Ik at vanmiddag in Berlijn. In een land waar volgens de kranten politici worstelen met de integratie van buitenlanders. In “Golden Rice’. In een Vietnamees restaurant. Het heeft eigenlijk iets van een Imbiβ. Van die zware houten lange tafels. En geen stoelen, maar harde banken die ik moest delen met andere, mij onbekende Imbiβgasten. Hetzelfde meubilair staat deze maand in de Oktoberfesttenten. Maar ik was dus bij de Vietnamees. Er stond een grote Boedha in de hoek, en ze hadden speels met bamboe een kleine afscheiding gemaakt, tussen een paar lange tafels. Op de achtergrond klonk subtiel Vietnamese muziek. Een stuk voor, ik geloof, harp en bamboe xylofoon. Ik at er Sot Lac. Roerbakgroenten met tofu in een pindasaus. Met stokjes.
De Aziatische meisjes van de bediening renden van lange tafel naar lange tafel in witte semi-transparante overhemden. Het viel me op dat een van de meisjes ondergoed droeg met pandabeertjesprint. Verder bestond de bedrijfskleding uit een zwarte legging. Een van de meisjes liep op verrassend veel te grote witte Adidas sportschoenen, met drie goudkleurige strepen. Op hun zwarte schort stond met grote letters “Warsteiner”. De prijzen waren dan weer wel verrassend Vietnamees. Zes en een halve euro. “Ja, es hat Sie geschmeckt, ja?” vroeg het meisje met de pandabeerprint in gebroken Duits toen ik afrekende. Het was uitstekend, en de integratie is uitstekend gelukt.
