maandag 4 november 2013

Verboden te zwemmen

Zo dicht bij Nederland, en toch is alles zo anders in België. De zwartepietendiscussie bijvoorbeeld, is in zijn geheel aan dit land voorbij gegaan. Beetje vreemd. Want ook bij onze zuiderburen wordt het feest van de goedheiligman uitbundig gevierd. Misschien is het allemaal te triviaal voor de Belgen. Misschien bestaan er hier grotere problemen, die eerst om een oplossing schreeuwen, voordat we ons over de pieten buigen. Racisme uit zich in dit land in veel serieuzere vorm. Afgelopen weekend was ik in het mondaine Knokke, de stad aan zee voor de rijke Belgen, waar je garnalenkroketjes kan eten, voor 34 euro. Mensen van allochtone afkomst, laat staan zwarte pieten, heb ik er niet gezien. Enkel rijke blanke Belgen, met BMW X6 Monster Trucks, Louis Vuitton tassen, en met baby’s in Ralph Lauren rompertjes zag ik aan de boulevard. Nu was het er het weer ook niet naar, maar zwarte mensen mogen aan het strand van Knokke de zee niet in, zo lees ik af aan het bord tussen boulevard en strand. Er staat een zwarte man op het bord, onbeholpen zwemmend, met één arm vreemd in de lucht gestoken. Er staat een dikke rode streep door, en een net zo dikke B boven. Een dergelijk verbod is toch nog even van een andere categorie dan het in stand houden van dat uiteindelijk toch tamelijk onschuldig bedoelde zwartepietenfeestje. Het is wellicht daarom dat de VN-mevrouw uit Jamaica meneer Di Rupo niet heeft opgeroepen de pakjesavond in de ban te doen. De prioriteiten liggen hier net even anders.




Geen zwarte mensen in de Belgische zee

 

zaterdag 14 september 2013

Liedekerke


Ik was vandaag in het Belgische Liedekerke. Daar liet ik mij inspireren tot het schrijven van een verhaaltje over ontwikkelingen in de Nederlandse gezondheidszorg. U kunt dat verhaaltje hier vinden.

Vanochtend bezocht ik een begrafenis. Een oude moeder van een goede vriend overleed afgelopen week. De familie had veel goede woorden over voor het personeel in het rusthuis waar moeder het afgelopen jaar heeft gewoond. Het personeel was professioneel, bekwaam, betrokken en warm. Bea, Tineke en Ans, bedankt! Mensen in de zorg worden door iedereen gewaardeerd. Mensen aan het bed tenminste. Die werken hard, voor een karig salaris, zo is over het algemeen de gedachte. Aan de inspanningen van de directeur van het rusthuis werd vanochtend geen specifieke aandacht besteed.

De komende weken zullen vast ook enkele bewoners van de Humanitas rusthuizen na een mooi en lang leven ter aarde worden besteld. Ook tijdens hun uitvaart zal het goede werk van de verzorgers worden geprezen. Ik denk dat meneer Nicodem, de interimbestuurder van Humanitas, in de afscheidspraatjes niet zal worden genoemd. En daar is wat voor te zeggen. De man liet zich een schunnig hoge vergoeding uitbetalen.

Het was zelfs staatssecretaris Van Rijn, de gewezen PGGM grootverdiener, tegen het zere been. Hij wil opheldering. Er zullen hem rekensommetjes worden gepresenteerd, om te laten zien dat het allemaal wel meevalt met het salaris van de consultant. Met de rekensom die de crisismanager door de Volkskrant liet optekenen is alles wat mij betreft eigenlijk al wel voldoende opgehelderd. “Zoals u hier kunt zien, hebben wij sinds mijn komst al voor 1 miljoen aan overbodige kosten kunnen wegsnijden. Ik ben mijn tarief dus nu al ruimschoots waard.”

