Kut-Kanker-Kolere; een avondje vak K

Ik heb gisteren een bezoek gebracht aan de Haagse gezelligheidsvereniging van mensen met mentale retardatie. Wat een treurnis. Gelukkig was het voor mij gratis. In de rij voor de kassa werd me een gratis kaartje aangeboden door een voorbijganger. De man had waarschijnlijk onderweg naar het stadion bij een stel mannen met het Fragiele-X-syndroom in de tram gezeten en had zich toen gerealiseerd dat een avondje ADO onmogelijk een gezellig avondje kon worden. Weg met die kaarten. Hij had gelijk. Godverdomme stelletje kanker homo's! De man voor ons, de twee mannen naast ons en een flinke schare mannen achter ons in vak K kregen niet veel anders dan deze fijne volzin over hun lippen. Hun kinderen keken er vol ontzag naar. Nooit meer naar deze kanker-club. Heerenveen had de wedstrijd aardig onder controle (of beter, ADO speelde bedroevend slecht). Een half uur voor tijd ging ADO uit een ander vaatje tappen. Het won met 2-1. Kutzooi!


vlnr. Beschaafde Heerenveen-supporter, dronken ADO-supporter, "Godverdomme kut kanker homo's krijg de kolere!".

Hoe lang nog?

Vandaag, toen ik het ministerie uitliep waar ik werk, viel mijn oog op deze poster. Dat kon ook niet anders, want het is een poster van formaat. Er staat een uitgebluste vrouw op, achter een computer, omgeven door papier. Hoe lang nog? staat er in witte letters bovenaan de poster. Hoe lang nog wat? Hoe lang nog uitgeblust? Hoe lang nog een heleboel papier op je bureau? Of hoe lang nog rijksambtenaar? Nog drie dagen.

De mooiste dag

De trouwdag, daarvan wordt wel gezegd dat het de mooiste dag uit iemands leven is. Gisteren was daarom wellicht de mooiste dag uit het leven van K. en J.L. Het was in ieder geval een erg geslaagde dag. Ik was erbij en heb er tijdens het feest 's avonds wat kiekjes gemaakt van lachende, dansende en drinkende mensen. Die foto's ga ik u (in ieder geval via dit blog) niet laten zien. In het plastic flesje op deze foto zat zeepsop; voor feestelijke bellen bij de aankomst van het bruidspaar op de trouwlocatie.

Vandaag is zeker niet mijn mooiste dag. Het is een druilerige dag. Te druilerig om te gaan rennen. Denk ik. Alhoewel, over een paar weken is het juist vaak weer te warm om aan de conditie te werken... Misschien dus toch nog maar even doen?

London

Ik ben dit weekeinde met de Eurostar heen en weer gejakkerd naar Londen, om een bezoek te brengen aan Londense vrienden. We hebben er verschillende musea bezocht, zijn bij een toprestaurant wezen eten en hebben daarna in zo'n echte Londense pub teveel bier gedronken. Red Stripe, uit de Caribbean. Smakelijk spul, maar aan de bijwerkingen moeten ze nog wat doen. De zondag hebben we in ledigheid verbracht.


T. en C. in de regen, onderweg naar huis na het bovengenoemde kroegbezoek.

Ce qui va changer pour moi

Ik raak er maar niet over uitgepraat. Over niet al te lange tijd gaat mijn leven drastisch veranderen. Mijn voorlopig laatste paar weken in Nederland staan in het teken van afscheid. Van familie, vrienden, bekenden en collega's. Dit weekeinde was ik in dat kader in Parijs om er een vriend op te zoeken die ik al een tijdje niet meer had gezien en ook een tijdje niet meer zal zien. Gedurende de trip had ik ruimschoots de tijd te mijmeren over mijn aanstaande vertrek, en over alles dat gaat veranderen. Le Parisien speelde er op in met het openingsartikel 'Ce qui va changer pour vous'. Om nog wat verder in melancholie weg te zinken las ik onderweg in een boekje van Albert Helman, een Surinaamse schrijver, over een Franse hugenotenfamilie die uit Frankrijk naar Suriname vertrekt. "Want wat liet hij achter? Wat zon en wat bomen; ginds zou hij een goudener zon en schoner bomen vinden. Wat verdriette hem dan? (...) Hoe vreemd dat de dingen die wij verlaten moeten, opeens alle schijn van lelijkheid verliezen. Wij gaan hun diepste wezen zien, dat goed is en schoon en wij zien het alleen omdat wij ze verliezende zijn.".
Maar begrijp het niet verkeerd, het was een prettig weekeind. Met prima eten en drinken, een comfortabele reis, een goed hotel in een heerlijke stad en bovenal in aangenaam gezelschap.


Een rondleidster geeft een toelichting bij het schilderij "Une rue de Paris en mai 1871" van Maximilien Luce in Musée 'd Orsay.