Blogjes over de Utrechtse singel

Utrecht is sinds 1122 een stad, en had vanaf toen een stadswal en later een stadsmuur, en een singel rondom. De muren en verdedigingswerken zijn vrijwel allemaal afgebroken, evenals de stadspoorten. De stadswal is vanaf 1830 veranderd in een park, het Zocherpark, dat vrijwel langs de gehele singel is aangelegd. Een flink stuk singel werd in de jaren '70 veranderd in snelweg, maar sinds 2020 kan je weer in een bootje de hele stad rond. Ik ga over dat singelgebied bloggen. Dat is te volgen via www.instagram.com/utrechtsesingel 

Hieronder een voorbeeld van zo'n blogje:

De snelheidsduivels op hun elektrische fietsen zijn een gevaar op de weg. Op de toegangswegen naar de binnenstad staan daarom deze borden. De maximum snelheid bedraagt hier 10 kilometer per uur.
Was het maar zo. Ze negeren het bord en jakkeren met 25 kilometer per uur, met gevaar voor eigen leven en dat van anderen de klinkers uit onze prachtige straten. Dit verkeersbord is niet langer geldig. Het stond rond 1900 op alle toegangswegen van de binnenstad, zoals ook hier nu nog op de Abstederbrug. Op de achtergrond het begin van de Nieuwe Gracht. De elektrische fiets bestond in 1900 nog niet, en het exemplaar dat met louter spierkracht werd voortgedreven moest eigenlijk zijn intrede ook nog doen. Deze maximumsnelheid gold voor het paard. Matige draf. Maar verkeersregels en verkeersborden waren in die tijd nog niet aan de Utrechter besteed. Het duurde zelfs nog tot 1915 voordat de Utrechtse gemeenteraad besloot dat je rechts moest rijden. En toen de fiets op grotere schaal zijn intrede deed, zelfs zonder batterij, was 10 km per uur niet meer handhaafbaar en werd het verkeersbord afgeschaft. Het gemeentebestuur zou herinvoering serieus moeten overwegen.... 

Inspiratie!

Ja maar Menno Digitaal, hoeveel inspiratie heb je verdomme nodig! Op de achtergrond pingelt nu Glenn Gould de Goldberg Variations van Bach. Ik heb net een hoofdstuk gelezen uit Paradise, van Nobelprijswinnaar Abdulrazak Gurnah. Ik ga bijna elke dag naar de film. Hoeveel inspiratie heb je verdomme nodig om eindelijk weer een verhaaltje te schrijven?

Vorige week had ik zeilles. Van een pittige instructeur in een Gaastra windjack. Oploeven! Afvallen! Wat doe je Menno? Pas op! Klapgijp! Nee, da’s teveel roer! Waarom ga je niet over stag als ik het zeg Menno? In de pauze aten we een bammetje. Hoe vond je zelf dat het ging Menno, vroeg Amber. Ze deed me meteen denken aan mijn manager van toen ik een vakantiebaantje had. Mijn eerste avond in de afwaskeuken was uitgemond in een totale chaos. En een smeerboel bovendien. Hoe vond je zelf dat het ging?

Amber was nog geen dertig, en ik was de klant, maar ik hakkelde zenuwachtig dat ik niet goed kan inschatten waar de wind vandaan komt. Gijpen is dan lastig. Menno, je hoeft niet naar de wind te zoeken, kijk naar je zeilen! Phoe, wat word ik ongelukkig van dit gesprek. Gelukkig gingen er ook dingen wel goed, stamelde ik. Wat dan? Nou, die sliplijn kon ik op momenten aardig volgen, vond ik. Toch? Maar Amber kijkt bedenkelijk. Ik ga erg goed op positieve feedback, waarschuwde ik haar. Grappend. Maar eigenlijk was het mijn allerlaatste strohalm om haar storm te bezweren.

Mijn zeilgenoot pikte het op. Positieve feedback, zo moet je die jongen inspireren. ’s Avonds, in een restaurant in de haven, hadden we het over mijn sabbatical. Nog steeds geen baan, maar wat doe je dan? Muziek luisteren? Boekje lezen? Naar de film? Maar schrijf nu toch nog eens zo’n leuk stukje Menno! Mijn vriendin zou het ook leuk vinden! En gisteren sprak ik nog met F. Zij mist je columns ook!

Er ging weer een week voorbij zonder letter op papier. Gisteren kreeg ik een berichtje van Marthy. Via een datingsite. Nee, ze was niet op zoek naar iets romantisch. Ze was al aan het daten. Maar ze wilde wel even laten weten hoe leuk ze mijn profiel vond. Zo origineel geformuleerd! Een verademing tussen alle slappe tekstjes.

Positieve feedback, dat is mijn inspiratie. Eindelijk weer een tekstje uit mijn pen.