Het deed me denken aan de soap Camping POWNED, waarin families in grote financiële zorgen samen op vakantie gaan en op de camping door de presentator aan de tand worden gevoeld over hoe ze uit de ellende denken te komen. Een driedubbel failliet echtpaar in de schuldsanering maakt net zulke rekensommen als heer Nicodem. Alhoewel ze maar 60 euro per week te besteden hebben, is er toch financiële ruimte voor een au pair. 'We zijn gestopt met roken. En dat kostte veel meer dan een au pair'.  Ik hoop dat de staatssecretaris geen genoegen neemt met dergelijke rekensommen.

donderdag 11 juli 2013

Zand tussen mijn tenen

Als werkloze met aanspraak op een EU-uitkering, moet ik maandelijks stempelen bij het UWV in Den Haag. Dat is een tamelijk onzinnige bureaucratische handeling, maar mij hoor je voorlopig niet klagen. Ik heb mijn geld nog nooit zo makkelijk 'verdiend'. Ik stond vanochtend laat op, at mijn muesli en las mijn krantje en fietste toen door de zon en een heerlijk verkoelend briesje naar het UWV werkbedrijf, op een industrieterrein, net buiten de stad.

Toen ik afgelopen maand mijn stempeltje kwam halen, vertelde ik mijn werkcoach, een man met flitsende bril en een Jules Deelder sikje, dat ik met ingang van 1 september weer aan de slag zou gaan. Dat is onzeker geworden. Een afdelingshoofd wil me graag aannemen, maar de afdeling personeelszaken wacht al zeven weken met het geven van een akkoord. Ik vertelde het mijn werkcoach. "Prima joh, we zien het wel."

Vanochtend las ik in de Volkskrant een alarmerend bericht over flexibele arbeid. "Eens flexwerker, altijd flexwerker" stond er boven het artikel over een onderzoek uitgevoerd door SEO in opdracht van SZW. Ik liet de man met de flitsende bril de kop van het artikel zien.

Het gaat niet goed met de flexwerker. Hij krijgt steeds minder snel een vast contract. Wat zal dat wel niet voor werklozen betekenen, vroeg ik mij meteen af. "Tja, in deze dagen is de kans dat je zand tussen je tenen krijgt als je op Scheveningen over het strand loopt groter dan het vinden van een vaste baan" zei de man met het Deelder sikje luchtigjes.

Flexwerk heeft bij mij niet een al te positief beeld. Slechter betaald. Zwakke sociale zekerheid en matige pensioenopbouw. Bovendien constante onzekerheid. Heb ik volgende maand nog werk? Dat beeld stelt SEO een beetje bij. Slechter betaald worden flexwerkers nauwelijks. Maar ze doen vaker een beroep op sociale zekerheid. Mijn coach ziet desondanks vooral voordelen. "Ik wens iedereen een flexbaan toe" zegt ie. Met dit weer wil ik niet op kantoor zitten. "Dan wil ik flexibel zijn en cappuccino's drinken op het strand. Ik zit verderrie al 32 in dit kantoor". Ik vond het een wat ongenuanceerde opmerking, maar ik besloot meteen op mijn fiets te springen richting strand. "Geniet dr van", zei mijn coach. "Tot over een maand."

woensdag 10 juli 2013

In de achtertuin

Toen ze me aan zag komen lopen, kwam ze meteen naar buiten. Ze viel me in de armen zoals hartsvriendinnen die elkaar lang niet gezien hebben dat plegen te doen. Geen zoenen, maar juist daardoor misschien wel veel inniger. Ze zei dat ze zo blij was me weer te zien. Na al die maanden. Ik ben toch wat te nuchter voor al die uitbundigheid. Ze was dikker geworden, zei ze. Maar daar zag ik niets van. Ik zag wel meteen dat ze moe was. Ze had van die donkere wallen onder haar ogen. Sinds ik haar kende was ze eigenlijk al moe, want ze had kleine kinderen. Eerder één, nu twee. Zij hadden constant aandacht nodig, anders braken ze de boel af. Vooral het jongetje natuurlijk. Het meisje was een stuk rustiger. Volgens mij zijn meisjes altijd rustiger dan jongetjes. 

