Lekker weg in eigen land

Deze week ben ik met mijn moeder en broer op vakantie in eigen land. We vlogen naar de Kaieteur waterval, we stonden langs de weg tijdens de Mashramani carnavalsoptocht door Georgetown, en we bezochten het oude Nederlandse fort Kyk Over Al, op een eiland op de Mazaruni rivier. En dat leverde drie aardige plaatjes op.

Herinneringslunch

De Indian Commemoration Trust, die vooral de aankomst van de Indiase immigranten in Guyana in herinnering probeert te houden, organiseerde vanmiddag een lunch in de Indian Monument Gardens. De opbrengst wordt gebruikt om datzelfde park op te kalefateren. Er moet een podium worden opgericht om culturele voorstellingen te geven. Volgens de voorzitter van de trust komt er een heus onderzoekscentrum waar Guyanezen van Indiase komaf hun voorouders kunnen traceren. Allemaal nogal ambitieus, maar ik draag graag bij. Vooral ook omdat over lunches kan worden geblogd. Het regende vanmiddag, en het waaide. Maar we zaten onder een afdak. Een op zichzelf leuk parkje is als het regent niet aanlokkelijk. Het kolossale monument van steen en staal stond er lomp en treurig bij. In de evaluatie wordt dus slecht gescoord op het onderdeel 'ambiance'. De kip was niet gaar, en de rijst was koud. Op het onderdeel 'keuken' valt daardoor voor het eerst een dikke onvoldoende. Na afloop hebben we ter compensatie nog maar een reusachtig stuk cheesecake gegeten bij Oasis.

Ambiance: 5 (dat kwam vooral door het slechte weer)
Keuken: 4 (koude rijst en rauwe kip)
Service: 7 (al vroeg de bediening wel heel vaak of het smaakte)
Prijs: 5 (maar de opbrengst ging naar het goede doel)

Ongebonden

Bijna elke dag rij ik er langs, maar het was me pas kortgeleden opgevallen dat er tussen de kathedraal en de centrale bank van Guyana een klein parkje is, waar een viertal bustes staat. Ik besloot er vandaag poolshoogte te gaan nemen. Het geheel bleek opgericht in 1972, ter ere van een conferentie van ministers van buitenlandse zaken van lidstaten van de non-aligned movement (NAM). Ik kende de NAM tot vandaag enkel als de Nederlandse Aardolie Maatschappij. De beweging werd in 1961 opgericht, onder de bezielende leiding van vijf heren. De oprichting was een soort van reactie op koude oorlog, maar had ook veel te maken met de strijd tegen imperialisme, kolonialisme, racisme en alle vormen van buitenlandse agressie, bezetting en beheersing. De leden zijn vooral ontwikkelingslanden. Van een koude oorlog is geen sprake meer, maar de landen hebben nog genoeg gemeenschappelijk om zo af en toe eens bijeen te komen en problemen en oplossingen met elkaar te bespreken. Tot gisteren was Hosni Mubarak de Secretaris-Generaal van de NAM.

Vlnr Gamal Abdel Nasser (Egypte), Kwame Nkrumah (Ghana), Jawaharlal Nehru (India) en Josip Broz Tito (Joegoslavië). De vijfde oprichter (Ahmed Sukarno, Indonesië) staat vreemd genoeg niet in het rijtje. De stenen op de voorgrond komen uit de Orinduik, een waterval in de binnenlanden van Guyana.

Shanta's (5)

Gasten die me afgelopen zomer bezochten lieten zich de restaurants niet aanleunen door een lokale diplomaat. We gingen op advies van de Lonely Planet naar Shanta's Puri Shop. De zaak bleek 's avonds gesloten. Eindigden we dus toch in Mario's Pizza. Een middelmatige pizzeria in Georgetown (betere zijn er niet). Op Mario's kom ik in een volgende blog nog wel eens terug. Vandaag ben ik alsnog wezen checken of Shanta's de moeite waard is. Een restaurant kan je het eigenlijk niet noemen. Het is een eenvoudig ingerichte snackbar, met wankele plastic stoelen en tafels. Maar het is er druk, ook met afhalers. De zaak schijnt al generaties lang te bestaan. Nog een goed teken. Het is een, de naam deed het al vermoeden, eettent op Indiase leest. Specialiteit is Dhal. Een soort van linzensoep. Je giet het over (meestal) witte rijst, en eet het met schaap of eend of, zoals ik, met garnalen. En een flesje cola. Prima eten, vriendelijke bediening. En weer eens wat anders. Met zo'n blog (en vrienden met een Lonely Planet) kom je nog eens ergens.



Ambiance: 5
Keuken: 7
Service: 7
Prijs: 8

New Thriving (4)

Het is weer tijd voor een heldere analyse van één van de lunchgelegenheden die Georgetown rijk is. Vandaag de beurt aan New Thriving. Een Chinees restaurant, op Caraïbische wijze. Het is waarschijnlijk het grootste restaurant in town. Een deel van de zaak is ingericht als snackbar: eten bestellen en ophalen bij een balie, eten mee naar huis nemen of opeten aan een soort van keukentafeltjes. Op de eerste verdieping is het heuse restaurant. Op de tweede verdieping kan je ook à la carte eten, maar dan in een speciaal voor jou, en je tafelgenoten, gereserveerde kamer. Ik bracht vandaag een bezoek aan de hoek van het restaurant waar je gebruik kan maken van een buffet lunch. Soep vooraf, hoofdgerechten zoveel je wilt en ijs toe. Geen verfijnde gerechten, maar prima te eten. Alhoewel, voor Guyanese begrippen misschien eigenlijk toch wel tamelijk verfijnd... Snel ook natuurlijk, want het eten staat bij binnenkomst al klaar. Zijn er dan geen minpunten? Tuurlijk wel. Het gebouw, dat er zowel van binnen als buiten plastic chique uitziet, grenst aan Tiger Bay, het sloppenwijkje van Georgetown. De bewoners treden op als parkeerwacht en rekenen op een beloning. En het is altijd druk rond het restaurant. Dichtbij een parkeerplaats vinden is niet altijd gegarandeerd. Ik kom er desondanks bijna wekelijks.

Ambiance: 6
Keuken: 7
Service: 7
Prijs: 6












Het buffet en het à la carte restaurant op de eerste verdieping