zaterdag 2 december 2017

Brussel heeft Carisma

In 1997, heel lang geleden dus, zat de autohandel in Nederland in het slop. Mitsubishi maakte in het Limburgse Born het model Carisma. De Nederlander vond het geen charismatische wagen.

Maar dat veranderde door een innovatieve reclamecampagne. Mitsubishi selecteerde 80 adressen in Nederland. Als de bewoner van die woning de Carisma paginagrote advertentie voor zijn raam had geplakt, won ie de auto. In mijn herinnering hing heel Nederland vol met Carisma reclame. En het werd bovendien druk bij Mitsubishi. De verkopen schoten dat jaar met 137 procent omhoog tot 7815 autos.

Vandaag zit Brussel in het slop, maar het krabbelt langzaam op na de aanslagen op vliegveld en metro van maart vorig jaar. Een grote campagne moet de aantrekkelijkheid van de stad verder vergroten. Gisteren zat er een geplastificeerde A4 raamposter in mijn brievenbus. “Fier op Brussel? Zeg het met een raamposter!”. En ja hoor, Digitale Menno heeft ‘m voor het raam geplakt, want wat een klote stad het in menig opzicht ook is, I’m sprout to be Brussels”. Brussel heeft Carisma. Kom naar die stad.


zondag 26 november 2017

Tweetalige stad

Een paar jaar geleden bezocht ik een concert in Bozar, het Brussels concertgebouw. Voor aanvang nam de directeur het woord. Hij vertelde in het Frans dat we naar het derde pianoconcert van Rachmaninov gingen luisteren. Juist toen hij het stokje wilde overgeven aan de dirigent, stond een man midden in het publiek op. Of meneer de directeur ook nog even in het Nederlands kon vertellen waar we naar gingen luisteren. Brussel was immers tweetalig! De directeur, flink geschrokken, excuseerde zich en zei nogmaals, in gebrekkig Vlaams, dat we naar Rachmaninov gingen luisteren.

Gisteren was ik sinds lange tijd weer eens in Bozar. Deze keer ging het met de tweetaligheid een stuk vlotter. Er werd moeiteloos van taal gewisseld. Tussen het Frans en het Arabisch deze keer. Terwijl een paar honderd meter verderop de werkloze Brussels jeugd zich met waterkanonnen liet bespuiten bij een anti-slavernij demonstratie voor het paleis van justitie, schoolden de welgestelde Marokkanen (en Digitale Menno) samen voor Nabyla Maan, een populaire singer-songwriter uit Fez. De fanatieke groupies van Maan, huilden als wolven bij volle maan. Ik weet niet waar ik dat hysterisch gehuil anders mee moet vergelijken. Ululatie heet het in goed Nederlands. Youyou op zijn Frans en Zaghruta in het Arabisch. Een soort van vreugdekreet, die ook van pas komt bij Arabische, Afrikaanse en Indiaase feesten en partijen. De sfeer zat er dus uitstekend in. Het was me te gezellig om me bij de charmante zangeres beklagen over het gebrek aan Vlaamse toelichting. En ik begin me steeds meer af te vragen waarom Vlaams een officiële Brusselse taal is. Arabisch wordt in deze stad veel meer gesproken dan Vlaams. En wat is die tweetaligheid vreselijk onhandig en kostbaar. Het lijkt me de hoogste tijd om Frans tot de enige officiële Brusselse taal uit te roepen. Dont acte.


zondag 15 oktober 2017

Oktoberfest Brüssel



Ter gelegenheid van het huwelijk van Lodewijk I, de latere koning van Beieren en Theresia van Saksen-Hildburghausen, jawel, de latere koningin, werd op 17 Oktober 1810, als onderdeel van alle feestelijkheden, een folkloristische paardenrace gehouden op een flink grasveld, net buiten München. Het grasveld bestaat nog steeds, ligt nu uiteraard midden in de stad en heet, hoe toepasselijk, Theresienwiese.

De paardenrace wordt niet meer gehouden, maar het feestje wordt elk jaar nog eens dunnetjes overgedaan. Nou ja, dunnetjes. Het volkfeest, of massaal zuipfestijn, duurt tegenwoordig ruim twee weken. Er komen 6 miljoen mensen op af, die voor een omzet van een miljard euro zorgen. Er is een kermis, maar er zijn vooral veel grote Oktoberfesttenten waar je onder het genot van Schlagers worst eet en vooral Bier trinkt.

In Beieren is het Oktoberfest al ruim tien dagen geleden afgesloten. Dit weekend heeft een miniatuurversie van de happening zich verplaatst naar Brussel. Met echt Oktoberfestbier van het Staatliches Hofbräuhaus (HB), brouwerij in eigendom van de Vrijstaat Beieren. Met Schweinebraten in Biersauce mit Kartoffelsalat. En met blaasmuziek. Niet op een grasveld, en niet in een feesttent, maar in een grote loods in het oude Brusselse goederenstation Thurn en Taxis.