We gingen naar de tuin achter het huis. Er stond een groot houten speeltoestel middenin. Een soort van kasteeltoren op palen, met een ladder en een glijbaan van blauw plastic. Het was een dure aankoop geweest, zei ze. Maar ze kon hem niet meenemen met de verhuizing, want hij stond op een betonnen fundering. Een beetje ondoordacht was dat geweest, vond ze.


We zaten op rode ijzeren tuinstoelen aan een wankele tafel. Het jongetje schreeuwde vanuit de kasteeltoren. We dronken een paar glazen witte wijn. Met pittige nootjes. Ik had wel een fles wijn mee kunnen brengen, bedacht ik me. Dat was altijd onze gewoonte geweest. 

We dronken meer wijn. We raakten aangeschoten. Ze wilde weten waarom ik geen kinderen had. Een belangrijk onderwerp. Ik zou later geen familie hebben. Dat vond ik niet een bijster sterk argument, maar ze had geen energie om de discussie verder te voeren. We zouden het bovendien toch nooit eens worden. 

Zij wilde graag nog een derde kind. Ze kon het makkelijk betalen zei ze. En ze wilde graag iemand een mooie toekomst geven. Maar nu nog niet. Kleine kinderen zijn slecht voor een huwelijk, zei ze. Veel stellen scheiden wanneer de kinderen nog klein zijn. Nu nog een derde kind, dat zou het einde van haar relatie betekenen. Op haar veertigste kon het ook gerust nog wel.

Ze verdween naar de keuken. Ik hoopte dat de maaltijd niet onder de wijn zou lijden. Ondertussen speelde ik met de kinderen. De jongen ging op de stoep liggen en ik tekende met stoepkrijt de omtrek van zijn lichaam op de klinkers. Toen ik klaar was, ging hij een meter verderop liggen en begon ik van voren af aan. Al gauw had ik vijf lichaamsomtrekken getekend. De politie maakt ook zulke tekeningen als er ergens een schietpartij ofzo is geweest.

woensdag 26 juni 2013

Zorgblog

De laatste tijd maak ik me op deze blogpagina druk over de zorg en de oplopende zorgkosten. Ik beleef daar veel plezier aan, dus ik ga er mee door. Nog sterker, ik heb er net weer een verhaaltje over 'gepubliceerd'. Niet op deze site, maar op een speciaal daarvoor aangemaakte website. Die vindt u hier. U kunt zich er abonneren op automatische updates per email. Af en toe zullen de zorgblogs ook verschijnen op de website van de Celsus Academie.



Ik heb afgelopen weekend een nieuwe camera gekocht. Dat maakt de weg vrij voor meer 'praatjes bij plaatjes', zoals u die voorheen van Menno Digitaal gewend was. Deze blogpagina, die weer over alles behalve zorgkosten zal gaan, blijft dus gewoon bestaan.

Uw suggesties en commentaar blijven van harte welkom.

woensdag 12 juni 2013

Debat over een containerschip

De vaste Kamercommissie voor Volksgezondheid Welzijn en Sport sprak vandaag met de Minister en de Staatssecretaris van VWS, aan de hand van het VWS Jaarverslag, over de zorguitgaven in 2012. Een vreselijk belangrijk debat. Volgens enkele kamerleden althans. Het ging immers over een heleboel geld (bruto BKZ bedroeg in 2012 zo'n €68 mrd). De publieke tribune bleef leeg. Er zaten niet meer dan vijf mensen. Zo belangrijk zal het debat dan toch wel niet geweest zijn. Of zat iedereen, net als ik, aan het internet gekluisterd?

