zaterdag 21 april 2018

Hypochondrie en de verloren taalstrijd


Er valt prima mee te leven, totdat je ziek wordt. Afgelopen week was het voor deze hypochonder effe flink afzien. Bonkende hoofdpijn vanaf woensdagavond. Zelfs een overdosis paracetamol kalmeerde de schreeuwende hersentumor in mijn achterhoofd niet. Donderdag zou ik eigenlijk afreizen naar een discussiemiddag in Den Haag over kostenbeheersing in de Nederlandse gezondheidszorg. Ging dus niet door. In tegendeel, op vrijdagochtend droeg ik bij aan oplopende (zij het Belgische) zorgkosten door een bezoek aan mijn huisarts, mijn Nederlandstalige huisarts. Dat was een prettig bezoek. Hij nam zijn tijd. Ik had bovendien, minstens zo belangrijk, geen hersenvliesontsteking of embolie, maar een simpele voorhoofdsholteontsteking. De ergste pijn was eigenlijk onmiddellijk verdwenen. Maandag kan ik weer aan het werk.

Tweetalig Brussel is niet dicht bezaaid met huisartsen die de Nederlandse taal echt machtig zijn. Maar apothekers, daar zijn er heel veel van. In België is de apothekersdichtheid per inwoner vijf (!) keer zo hoog als in Nederland. Mijn recept, voor een doosje steviger pijnstillers, was in het Nederlands gesteld. Kan de apotheker daarmee uit de voeten? Jazekerwel! Hij print een gepersonaliseerde sticker voor op het doosje pillen, speciaal voor digitale Menno, automatisch vertaald, in het Frans! Het recept, in begrijpelijk Nederlands verdwijnt in het archief van de apotheker. Zoals gezegd, de Brusselse taalstrijd is verloren!


donderdag 12 april 2018

Verloren strijd

In België, en in en rond Brussel in het bijzonder, woedt al sinds de afscheiding van Holland, sinds het ontstaan van het land rond 1830, een taalstrijd. Je kan zeggen dat de federalisering van België een van de resultaten is van die strijd. In Brussel houdt een kleine minderheid van Vlaamstaligen vast aan de tweetalige stad. In Brussel moet je in het Nederlands te woord worden gestaan, zeker door de overheid, bij de bank en in het openbaar vervoer. De overgrote meerderheid van de Brusselaars begrijpt je maar half als je Nederlands praat, en enkel een fractie beheerst het Nederlands actief. Er zijn in Brussel meer mensen die Pools, Roemeens of Arabisch spreken dan Nederlands. Langzaamaan begin ik er dan ook van overtuigd te raken dat die tweetaligheid vooral onhandig en kostbaar is. Zullen we niet gewoon Frans spreken in Brussel?

In cafe De Tussenstop, op het Jourdanplein in Brussel, hebben ze personeel nodig. Iemand met ervaring, iemand die serieus is, en bovendien tweetalig. Die Frans en Engels spreekt. De Vlaamstaligen hebben de Brusselse taalstrijd verloren.


zondag 8 april 2018

Nepnieuws en nepkunst

Wat zijn de overeenkomsten tussen Michael Wolff en Michael Wolf? Afgezien van hun voornamen? Ze publiceren allebei boeken. Wolff bijvoorbeeld "Fire and Fury", naar het schijnt vol met nepnieuws. Wolf boeken met foto's, bijvoorbeeld van nepkunst.

Wolf was journalist. Fotojournalist. Maar hij vond het maar stom en saai, en werd daarom artistiek fotograaf, kunstenaar. Hij heeft nu een mooie grote overzichtstentoonstelling in het Fotomuseum in Den Haag. Met prachtige foto's van mensen in de volle Tokiose metro en van grote Hongkongse appartementenflats. Zijn foto's van Chinese kunstenaars met hun "Real Fake Art", kopieën van meesterwerken, hangen niet in Den Haag.

© Michael Wolf (en Jasper Johns)

Ik was dit weekend dus in Den Haag. Mooie zonnige stad achter de duinen. Achter het fotomuseum is het lekker nagenieten van de foto's.