Traantje om Pluisje

Gisteren was ik in een bioscoop voor de film “Diego Maradona”. Ik kan ‘m van harte aanbevelen. De film stond geheel in het teken van het leven van een kereltje (1,65m) met dezelfde naam. Een niet geheel ongetalenteerde voetballer, geboren aan de zelfkant van Buenos Aires in 1960. Hij werd profvoetballer omdat ie wilde dat zijn ouders in een deugdelijk huis konden wonen. Maar het liep allemaal wat uit de hand.

Toen ie in 1982 voor een schamele €8 miljoen naar Barcelona kwam was ie even oud als Frenkie de Jong nu. Da’s ook een voetballer, maar die kende u al. Voor hem betaalde Barca €75 miljoen. En Diego bleek een miskoop. Na twee jaar verkaste hij naar een middenmoter in de hoogste voetbalcompetitie van Italië. Hij werd binnengehaald als een verlosser en dat werd ie.

Hij had een goed oog voor de verkeerde adviseurs. Omgeven door zijn nieuwe vriendjes, kopstukken van de Camorra, fleurde Diego wel helemaal op. Hij nam zijn team, en eigenlijk heel Zuid-Italië, op sleeptouw. Napoli werd met hem voor het eerst in haar geschiedenis kampioen. Bovendien maakte ie ook Argentinië nog campeon mundial. 

De film brengt fantastisch in beeld hoe het daarna vreselijk bergafwaarts is gegaan met het Argentijnse wonderkind. De hand van god kwam er niet meer aan te pas. De cocaïne nam de controle over. Toen ie met Argentinië Italië uitschakelde in de halve finales van het WK in Italië (in het stadion van Napoli notabene) was Italië klaar met het kereltje. Ik kan me goed voorstellen dat er mensen een traantje wegpinken bij de scene waar een huilende Diego, 80 kilo boven zijn streefgewicht, in een televisie-interview vertelt over zijn eigen misère. Volgend jaar wordt ie, als ie mazzel heeft, 60. Een mooie gelegenheid voor nog een film over deze fascinerende virtuoos.