Eigenlijk was het geen echt debat. De kamerleden zaten er een beetje machteloos bij. Ze bedankten allemaal omstandig de goede hulp die ze ontvingen van het Bureau Onderzoek en Rijksuitgaven (BOR), maar moesten toch vooral benadrukken dat het maar een lastige materie is. Er is nog teveel onduidelijkheid over wat er in 2012 precies is uitgegeven, laat staan waaraan precies, en waarom. Een van de kamerleden vroeg naar de sterke stijging in de uitgaven in de gehandicaptenzorg. Van Rijn kon niet veel anders zeggen dan dat hij het ook niet precies wist, en dat ie het nader zou onderzoeken. 

Het CDA-kamerlid Bruins Slot vergeleek Schippers met de schipper op een containerschip, die in het donker, met haar handen op de rug, de boot in veilige haven moet zien te loodsen. De Minister was het ermee eens. Met haar reactie "We kunnen nog niet veel over 2012 zeggen. Het golft nog erg op en neer" maakte ze de beeldspraak compleet.

Schipper(s): "Het golft nog erg op en neer"

Gelukkig is er in tijden van onduidelijkheid altijd nog Renske Leijten, de rots in de branding, het lichtend baken. Het stond niet op de agenda, maar ze bracht ze toch maar weer even aan de orde; 'de tranentrekkende schandalige vertrekpremies'. Het klonk alsof ze er echt een traantje bij moest laten. Eigenlijk heb ik voortdurend het idee dat de verongelijkte Leijten elk moment in huilen kan uitbarsten, wanneer ze de Minister weer eens onder uit de zak geeft. Best knap.

Maar het debat kabbelde verder rustig verder. Men was het eens. Het is lastig. Maar er komt een commissie, er komt ambtelijk overleg met de kamer, er komt zelfs een IBO. En volgend jaar, bij de bespreking van het Jaarverslag over 2013, dan begrijpen we het allemaal een stuk beter.

maandag 10 juni 2013

Naar het British Museum

Afgelopen weekend was ik in Londen. Niet om me in de oplopende zorgkosten te verdiepen, maar voor de gezelligheid, om vrienden te ontmoeten. En ik bezocht het British Museum. Een prachtig gebouw is dat. Vooral de centrale hal is adembenemend. En er hangt en staat natuurlijk schitterend spul. Het meeste mogen ze dan hebben gejat, de Britten hebben het keurig naar Londen getransporteerd. Ik geef het je te doen; er staan hele Griekse tempels in het museum. En ik wil dat geroof helemaal niet goedpraten, maar ze zorgen goed voor de buit.

In zaal 24 staat een Moai, een indrukwekkend standbeeld, afkomstig van Paaseiland. Toevallig las ik net een verhaal van Jared Diamond over het eiland. Hij stelt dat de fabricage van de beelden een belangrijke aanleiding was voor het einde van de beschaving op het eiland. Door uitputting van een belangrijke hulpbron (de palmbomen) ging er een hoog ontwikkelde cultuur ten onder.

Op het eerste gezicht leek het een beetje een vreemde combinatie. In dezelfde toonzaal, direct naast de Moai, staat een lange vitrine, met daarin keurig naast elkaar uitgestald, de totale hoeveelheid pillen die een gemiddeld Brits echtpaar in een leven volgens recept naar binnen werkt. (volgens de makers van het object 14.000 stuks per persoon). Aanvankelijk stond ik versteld van die enorme hoeveelheid. Maar het valt eigenlijk best mee. Als ze eenzelfde soort monument in een museum in Athene zouden willen tentoonstellen, dan moet de tafel misschien wel twee keer zo lang zijn. Wat de gemiddelde Griek aan receptgeneesmiddelen wegkauwt, is in ieder geval ruim twee keer zo duur als wat zijn Britse collega in zijn leven aan pillen slikt.

