In de achtertuin

Toen ze me aan zag komen lopen, kwam ze meteen naar buiten. Ze viel me in de armen zoals hartsvriendinnen die elkaar lang niet gezien hebben dat plegen te doen. Geen zoenen, maar juist daardoor misschien wel veel inniger. Ze zei dat ze zo blij was me weer te zien. Na al die maanden. Ik ben toch wat te nuchter voor al die uitbundigheid. Ze was dikker geworden, zei ze. Maar daar zag ik niets van. Ik zag wel meteen dat ze moe was. Ze had van die donkere wallen onder haar ogen. Sinds ik haar kende was ze eigenlijk al moe, want ze had kleine kinderen. Eerder één, nu twee. Zij hadden constant aandacht nodig, anders braken ze de boel af. Vooral het jongetje natuurlijk. Het meisje was een stuk rustiger. Volgens mij zijn meisjes altijd rustiger dan jongetjes. 

We gingen naar de tuin achter het huis. Er stond een groot houten speeltoestel middenin. Een soort van kasteeltoren op palen, met een ladder en een glijbaan van blauw plastic. Het was een dure aankoop geweest, zei ze. Maar ze kon hem niet meenemen met de verhuizing, want hij stond op een betonnen fundering. Een beetje ondoordacht was dat geweest, vond ze.


We zaten op rode ijzeren tuinstoelen aan een wankele tafel. Het jongetje schreeuwde vanuit de kasteeltoren. We dronken een paar glazen witte wijn. Met pittige nootjes. Ik had wel een fles wijn mee kunnen brengen, bedacht ik me. Dat was altijd onze gewoonte geweest. 

We dronken meer wijn. We raakten aangeschoten. Ze wilde weten waarom ik geen kinderen had. Een belangrijk onderwerp. Ik zou later geen familie hebben. Dat vond ik niet een bijster sterk argument, maar ze had geen energie om de discussie verder te voeren. We zouden het bovendien toch nooit eens worden. 

Zij wilde graag nog een derde kind. Ze kon het makkelijk betalen zei ze. En ze wilde graag iemand een mooie toekomst geven. Maar nu nog niet. Kleine kinderen zijn slecht voor een huwelijk, zei ze. Veel stellen scheiden wanneer de kinderen nog klein zijn. Nu nog een derde kind, dat zou het einde van haar relatie betekenen. Op haar veertigste kon het ook gerust nog wel.

Ze verdween naar de keuken. Ik hoopte dat de maaltijd niet onder de wijn zou lijden. Ondertussen speelde ik met de kinderen. De jongen ging op de stoep liggen en ik tekende met stoepkrijt de omtrek van zijn lichaam op de klinkers. Toen ik klaar was, ging hij een meter verderop liggen en begon ik van voren af aan. Al gauw had ik vijf lichaamsomtrekken getekend. De politie maakt ook zulke tekeningen als er ergens een schietpartij ofzo is geweest.