vrijdag 17 september 2010

Indianendelicatesse

Afgelopen week heb ik me onder laten dompelen in de indianencultuur. Het is immers Amerindian Heritage Month. Met een motorbootje heb ik me laten afzetten in Santa Mission, een indianendorp niet ver van Georgetown. Ik werd in het lokale 'health centre' onthaald met een Indianenmaaltijd. Pepper pot, zoals eerder omschreven, niet met rund maar met één of ander wild dier uit het oerwoud. Het hoogtepunt was de side dish. Gebakken bijenlarven. Je moet het een keer geprobeerd hebben, zullen we maar zeggen.

Mijn voorgangers



Ik mag dan één van de weinige Nederlanders zijn in Guyana, ik ben zeker niet één van de eersten. Al sinds de zeventiende eeuw vestigden zich landgenoten in dit gebied. Het waren, net als ik nu, veelal ontwikkelings-
werkers. Ze vulden hun missie destijds wel iets anders in dan ik nu. Eergisteren heb ik het oude Fort Zeelandia bezocht van mijn vroege (Zeeuwse) voorvaders, op een eiland (Fort Island) in de Essequibo (een 1000 kilometer lange en op sommige plekken kilometers brede rivier) . Op hetzelfde eiland heb ik de Hollandse Kerk bezocht. Er is tegenwoordig een museum in gevestigd.

maandag 13 september 2010

Nattigheid



Vanuit mijn badkamer kijk ik tegen de gevel aan van het huis van de buren. OK, dat je je huis niet wenst te verven is tot daar aan toe, maar zorg toch in ieder geval voor iets van een regenpijp ofzo...

zondag 12 september 2010

Ik ben veilig

Voordat ik naar Guyana kwam, las ik ergens dat diplomaten in dit land 24 uur per dag worden bewaakt. Dat moet een gevaarlijk land zijn, dacht ik toen. Blijkt allemaal reuze mee te vallen. Bewaking heb je niet nodig. Ik heb het een half jaartje kunnen uitstellen, maar sinds kort heeft mijn baas toch geregeld dat ik continu word beveiligd. Nou ja, mijn huis wordt beveiligd. Nou ja, er zit een 'beveiliger' bij het hek. Het hek zit op slot. Er lopen twee honden op het erf. En er is een deugdelijk alarmsysteem in mijn huis geïnstalleerd. Bovendien kan ik, zodra ik verdachte geluiden hoor, op een zogenaamde 'panic button' drukken. Komt er binnen vijf minuten (zeggen ze) een wagen met zes mannen met kalashnikov's me redden. Ik ben veilig.


De beveiliger in haar huisje


Het hek zit op slot


Shiba (Japans voor kleine hond), één van de twee honden.
Bijt niet, maar kan flink blaffen.



Een van de bewegingssensors van het alarmsysteem


De 'panic button'.

dinsdag 7 september 2010

Conditie

Afgelopen weekend heb ik me voor het eerst in tijden weer eens heel serieus in het zweet gewerkt. Zweten is niet zo ingewikkeld in een land waar het elke dag ruim dertig graden is. Je doet een keer de afwas, of ruimt je kamer een beetje op, en het gutst uit alle gaten. Als je dan midden op dag tegen een tennisbal gaat staan rammen, dan weet je wat er gebeurt. Dan ben je na een dik half uur volledig uitgeput en uitgedroogd. Ik ben dit weekeinde dus wezen tennissen. Met de buurmannen. De tennisbaan van het meest chique hotel van de stad, Pegasus, is niet van topkwaliteit, en niet al te goed onderhouden. Maar het is toch wel een erg leuk spelletje. En goed voor de conditie. P&L, kunnen jullie volgende maand mijn racket meebrengen uit Den Haag? Dan kan ik wellicht nog eens van de buurmannen winnen....

zondag 5 september 2010

Indianen


September staat in het teken van de indianen. Het is namelijk 'Amerindian Heritage Month'. In de loop van de week ga ik naar een Indianen bazaar en aan het einde van de maand mogelijk weer naar Indianendorp St Cuthberts. Afgelopen vrijdag heb ik Indiaans gegeten. Pepperpot. Het recept is ooit ontwikkeld om vlees langer te kunnen bewaren, maar ook na de uitvinding van de vrieskist is er alle reden om het te blijven bereiden. Het ziet er niet echt smakelijk uit, maar dat is het wel; rundvlees gegaard in een bad van een soort van zoete cassave soep (cassareep) met peper. Mijn buurvrouw nodigde me uit om het te komen eten. We aten het met eigengemaakt brood.

zaterdag 4 september 2010

Inburgering


Na de cricketwedstrijden van afgelopen week, was het deze week tijd voor de volgende fase van mijn inburgering. Om me echt één met de Guyanezen te voelen, vond ik het nodig om me een Guyanees paspoort aan te schaffen. Nederland koos voor Wilders, zelfs Klink was immers door de pomp, tijd om Nederland definitief vaarwel te zeggen. Dat heb ik deze week dus gedaan. Het kostte vreselijk veel moeite. Aanbevelingsbrieven van vrienden overleggen, een vast inkomen en onderdak aantonen, afstand doen van je eerdere nationaliteit enzo. Maar dat is deze week dus allemaal gelukt. Sinds gisteren heb ik niet alleen een Guyanees rijbewijs, maar ook een Guyanees paspoort. Ik ben een Guyanees. En het voelt uitstekend!

Nabericht:

Nee, vrienden in Nederland, wees niet bang. Natuurlijk laat ik Nederland niet vallen. Om een Guyanees paspoort te krijgen, moet je hier in ieder geval vijf jaar wonen. En van mijn Nederlandse paspoort hoef ik tzt ook geen afstand te doen. Het betreft slechts een extra omslag voor mijn paspoort...