Ik weet niet wat er zo aantrekkelijk is aan dit feestje. Een dirndl of lederhosen aantrekken en je vol laten lopen met bier, luisterend naar hoempa-hoempa muziek. Het is een soort van carnaval denk ik. Het is lekker kneuterig en met zijn allen aan lange tafels zitten verbroedert. Ik heb me amüsiert.

zaterdag 14 oktober 2017

De bak

Nee, dit blog gaat niet over alternatieve huisvesting voor mensen die nu nog in de psychiatrische kliniek in Den Dolder zitten. Het gaat over een alternatieve broedplaats. Niet voor terrorisme, maar voor de vogels in de lieve stad Brussel. En het gaat over de bruine plastic bak die in mijn kelder onder de workmate staat. Een bak met rotzooi. Spullen die ik eigenlijk weg moet gooien, maar waar ik, je weet maar nooit, misschien ooit nog wel eens wat aan zou kunnen hebben.

Eigenlijk vond ik een klushoek in mijn huis niet zo nodig. Ik klus niet. Mijn vader wel. Boven de workmate schroefde hij een plaat aan de muur, waaraan mijn beperkte collectie gereedschap, zaag, schroevendraaiers, een hamer en een rolmaat een vaste plek kregen. Dat is handig zei ie. Als je een klusje moet doen, dan kan je je gereedschap makkelijk vinden.

Toen het vogelhuisje aan mijn schutting van ellende uit elkaar viel, kreeg ik, op eigen verzoek, een nieuw huisje als verjaardagscadeau. Omdat de gulle gever ervan volgende week op bezoek komt, toog ik vanmorgen naar mijn klushoek in de kelder, op zoek naar schroevendraaier en schroef. Het huisje moet worden opgehangen. Mijn beperkte collectie schroeven bleek ongeschikt. Allemaal te kort. In de bak vond ik een handvol schroeven die ooit eens overbleven toen een afgeschreven IKEA kast naar de stort ging. Past precies. Wie wat bewaart, die heeft wat. Er kwam een Trumpiaanse zelfingenomenheid over me, toen het huisje na een uurtje klungelen hing.

Wat was er eigenlijk mis met het oude vogelhuisje, vroeg ik mezelf vervolgens af. Voor deze nu opeens zo succesvolle klusser leek geen berg meer te hoog. Het dak was volledig verrot en was losgeraakt van de rest van het huisje. Zit er niet nog wat in de bak, waarmee ik het dak wat kan verstevigen? Nee, niet echt. Dat is ook niet zo gek. Ik was tot vanmorgen geen klusser. De bak is vrijwel leeg. Maar een nieuw dak ligt er wel in. Een houten broodplank waar al wat teveel op is gesneden. In het kader van de hygiëne was de bovendien ietwat kromgetrokken plank afgeschreven. Maar weggooien leek me destijds toch wat zonde. Misschien heb ik er ooit nog wat aan, moet ik gedacht hebben. In de bak ermee. Nu is ‘t het dak van (één van) mijn vogelhuisjes. Maar mijn kantoorklerkhandje kreeg het flink te verduren door mijn ongebruikelijk klusenthousiasme. Na vier schroeven zitten er blaren in mijn handpalm. Maar Brussel heeft er een broedplaats bij.


dinsdag 10 oktober 2017

Integratie

Ik at vanmiddag in Berlijn. In een land waar volgens de kranten politici worstelen met de integratie van buitenlanders. In “Golden Rice’. In een Vietnamees restaurant. Het heeft eigenlijk iets van een Imbiβ. Van die zware houten lange tafels. En geen stoelen, maar harde banken die ik moest delen met andere, mij onbekende Imbiβgasten. Hetzelfde meubilair staat deze maand in de Oktoberfesttenten. Maar ik was dus bij de Vietnamees. Er stond een grote Boedha in de hoek, en ze hadden speels met bamboe een kleine afscheiding gemaakt, tussen een paar lange tafels. Op de achtergrond klonk subtiel Vietnamese muziek. Een stuk voor, ik geloof, harp en bamboe xylofoon. Ik at er Sot Lac. Roerbakgroenten met tofu in een pindasaus. Met stokjes.