Dat geeft toch wel te denken. Waar komen die verschillen vandaan, en waar leiden ze toe? Wellicht niet tot het einde van de Griekse beschaving, of het einde van haar gezondheidszorgstelsel, maar misschien is het een idee, zeker met het oog op de huidige staat van de Griekse overheidsfinanciën, om de verschillen nog eens nader onder de loep te nemen?

dinsdag 4 juni 2013

Fyra-debacle stuwt zorgkosten op


Eigenlijk had ik dit bericht liever getypt vanuit de Fyra, maar ik hoef u niet uit te leggen waarom dat er vandaag niet in zat. De Tweede Kamer gaat dat doen met een lijvig rapport over het debacle, nadat ze haar parlementaire enquête heeft afgerond (waarschijnlijk met een flinke vertraging).

Ik stapte dus in Brussel in de trein naar Essen. Geen probleem. Ik heb de tijd. Ik stel me in op een langere reistijd en vlij me rustig, met De Standaard, neer in een stille coupé. De krant heeft vandaag een gratis bijlage.

In Nederland heet het meestal ‘Vergrijzing’. De positivo’s willen nog wel eens spreken van ‘Verzilvering’. Maar in de bijlage van de Vlaamse kwaliteitskrant heten het ‘De Gouden Jaren’.  Het is geen kwaliteitsbijlage overigens. De redactionele stukken prijzen aan wat ook in de advertenties wordt aangeboden, ter vervolmaking van de oude dag. Zo moeten we allemaal aan de Omega 3 en 6, de zogenaamde poly-onverzadigde vetten. Totdat Unilever een paar jaar gelegen begon te verkondigen dat het in haar margarine zat, wist ik van het bestaan van dit wonderstofje niet af. Maar volgens deze themabijlage voor de oudere jongere kunnen we dus niet meer zonder. Het is goed voor het hart, voor het zenuwstelsel, voor vermindering van het risico van zichtverlies op oudere leeftijd. Bovendien oefent Omega 3 een positieve invloed uit op ons gemoed. Minder kwalen, minder naar de dokter. Omega 3 drukt dus ook de zorgkosten. Bovendien zit er een voordeelcoupon voor extra goedkope Omega 3-tabletten bij de krant. We hebben dus dubbel mazzel vandaag.

We naderen Antwerpen Centraal. Ik vraag of ik hier, of pas in Essen moet overstappen op de trein naar Roosendaal. “Beter in Antwerpen, dan kunt u op het station nog even wat eten of drinken”, adviseert de conducteur Goed idee. Bij Frituur Centraal bestel ik een verse friet met zure mayonaise. Zonder Omega 3 en erg ongezond. In de hogesnelheidstrein waren we deze ongezonde eettent keihard voorbij gejakkerd. Ik hoop dat de Tweede Kamer de gezondheidseffecten van een overstap in Antwerpen ook even meeneemt in haar enquête over de Fyra-teleurstelling.

zondag 2 juni 2013

Zorgkosten beheersen in het hart van Europa

Afgelopen week heb ik een bezoek gebracht aan de Brusselse vestiging van het Europese Parlement. Men organiseerde er een workshop om parlementariërs te informeren over patiëntveiligheid. Er waren vier van de 754 volksvertegenwoordigers op het evenement afgekomen. Aan het begin van de bijeenkomst althans. Na een half uurtje was er nog één over. De anderen moesten vliegtuigen halen of andere belangrijkere bijeenkomsten bezoeken. Ik kon me er iets bij voorstellen.

In de zaal zaten vooral vertegenwoordigers van Europese gezondheidsorganisaties. Elke zichzelf respecterende ziekte heeft een lobbyist in Brussel. Er zaten verrassend veel mooie jonge vrouwen in de zaal, die veel aandacht aan hun kleding en haardracht hadden besteed. Bovendien hadden ze allemaal modieuze grote handtassen bij zich. Ze noemen het Europees Parlement wel eens de catwalk van Brussel. Ik herkende het.

Dat veel overheden in Europa, met het oog op de crisis, vooral kostenbeheersing in de zorg tot prioriteit hebben verheven, was veel van de aanwezigen tegen het zere been. Patiëntveiligheid is te belangrijk om op te bezuinigen. Een geluid uit het parlement, dat meer geld moet worden uitgegeven aan verhoging van de kwaliteit van zorg en de patiëntveiligheid, komt voor veel van de aanwezigen als geroepen. Ik haalde er mijn wenkbrauwen bij op.

