maken. Ik had mijn iPhone bij me, met een ingebouwde prutcamera.

Swastika

Nee, met dit tekstje wil ik u niet de zegeningen van het nationaalsocialisme of Falun Gong aan de man brengen. Deze paaltjes, die doen denken aan het logo van beide 'bewegingen', staan op de Beestenmarkt in Delft. Op die markt worden niet langer beesten verhandeld. Onder de platanen is nu vooral ruimte gemaakt voor de terrassen van de horeca-zaken. Vandaag was het heerlijk weer om er even te zitten. Bij het verlaten van het plein stuitte ik dus op deze paaltjes. Mijn camera had ik (dom dom dom) niet bij me, maar gelukkig heb ik dan altijd (sinds vorige week) een iPhone bij de hand (meestal zelfs in mijn hand).

Wat zijn dat voor vreemde paaltjes?
Zijn het een soort van Amsterdammertjes, overgebleven uit WO II?
Neen.

Beetje in de weer met Google en je weet dat de paaltjes destijds (tot 1973) onderdeel waren van een ingenieus systeem om de verschillende beesten van de verschillende handelaren uit elkaar te houden. Handig hoor. Maar moeilijk in een tekstje uit te leggen.
Zo, met een plaatje, is het mysterie ook voor u helemaal opgelost.

Tweeslachtig gevoel

Ik heb een iPhone gekocht. Mooi apparaat. Leuke speledingetje. Goed voor mijn imago ook hoop ik, hip, modern, bij de tijd. Maar ergens achter in mijn hoofd zegt een stemmetje dat ik iets heb gekocht dat ik helemaal niet nodig heb. Dertig euro per maand voor een tweede mobiele telefoon. En ik zit al zo veel uren nutteloze dingen te doen achter mijn pc. Ik kan vanaf nu overal mijn emails en de rest van de wereld checken. Een boek lezen, daar is geen tijd meer voor.....
Dat schuldgevoel werd nog verder versterkt toen ik donderdagavond, direct na De Aankoop het NRC op mijn deurmat zag liggen. Bos: tijd dringt voor straf op hebzucht stond er op de voorpagina. Gelukkig ging het over de volgevreten bankdirecteuren en niet over de hebzucht van de man in de straat. Die moet zelfs wat hebzuchtiger worden, zo begreep ik gisteren van het CBS. Consumenten besteedden in het eerste kwartaal van dit jaar 2,4 procent minder dan een jaar geleden. Vooral ook aan elektronica. De Nederlandse economie zit in een recordkrimp. Alleen hebzucht kan ons redden. Volg mijn voorbeeld; koop!

0%

Gisteren ben ik voor de afwisseling met M. bier wezen drinken. Hij kwam met de auto naar de Grote Markt. Voor de vorm vroeg ik na de derde consumptie of ik een alcoholvrije consumptie voor ‘m moest halen. Normaal maakt het M. niet uit met hoeveel alcohol hij achter het stuur kruipt, maar deze keer vroeg hij om ‘iets van Buckler ofzo’. Dat wilde ik ook wel eens proberen. Met de gêne die je ook zal voelen als je voor het eerst incontinentieluiers gaat kopen, toog ik naar de toog. Ik kreeg twee flesjes en twee glazen mee. Ik zal het merk niet noemen, maar het was niet om te drinken. En het stonk vooral, naar caviabrokjes. Toen de flesjes leeg waren (in het Calvijn-jaar gooi je alcoholvrij bier niet weg) ben ik weer gewoon twee glazen Grolsch gaan halen. De dame aan de bar heb ik aangeraden het spul uit de handel te nemen. Ze beweerde dat het het beste alcoholvrije bier is dat er bestaat, maar dat je het niet moet drinken in combinatie met echt bier. Dan proef je dat het naar iets anders smaakt.