De Aziatische meisjes van de bediening renden van lange tafel naar lange tafel in witte semi-transparante overhemden. Het viel me op dat een van de meisjes ondergoed droeg met pandabeertjesprint. Verder bestond de bedrijfskleding uit een zwarte legging. Een van de meisjes liep op verrassend veel te grote witte Adidas sportschoenen, met drie goudkleurige strepen. Op hun zwarte schort stond met grote letters “Warsteiner”. De prijzen waren dan weer wel verrassend Vietnamees. Zes en een halve euro. “Ja, es hat Sie geschmeckt, ja?” vroeg het meisje met de pandabeerprint in gebroken Duits toen ik afrekende. Het was uitstekend, en de integratie is uitstekend gelukt.

zondag 8 oktober 2017

Het volk

Volgens the Guardian is de Britse minister van buitenlandse zaken mogelijk uit op zijn eigen ontslag. Zijn salaris is te karig. Als schrijver verdient ie meer. Ik voelde prompt een drang om te bloggen opborrelen. Ik houd me net als Advocaat graag vast aan een kans op het schijnbaar onmogelijke. Zo kocht ik vrijdag ook een lot in een loterij. Mijn hebzucht won het van mijn zuinigheid en mijn verstand. Ik mijmerde over wat ik met het astronomische bedrag zou doen. Verder dan mijn baan opzeggen kwam ik niet.

Dat ik niet won, weerhield me er zaterdag niet van om me voor acht euro onder te dompelen in een fijne portie kunst. De meeste musea zijn vrijwel verlaten. Dat geeft me een gevoel van superioriteit. Het volk zit tv te kijken. Dat gold niet voor dit museum. Een museum vol met toeristen die het Belgische platteland een dagje hadden ingeruild voor de hoofdstad. De schilder was zelf ook altijd maar heel gewoon gebleven. Hij woonde in een rijtjeshuis in een saaie Brusselse buitenwijk, schilderde van negen tot vijf, alsof het zijn baan was. Hij kwam jaren lang alleen naar buiten om zijn hondje uit te laten.

Opgejaagd door het volk rende ik door het museum naar de uitgang. Elk museum heeft een museumcafetaria en een museumwinkel. Daar spendeert de museumbezoeker meer tijd dan in het museum zelf. In dit museum was de cafetaria vreemd genoeg leeg, afgezien van een gezette dame met schort die tafels afnam. “We gaan zo sluiten.” “Is er nog wel tijd voor een enkel glaasje?”“Dat moet nog wel kunnen.” Ik pakte een biertje uit het koelvak. Absurdistisch. Een donker witbier. In de stijl van de schilder. De drank van het volk.


Na het absurdistische het zoet: https://m.youtube.com/watch?v=gvAT4SBCcOI

maandag 11 september 2017

hotels.com

Ik ben ongemerkt toegetreden tot het walhalla. Recent ben ik gold member geworden van deze website voor hotelboekingen. Voorheen was ik silver. Maar van die status was ik me ook nooit bewust. Om tot het selecte groepje gold members gerekend te mogen worden, moet ik jaarlijks meer dan 30 hotelovernachtingen bij de vrienden van hotels.com boeken. Ja, ik ben een uithuisslaperig type, zowel binnen als buiten werktijd.
Nu krijg ik, op basis van mijn exclusieve status, exclusieve deals aangeboden en hanteren ze exclusief voor mij aangepaste prijzen, zeggen ze: “jouw geheime speciale prijs”. Dat lijkt me onwaarschijnlijk, maar al levert het financieel niets op, de gold status laat ik me natuurlijk graag opspelden.

Voor ons afgelopen weekend in Turijn boekte ik uiteraard via hotels.com, om mijn uitzonderlijke positie ook voor de toekomst veilig te stellen. Direct na aankomst in het hotel ontving ik een mailtje van mijn lievelingssite. Inderdaad, gold members krijgen speciale aandacht. Naar mij wordt geluisterd. Hoe het inchecken was verlopen, wilden ze weten. Uitstekend mag ik wel zeggen. Wat een prachtig meisje stond me te woord bij de receptie. En wat glimlachte ze haar witte tanden uitdagend bloot. En wat vond ze mijn gevatte opmerkingen gevat. Ik gaf het hotel een negen. De kamer kreeg een ruime acht, de receptioniste gaf ik een tien. Ik had de evaluatie nog niet verstuurd, of het meisje werd vervangen door een norse man. Ik heb haar het hele weekend niet meer gezien.