Natuurlijk kan er in Europa op elk vlak worden samengewerkt. Er kunnen goede en slechte ervaringen tussen landen worden uitgewisseld bijvoorbeeld, en waar burgers, patiënten, ziekten en zorgverleners landsgrenzen oversteken kan enige afstemming gewenst zijn. Maar Europese samenwerking is niet gewenst omdat het in algemene zin een best belangrijk dossier is, of omdat de lidstaten het belang ervan niet inzien. En inderdaad, verhoging van patiëntveiligheid is vreselijk complex, maar ook dat is op zichzelf niet een reden om het op Europees niveau aan te pakken. Ik ben wat terughoudend.

Ik belde iemand die ik goed ken, en die voor het Europees parlement werkt. We spraken af in één van de vele koffiehoeken die het reusachtige complex rijk is. In tegenstelling tot de Nederlandse kantines kan er daar gelukkig bier worden besteld. Ik had het nodig.

Belgisch bier in het Europees Parlement

maandag 27 mei 2013

Gladde praatjes en websites

Vorige week stond voor VWS in het teken van een heuse motie van wantrouwen tegen minister Schippers. De premiebetaler pikt de miljardenfraude niet langer. Zuur verdiende euro's verdwijnen in zakken van corrupte maatschappen en vermogende ziekenhuisdirecteuren. Kamerlid Reinette Klever (PVV), vooral bekend als de vermogensbeheerder zonder vergunning, was klaar met de "gladde praatjes" van Schippers over de oplossingen voor De Fraude. Opstappen, zo vond ook Renske Leijten. Gelukkig hebben SP en PVV samen nog net geen meerderheid in de Tweede Kamer.

De minister beantwoordde de motie twee dagen later met de lancering van een gladde website: www.verspillingindezorg.nl. Het meldpunt had een initiatief van de SP zelf kunnen zijn. Het is het populistische antwoord op de onvrede in de samenleving. "Doe uw melding hier!". Volgens mij doe je je behoefte, en maak je ergens melding van. Uw persoonlijke gegevens worden vertrouwelijk behandeld, maar dat is niet echt nodig. Je kan ze namelijk nergens invullen... Van de burger verwacht de minister niet teveel creativiteit in de strijd tegen de stijgende zorgkosten. Op de site hoeft maar vier keer te worden geklikt. De vermeende verspillingen zijn al door VWS in kaart gebracht. Een chique reclamebureau heeft ze onder elkaar gezet. Nadat je de grootste verspilling hebt gekozen, verschijnt één klik later automatisch een lijstje met mogelijke oplossingen. Nog één klik, en volgende week krijgt u gratis een nieuwsbrief. En de verspillingen worden ondertussen natuurlijk alvast keihard aangepakt. Er hebben inmiddels bijna 11.000 hardwerkende Nederlanders gereageerd. Bedankt voor uw inzet en betrokkenheid. U hoort hier nooit meer iets over.

zondag 26 mei 2013

Lady Gaga in de stiltecoupé

Sinds een paar dagen geniet ik van de geneugten van Spotify. Het is een computerprogramma dat via het internet toegang geeft tot vreselijk veel muziek. Ik kende het programma al een tijdje, maar werd belemmerd in het gebruik. In Guyana is deze mega jukebox niet beschikbaar. Tot afgelopen woensdag tapte ik in Brussel de internetverbinding van een buurman af. Het was te traag voor Spotify. Mijn wereld veranderde pas echt toen een vriend me afgelopen week zijn inlogcode voor een hotspot leende. Sindsdien draait Spotify hier dat het een lieve lust is. Ik vind er allerlei deuntjes die ik nog niet kende, maar geniet ook van mooie plaatjes die ik al eerder hoorde. 

