Het was de laatste Duitse keizer. Aan het einde van de verloren eerste wereldoorlog brak de pleuris uit in Berlijn. Bovendien wilden de geallieerden hem berechten. Dus vroeg ie asiel aan in Nederland. De Nederlandse regering was niet enthousiast, maar Wilhelmina kon hem niet wegsturen. Onkel Willy was immers familie van d'r. Hij woonde ruim twintig jaar in Doorn, niet ver van mijn tijdelijke onderkomen in Zeist. Vanmiddag bracht ik een bezoek.
Twaalf jaar geleden kocht ik, dat moest ik, want voelde me Europeaan, de 1200 pagina dikke pil "In Europa" van Geert Mak, geschreven tijdens zijn rondreis door Europa, feitelijk een enorme verzameling blogjes om stil te staan bij de Europese twintigste eeuw. Voor een blogje over Wilhelm toog hij naar de asielwoning in Doorn. Vandaag pas ben ik aan het lezen van de pil begonnen. Ik zal wel heimwee naar Europa hebben.
Maar van lezen kwam het dus niet. Toen ik las over Doorn, vond ik het tijd om er ook poolshoogte te gaan nemen. Ik liet me door het bescheiden paleisje rondleiden door een opgewekte gepensioneerde dame van adel. We zagen zijn verzameling kostuums, zijn slaapkamer, zijn badkamer en de snuiftabakdozen van zijn grootvader. En tussen zijn huis en zijn mausoleum achterin de tuin, zagen we de graven van zijn honden. Senta was denk ik zijn lievelingsbeest. Zijn grafsteen is het grootst: Die treue Senta 1907-1927 begleitete Seine Majestät den Kaiser im Welt Kriege 1914-1918.
 |
| Mausoleum, hondengraven en een vogel |
