Een paar jaar geleden
bezocht ik een concert in Bozar, het Brussels concertgebouw. Voor aanvang nam
de directeur het woord. Hij vertelde in het Frans dat we naar het derde
pianoconcert van Rachmaninov gingen luisteren. Juist toen hij het stokje wilde
overgeven aan de dirigent, stond een man midden in het publiek op. Of meneer de
directeur ook nog even in het Nederlands kon vertellen waar we naar gingen
luisteren. Brussel was immers tweetalig! De directeur, flink geschrokken, excuseerde
zich en zei nogmaals, in gebrekkig Vlaams, dat we naar Rachmaninov gingen
luisteren.
Gisteren was ik sinds lange
tijd weer eens in Bozar. Deze keer ging het met de tweetaligheid een stuk
vlotter. Er werd moeiteloos van taal gewisseld. Tussen het Frans en het
Arabisch deze keer. Terwijl een paar honderd meter verderop de werkloze Brussels
jeugd zich met waterkanonnen liet bespuiten bij een anti-slavernij demonstratie
voor het paleis van justitie, schoolden de welgestelde Marokkanen (en Digitale
Menno) samen voor Nabyla Maan, een populaire singer-songwriter uit Fez. De fanatieke
groupies van Maan, huilden als wolven bij volle maan. Ik weet niet waar ik dat
hysterisch gehuil anders mee moet vergelijken. Ululatie heet het in goed
Nederlands. Youyou op zijn Frans en Zaghruta
in het Arabisch. Een soort van vreugdekreet, die ook van pas komt bij Arabische,
Afrikaanse en Indiaase feesten en partijen. De sfeer zat er dus uitstekend in.
Het was me te gezellig om me bij de charmante zangeres beklagen over het gebrek
aan Vlaamse toelichting. En ik begin me steeds meer af te vragen waarom Vlaams
een officiële Brusselse taal is. Arabisch wordt in deze stad veel meer
gesproken dan Vlaams. En wat is die tweetaligheid vreselijk onhandig en
kostbaar. Het lijkt me de hoogste tijd om Frans tot de enige officiële
Brusselse taal uit te roepen. Dont acte.