Sinds Spotify zit ik nog beter in mijn vel. Zouden we wellicht met muziek de stijgende ziektekosten onder controle kunnen krijgen? Omdat snel internet niet alleen toegang geeft tot muziek, maar ook antwoorden geeft op al mijn vragen, ben ik meteen maar even aan het surfen geslagen. Ik heb een prachtig artikeltje uit 1918 gevonden, van Eva Augusta Vescelius, een muziektherapeut uit New York. En ja hoor! Muziek is goed voor de gezondheid, en leidt dus tot  lagere ziektekosten.

Het bewijs was destijds al niet van vandaag of gisteren. Pythagoreërs (de volgelingen van Pythagoras) beweerden volgens Vescelius al dat muziek in A en B majeur het meeste genezingspotentieel had. Dus wat mij betreft laten we voortaan muziek in A majeur (bijvoorbeeld Franz Schubert's Forellenkwintet) en B majeur (bijvoorbeeld Born this way van Lady Gaga), in het kader van de zorgkostenbeperking, het beste door alle bussen en treinen schallen (ook in de stiltecoupés). Vooral omdat Goethe het al zei: 'Het effect van muziek zit 'm niet in zijn nieuwigheid, maar wordt juist versterkt wanneer we er beter bekend mee raken". Veel dezelfde muziek draaien dus.

Muziek in F mineur (bijvoorbeeld het vierde jaargetijde, de winter, van Vivaldi) zouden we daarentegen juist niet meer moeten draaien buiten de palliatieve opvang. Volgens Schumann was F mineur de meest trieste toon. Hij associeerde het met de dood. Ten slotte, als laatste beleidsmaatregel, niet gespeend van eigenbelang, stel ik voor dat de Spotify Premium variant (altijd en overal muziek voor €9,99 per maand) wordt opgenomen in het basis zorgverzekeringspakket.





donderdag 23 mei 2013

Als er iets tussenin komt te staan (of te hangen)


Bovenaan de voetbalpagina van de door mij zeer frequent gefrequenteerde nieuwssite www.nu.nl stond vanochtend reclame van Lilly, de grote pillendraaier uit Indianapolis, vooral bekend van Prozac. Jaarlijkse omzet ruim 22 miljard dollar per jaar. Nou ja, reclame. Via de banner informeert Lilly sportminnaars in Nederland over erectieproblemen. De firma brengt toevallig wel ook een middel op de markt tegen het euvel: Cialis. Op de Amerikaanse site staat het in heldere taal (want daar mag dat): "With a tablet a day, you can be ready anytime the moment is right". De boodschap op Nederlandse site is meer omfloerst, maar feitelijk hetzelfde: "Als er iets tussenin komt te staan, praat er dan met uw arts over."

Volgens Nederlandse en Europese wetgeving mag geen reclame worden gemaakt voor geneesmiddelen die "uitsluitend op recept ter hand mogen worden gesteld". Formeel wordt hier geen reclame gemaakt voor een geneesmiddel. Maar de goede verstaander heeft het natuurlijk al lang in de gaten. Iedereen met erectieproblemen weet dat ie ermee naar een dokter kan. Dat Lilly ons dat nogmaals op het hart drukt, doet het enkel en alleen om ons ervan te vergewissen dat de firma een pilletje heeft tegen het probleem. Heeft de premiebetaler nog mazzel dat dit specifieke middel niet door het collectief wordt betaald.

woensdag 22 mei 2013

Keuze is reuze

Ik heb vandaag geen tijd om te bloggen. We krijgen vanavond visite. Het huis moet schoon, er moet worden gekookt, en eigenlijk moeten er Franse woordjes worden geleerd. Misschien is dit blogje wel een soort van vlucht voor alle andere dingen die eigenlijk veel urgenter zijn.

