Ik raak er maar niet over uitgepraat. Over niet al te lange tijd gaat mijn leven drastisch veranderen. Mijn voorlopig laatste paar weken in Nederland staan in het teken van afscheid. Van familie, vrienden, bekenden en collega's. Dit weekeinde was ik in dat kader in Parijs om er een vriend op te zoeken die ik al een tijdje niet meer had gezien en ook een tijdje niet meer zal zien. Gedurende de trip had ik ruimschoots de tijd te mijmeren over mijn aanstaande vertrek, en over alles dat gaat veranderen. Le Parisien speelde er op in met het openingsartikel 'Ce qui va changer pour vous'. Om nog wat verder in melancholie weg te zinken las ik onderweg in een boekje van Albert Helman, een Surinaamse schrijver, over een Franse hugenotenfamilie die uit Frankrijk naar Suriname vertrekt. "Want wat liet hij achter? Wat zon en wat bomen; ginds zou hij een goudener zon en schoner bomen vinden. Wat verdriette hem dan? (...) Hoe vreemd dat de dingen die wij verlaten moeten, opeens alle schijn van lelijkheid verliezen. Wij gaan hun diepste wezen zien, dat goed is en schoon en wij zien het alleen omdat wij ze verliezende zijn.".Maar begrijp het niet verkeerd, het was een prettig weekeind. Met prima eten en drinken, een comfortabele reis, een goed hotel in een heerlijke stad en bovenal in aangenaam gezelschap.
Een rondleidster geeft een toelichting bij het schilderij "Une rue de Paris en mai 1871" van Maximilien Luce in Musée 'd Orsay.
