Trop is teveel

Een zonnige zondagmiddag nodigt uit tot een wandelingetje door Brussel. Ik liep naar de gemeentelijke begraafplaats van de stad. Een uitgestrekt park, 82 voetbalvelden groot. Aangelegd in 1877 in het toen nog landelijke Evere. Nu ligt het ingeklemd tussen Brusselse buitenwijken. Het werd geopend door burgemeester Anspach. Twee jaar later lag ie er zelf ook. En hij ligt er mooi, in een robuuste sarcofaag van blauwe steen. Op een mooi centraal plekje natuurlijk.



Een begraafplaats nieuwe stijl was het destijds. Stijlvol en ruim opgezet. Het mocht allemaal ook wat kosten. Een landschapspark, met prachtige platanen, linden, treurwilgen en hoge cipressen. Zoveel aandacht besteden ze tegenwoordig niet meer aan de aanleg van een kerkhof. En ook de graven zelf zijn tegenwoordig maar simpel. Dat geldt ook voor de laatste rustplaats van Paul Vanden Boeynants. De schatrijke slager en spraakmakend politicus ligt er in een familiegraf. Hij was twee keer Premier van België. Vijf keer minister van defensie. 36 jaar kamerlid. 42 jaar raadslid. Werd in de jaren negentig een maand lang gegijzeld door een stel zware jongens die op zijn geld uit waren. Dol op media aandacht was ie. Nu ligt ie onder een haag, aan de rand van het park, toch een beetje weggemoffeld, een premier onwaardig. 'Trop is teveel, en teveel is trop' was zijn verweer op kritische vragen. Misschien zei ie 't ook toen er een grafsteen moest worden uitgekozen.