Gareth

Ik schuilde nog even bij mijn vader in de auto. Het waaide en het regende, en de stationsklok gaf aan dat ik wat te vroeg was. Toen ik toch ruim op tijd het perron op liep, reed de trein net weg. De stationsklok liep achter. Dus zat ik een half uur te wachten op de volgende trein. Tussen lege frietbakjes en met mayo besmeurde stoeltjes in een wachtruimte op het perron. Samen met een Rotterdammer met een petje en een afzakspijkerbroek. Hij had zijn zoontjes opgehaald bij hun moeder. Hij ijsbeerde door de wachtruimte, tegen de mannetjes klagend over mama. De jongetjes van een jaar of vier en zes vonden het maar gek. Ze hadden net zo'n leuk weekend gehad, en er had wat lekkers in hun schoen gezeten. "Ik kom helemaal uit Rotterdam voor jullie, niet voor haar. Onthoud dat goed. Door haar ben ik alles verloren, mijn baan, mijn alles." Onderweg werd de sfeer er niet beter op. De vader ging nog even verder, over hoe slecht mama ook voor de jongetjes was. Ze had in april helemaal geen verjaardagscadeautje voor de oudste gekocht. De jongens zeiden niets meer. Ze hadden hun mond vol met chips uit een familiezak. Totdat de oudste zoon opmerkte dat ze in een stiltecoupe zaten. Pa pakte de plastictassen uit het bagagerek. Kon ik in alle rust in mijn boekje lezen. Een roman over antisemitisme in Oost-Europa, in de jaren dertig. Als het me allemaal wat te heftig wordt, leg ik het boekje weg en grijp ik naar mijn telefoon. In de nieuwsapp lees ik over een president die na verloren verkiezingen in een gepantserde auto langs demonstrerende fans rijdt. Om ze lekker op te jutten. Ik bereik het station van Utrecht in mineur. Er loopt een duif op het winderige koude perron. In slechte stemming denk ik "rot op kutbeest, rat met vleugels". Maar dan bedenk ik me. Vanmiddag las ik dat de duurste postduif dit weekend een transfer van 2 miljoen dollar maakte naar een rijke duivenmelker. Het voelt alsof ik oog in oog sta met Gareth Bale. Hij knipoogt terloops naar me.

Verlaat kerstcadeau

De curve mag dan zijn afgevlakt, inmiddels heeft de COVID-pandemie ook mij bereikt. Ik ben eindelijk ook getroffen door de opruimwoede. Heel Nederland heeft de afgelopen maanden uit totale verveling schuurtjes en kledingkasten opgeruimd en badkamerraamkozijnen gelakt. Ik heb de rommellade in de hal dit weekend uitgemest. Kwam ik een cadeaubon tegen. Van de baas gekregen met kerstmis. Meteen te gelde gemaakt op www.kiesjekerstcadeau.nl. Mijn opruimwoede werd er verder door aangewakkerd. Een professionele gereedschapskist op wielen. 53 liter, alles kan er in. Vandaag werd ie bezorgd. Totaal onhandig. Eén grote plastic bak, waar gereedschap totaal onvindbaar in is. Maar mijn opruimhonger is voorlopig wel weer even gestild.

 

Lijstjes

Eigenlijk zou ik willen bloggen over een toevoeging aan mijn landenlijstje. Toen in 2010 iemand me vertelde dat ie alle landen van de wereld wilde bezoeken, vond ik dat maar een achterlijk idee. Maar sindsdien speelt het lijstje ook in mijn vakantiekeuze een belangrijke rol. Ik ben besmet met het landenvirus. Andere besmettingen maken landen vinken lastig. Noodgedwongen doorkruis ik op de fiets het Groene Hart en tik ik NS-wandelroutes af. Dit weekend liep ik van Abcoude naar Weesp. Een nieuw landje leverde het misschien niet op, maar op mijn UNESO-werelderfgoedlijstje kan ik wel weer één van de 1121 sites afvinken: de Stelling van Amsterdam. Had ik tot zondag nog nooit van gehoord. Ik was bij het Fort van Nigtevecht. Eén van de 45 bewapende forten rond Amsterdam, gebouwd tussen 1880 en 1920. Het is niet meer als zodanig in gebruik. Het is verworden tot een kunstenaarskolonie annex horecagelegenheid. Maar we hadden de lunch net op, dus het tot de verbeelding sprekende stuk huisgemaakte appeltaart hadden we nog niet verdiend. Toen we na 20 kilometer Weesp binnenliepen wel. Maar toen hadden we inmiddels zin in bier. Ik nam een glas "De Molen Hugs en Kisses". Dat biertje kan aan mijn gedronkenbierenlijstje worden toegevoegd.