Het beleidsarme scenario

In het beleidsarme scenario ben ik vandaag halverwege mijn pensioen. Een mooie aanleiding voor een feestje. Zondag is niet echt een geschikte dag voor feestjes, dus vierden we het gisteren. Met taartjes, balletjes tonijn, rolletjes ham en prikkers met geitenkaas. Voor mijn tweeendertigsteneenhalfste verjaardag kreeg ik van mijn vrienden een Digital PhotoFrame. Mooi man!

Te vaak

In Brussel begon de kelner van restaurant Bier Circus me bij binnenkomst een hand te geven. Ik werd herkend als vaste klant. Dat ging me toch wat te ver. Vanaf toen zocht ik wat vaker een ander restaurant op.
In Den Haag is eetcafé De Paraplu één van mijn vaste adressen. Toen de serveerster daar laatst zei 'Bedankt jongens, tot de volgende keer.' bekroop me hetzelfde gevoel als destijds in Brussel. Vandaar dat Lars en ik vandaag voor de verandering neerstreken in Pizzeria Pinocchio.

Marktwerking

Vanmiddag deed ik met Dorien cultureel. We zagen in het fotomuseum foto's van Erwin Olaf, niet echt mijn stijl. En de moderne kunst in het GEM viel als vanouds ook tegen. Te modern voor Digitale Menno. Na afloop dronken we in het museum een bakkie. Elk zichzelf respecterend museum heeft tegenwoordig immers een uit de kluiten gewassen koffiehoek, met trendy stoeltjes en chique slokjes en hapjes. Het was er drukker dan in de toonzalen. Het zal wel iets met marktwerking te maken hebben. Om toch positief af te ronden; aan het einde van de middag zagen we de nieuwe (prachtige) film van de broers Dardenne; 'Le Silence de Lorna'. Na afloop aten we wat in de stampvolle brashoek van het filmhuis.

Parallelle ordening

Kassen bij Monster (onbewerkt)

Na een fietstochtje door het Westland naar Hoek van Holland vanochtend, heb ik mij inmiddels weer verschanst op mijn bank. Met een boekje dat ik gisteren heb gekocht in de Rotterdamse Kunsthal. Er is daar een expositie die me op het lijf geschreven is. Er hangen foto's van ambtenaren.
Nederlandse ambtenaren hingen er niet in de Kunsthal. Daar kan fotograaf Jan Banning niet mee uit de voeten. Ze zitten met hun rug naar de deur, met hun gezicht naar een reflecterende ruit. Dat is schijnbaar lastig voor een fotograaf. Vooral als strakke vorm en compositie en een parallelle ordening van de beeldelementen het uitgangspunt zijn. Beetje over het paard getilde opmerking van meneer Banning. Vooral als je je eigen (!) foto's vergelijkt met het werk van Vermeer en Mondriaan. Die hielden ook van parallelle ordening van de beeldelementen... Kunstenaars moesten hun werk maar voor zichzelf laten spreken.
Ik ben niet heel erg onder de indruk van de foto's van meneer Banning, al is het een mooie verzameling ambtenaren. En het is een prachtig concept. Beetje met een goeie vriend (de tekstschrijver) gesubsidieerd door de wereld reizen om mensen op de foto te zetten. Waarom doe ik dat eigenlijk niet? Misschien nog wel leuker dan de alledaagse macht uitoefenen...


Voet van een (Nederlandse) alledaagse ambtenaar

Crisis

Een plusrekening met 2,25% rente. Ik voelde me altijd een beetje een sukkel. Maar dat gevoel ben ik nu toch wel kwijt. Nee, het is natuurlijk helemaal niet leuk voor de mensen die hun zuur verdiende spaargeld aan die IJslandse bank hebben toevertrouwd. Maar een kleine glimlach kon ik vanmiddag toch niet onderdrukken. En het brengt de creativiteit in me boven....

Sanseveria

Vandaag was ik weer in België. Vanaf mijn bank. Een hele stabiele rooie bank, die door niemand mag worden overgenomen. Ik las er een boek van Dimitri Verhulst. Het werd me vorige week aanbevolen door mijn Brusselse drinkebroer. Niet zo gek dat juist hij het me aanraadde. Het gaat over bier, veel bier. Over een al generaties geleden aan lager wal geraakte familie van meelij opwekkende types die in het evenzo treurige fictieve Vlaamse Reetveerdegem vooral katers wegdrinken.
In vergelijking met de nonkels van Dimitri is mijn drinkebroer maar een watje. Potrel, Herman en Zwaren drinken zich ongeveer dagelijks het licht uit de ogen, worden met delirium tremens en/of in comateuze toestand in ziekenhuizen opgenomen en laten zich (niet alvorens een afscheidstoer te hebben gemaakt langs alle dorpkroegen op de weg er naartoe) opnemen in een afkickcentrum. Het boek schijnt met luid gejuich ontvangen te zijn door de Belgische critici. Ik vind het wel aardig. Vooralsnog is volgens mij Grunberg een stuk beter.
Ik ga nu de tweede helft van het boekje lezen (moest even stoppen omdat ik de samenvatting van Heerenveen-Ajax, 5-2, moest zien).

Nabrander op 11/1o: Het boekje is inmiddels een paar dagen uit. Heel leesbaar. En Grunberg beter? Nee, onvergelijkbaar. Het is een echt Belgisch boek. Dat er families als de familie Verhulst in België zouden bestaan, dat geloof ik onmiddellijk. In Nederland zijn er vast minder van.

Bui

Donderdag heb ik niet gewerkt, maar ben ik met mijn collega's, voor de gezelligheid, op stap geweest. Op solexen reden we van station Breukelen naar het mediapark in Hilversum. Ik had een rappe solex, reed al mijn collega's eruit. Ik snelde naar een riante koppositie, zette mijn brommer tegen een hekje en posteerde mij met camera in de aanslag langs de route. Juist toen brak een kortstondig noodweer uit. Dat leverde mooie plaatjes op, terwijl ik behaaglijk droog onder een boom stond. In Hilversum bezochten we het Nederlands Instituut voor beeld en geluid. Een hal vol YouTube filmpjes. 's Avonds aten en dronken we in Utrecht.