zondag 26 november 2017

Tweetalige stad

Een paar jaar geleden bezocht ik een concert in Bozar, het Brussels concertgebouw. Voor aanvang nam de directeur het woord. Hij vertelde in het Frans dat we naar het derde pianoconcert van Rachmaninov gingen luisteren. Juist toen hij het stokje wilde overgeven aan de dirigent, stond een man midden in het publiek op. Of meneer de directeur ook nog even in het Nederlands kon vertellen waar we naar gingen luisteren. Brussel was immers tweetalig! De directeur, flink geschrokken, excuseerde zich en zei nogmaals, in gebrekkig Vlaams, dat we naar Rachmaninov gingen luisteren.

Gisteren was ik sinds lange tijd weer eens in Bozar. Deze keer ging het met de tweetaligheid een stuk vlotter. Er werd moeiteloos van taal gewisseld. Tussen het Frans en het Arabisch deze keer. Terwijl een paar honderd meter verderop de werkloze Brussels jeugd zich met waterkanonnen liet bespuiten bij een anti-slavernij demonstratie voor het paleis van justitie, schoolden de welgestelde Marokkanen (en Digitale Menno) samen voor Nabyla Maan, een populaire singer-songwriter uit Fez. De fanatieke groupies van Maan, huilden als wolven bij volle maan. Ik weet niet waar ik dat hysterisch gehuil anders mee moet vergelijken. Ululatie heet het in goed Nederlands. Youyou op zijn Frans en Zaghruta in het Arabisch. Een soort van vreugdekreet, die ook van pas komt bij Arabische, Afrikaanse en Indiaase feesten en partijen. De sfeer zat er dus uitstekend in. Het was me te gezellig om me bij de charmante zangeres beklagen over het gebrek aan Vlaamse toelichting. En ik begin me steeds meer af te vragen waarom Vlaams een officiële Brusselse taal is. Arabisch wordt in deze stad veel meer gesproken dan Vlaams. En wat is die tweetaligheid vreselijk onhandig en kostbaar. Het lijkt me de hoogste tijd om Frans tot de enige officiële Brusselse taal uit te roepen. Dont acte.