De boodschappen voor het avondmaal zijn inmiddels overigens al wel gedaan. De keuze was weer reuze. Vooral bij de wijnafdeling heb ik daar vaak last van. Neem ik een dure fles, uit een kistje, of doe ik het vandaag wat rustig aan, met een huiswijn van drie euro. Lastig hoor, die keuzevrijheid. Ik heb helemaal geen verstand van wijn. En volgens de kenner is duurder niet altijd lekkkerder. Ik heb wel een goed gevoel voor geld. Ik legde een Chardonnay van € 4,49 in mijn wagentje.

De wijnrekken in de supermarkt zijn te vergelijken met het Nederlandse zorgstelsel. De keuze is reuze, en de priijzen verschillen aanzienlijk. Bovendien heeft de gemiddelde Nederlander nog minder verstand van zorg dan van wijn. Dus kopen we zorg zoals ik bij de grootgrutter vrij lukraak flessen wijn uit het schap trek. Er is alleen één belangrijk verschil. Voor ik de supermarkt mag verlaten, moet er worden afgerekend. Bij zorgverlener lopen we naar buiten zonder te betalen. Ik weet daarom nog niet zo zeker of ik bij de apotheek ook met een wellicht ietwat middelmatige slobberwijn in mijn winkelmandje had gelegd. Lang leve de keuzevrijheid in de zorg!


donderdag 16 mei 2013

Lage ziektelast



Ik heb er geen slapeloze nachten van hoor. En ik hoop dat de Minister van VWS er ook geen oog minder om dichtdoet. Maar die afspraak uit het Regeerakkoord, om voor €1,5 miljard zorg uit het pakket te snijden aan behandelingen met een ‘beperkte ziektelast’? Dat is me nogal een kluifje.

Gelukkig hoeft de Minister het niet helemaal alleen te verzinnen. Vandaag stuurde ze een ‘technische rapportage’ van het CVZ naar de Kamer. Een lijstje met aandoeningen met een beperkte ziektelast. Twintig aandoeningen. Financieel beslag €1,7 miljard. Bedankt CVZ. Bezuiniging uitgewerkt, Minister klaar, zou je denken. 

Maar wat staat er dan in dat lijstje? Hartfalen (...). Nou vooruit, de matige variant ervan. Urineweginfecties. Ernstig tandverlies. Gehoorstoornissen. Zweren van de 12-vingerige darm…

De enige aandoening in het lijstje van het CVZ waarvan ik me zou kunnen voorstellen dat ie uit de aanspraken wordt geschrapt, is urine incontinentie. De andere variant van incontinentie stond om onduidelijke redenen niet in het lijstje. Pampers vallen buiten de Zvw. Waarom dan de TENAs er wel in? Opbrengst €250 miljoen. Nog €1,25 miljard te gaan. Sterkte Minister.

Ook het CBS gooide er vanochtend een persbericht uit. Nee, ze hadden geen nieuws. De zorgkosten zijn in 2012 gestegen. Totale uitgaven €93 miljard. Dan is een pakketbeperking met €1,5 miljard opeens eigenlijk niet eens meer zo'n heel erg reusachtig bedrag.

Moe van al het zorgkostennieuws ontvluchtte ik mijn appartement. Even geen zorg. Onderweg naar de wasserette, kocht ik de Volkskrant. Op de voorpagina. Weer die verdomde zorgkosten. Ik lees het tenminste tussen de regels. Als het aan de KNMG ligt, mag de Minister een extra stijging van de zorgkosten gaan inboeken. Beperk de euthanasie op dementerenden. Betekent dat extra ombuigen op de aandoeningen met een beperkte ziektelast? Of kunnen we dat betalen uit de meevaller in de AWBZ. Pagina 9 in dezelfde Volkskrant meldt immers: “Met een automatische stofzuiger bespaar je op de huishoudhulp en op de thuiszorg”. Gelukkig, ook nog positief zorgkostennieuws vandaag.




















De zorgkosten domineerden mijn dag. Zelfs als ik in de wasserette even naar buiten kijk, word ik eraan herinnerd.