 


zondag 10 september 2017

Mannenweekend

Ik was met vrienden in Turijn. Ik kende de stad van Fiat en Juventus. Maar na dit weekend ook van Savoy, de lijkwade van Jezus en de rivier Po. Het moest een heus mannenweekend worden. Vooraf werd geopperd om cocaïne te gaan snuiven en vrouwen van lichte zeden in onze hotelkamer uit te nodigen. De eerste avond zaten we tot drie uur in een Engelse pub. Op de tweede dag gaven we onder het genot van bier en pizza vanaf het terras cijfers aan vrouwelijk schoon dat over het plein flaneerde. De derde dag sliepen we eerst tot half elf uit. Dat deden we vroeger nooit tijdens zo'n weekend. We jogden vervolgens als een stel oude mannen gezapig door een park aan de rivier. We deden een bus tour langs bezienswaardigheden. We bezochten een tentoonstelling over de Italiaanse politieke geschiedenis. En voordat we weer in het vliegtuig stapten, kochten we souvenirs voor onze vrouwen en kinderen. Het was fijn in Turijn. 


maandag 29 mei 2017

Trump style

Ik slaap twee nachtjes op kosten van de pharmaceutische industrie in een klassiek hotel in Madrid. Het is Trump style. Gouden kranen, marmer, gouden lijsten aan de muur en heel duur. Afgezien van de mannen van de industrie trekt het hotel vooral welgestelde bejaarde Amerikaanse toeristen met buiken op glanzend witte sportschoenen. Aanvankelijk irriteerden ze me: "Aaah, you are tall! Where are you from? Do you play basketball?'' Maar toen de vervolgvraag was "At professional level?'', toen vond ik ze toch wel weer sympatiek, die toeristen uit de VS.


zondag 28 mei 2017

Het servet van Brussels Airlines

Lief dagboek, het spijt me dat ik je zo lang links heb laten liggen. Laat me een serieuze poging wagen wat vaker over mijn ervaringen, ontmoetingen en verwondering te  berichten. Vandaag vloog ik van Vilnius via Brussel naar Madrid. Jazeker, Mennodigitaal is (vandaag toch zeker) een man van de wereld (of van een deel van de Europese Unie toch zeker). Ik verwonderde me vandaag over een servetje van Brussels Airlines.



dinsdag 3 januari 2017

Nieuw jaar, nieuwe start

Ik ga het allemaal helemaal anders doen. Ik heb goede voornemens. Ik woon al bijna 7 jaar in Brussel, en nog steeds is mijn Frans verre van vloeiend. Ondanks menige taalcursus. De helletocht begon op de HAVO. Ik had er drie jaar Frans. Het ging niet van harte. Met de minimale inspanning haalde ik af en toe een voldoende. Mijn lerares adviseerde me het vak zo snel mogelijk te laten vallen. Ruim tien jaar later was ik, vlak voor mijn eerste vertrek naar Brussel, een weekje bij "de nonnen in Vught" voor een pittige, prijzige, individuele cursus om mijn niveau wat op te krikken. Het leek mijn werkgever nuttig dat ik Frans sprak. Dat vond ik zelf ook. Op eigen kosten leerde ik nog diezelfde zomer twee weken Frans in Parijs (met uitsluitend Aziatische klasgenoten schoot dat overigens niet echt op). Toen ik bij de Europese Commissie werkte, volgde ik daar zes cursussen (van zo'n 12 lessen elk). Ik heb toen ik in Guyana woonde zelfs nog een blauwe maandag gebrekkige lessen bezocht bij de Alliance Française (gerund door een Senegalees, die aanvankelijk voor goud en diamanten naar het land kwam, maar voor de liefde bleef hangen). Sinds eind vorig jaar heb ik op kantoor wekelijks een uurtje conversatieles. En nog steeds blijft het stuntelen. Een kennis adviseerde me gister om een leer-snel-Frans-app te installeren. De gratis cursus begon met een kleine test om mijn niveau te bepalen. Mijn lerares op de HAVO had gelijk. Kappen met Frans!



zondag 1 januari 2017

Nieuw jaar, nieuwe observaties

Bij het vallen van de eerste zondagavond van 2017 liep ik door de Europese wijk van Brussel. Die wijk heet zo omdat de Europese instellingen er zijn gevestigd evenals nationale en regionale vertegenwoordigingen bij die instellingen. Ook vertegenwoordigers van verschillende beroepsgroepen, industrieën, hobby's, zieken, activisten en beroepslobbyisten houden er kantoor.
Ik liep langs het gebouw van DG Home, het onderdeel van de Europese Commissie dat onder meer als officiële taak heeft de Europese burger begrip bij te brengen over de EU. Er is daar volop werk aan de winkel. Veel EU burgers vinden de EU geldverspilling.
Onder DG Home bevindt zich een parkeergarage voor het personeel. Op werkdagen van 7 uur 's ochtends tot 8 uur 's avonds is de garage open. Er zit dan een beveiligingsmannetje bij de ingang. Hij controleert of wie naar binnen wil ook naar binnen rijden mag. Buiten kantoortijden gaat de deur van de parkeergarage op slot. Maar de deur is kapot, kan niet meer dicht. Dus ook 's nachts zit er een mannetje. En in het weekeind, en tijdens kerst, en tijdens oudejaarsnacht. De deur kan al twee maanden niet meer dicht. Duur grapje. Maar volop begrip van de Europese burger. Daar zorgt DG Home wel voor.