Aan de Turnhoutsebaan zat ooit, sinds 1928, een chique bioscoop. Het werd omgetoverd tot concertzaal. In de jaren zeventig was het een rocktempel, met optredens van Ry Cooder, Lou Reed en Iggy Pop. Maar de boel raakte in het slop en in 1982 ging ie op slot. In 2002 ontfermde een groep buurtbewoners zich over het monument. Het werd opgeknapt. Ik waande me er in de jaren zeventig. Aan en achter de bar stonden oude grijze rockers, en, naar het leek, veel linksige sociaal agogisch werkers. Ik was blij dat ik voor vertrek naar Antwerpen mijn blauwe pak nog even had omgewisseld voor spijkerbroek en zwart overhemd. Zo stak de salonsocialist niet meer zo erg af tussen de Vlamingen in zwarte slobbertruien en zwarte t-shirts van Kiss.
De zaal was uitverkocht. We zaten op klapstoeltjes. Mark Lanegan trad op. Een 53-jarige schuchtere rocker uit Seattle. Getroebleerde jeugd en een verleden van drank en heroïne passen goed bij zijn rokerige bas stem. Het heeft wel wat, maar levensmoeie types raad ik een avondje Lanegan niet aan. De teksten zijn weinig sfeer opwekkend. En ook instrumentaal is het niet sprankelend. Donker, dof en ingetogen. Geregeld spookachtig. De kleur moest van de podiumlampen komen.
Enthousiast geworden? Luister eens naar de titelsong van zijn nieuwste album "With Animals". Girl, you're a murderer. Girl, you're a sorcerer, zingt ie.
