"Kijk eens wat een toponderhandelaar ik ben!"

Het gebeurt niet vaak dat een topambtenaar zichzelf publiekelijk op de borst slaat. Zelfs niet op LinkedIn, al is dat medium voor zelfverheerlijking opgericht. De VWS-directeur geneesmiddelen is trots op zijn prijsonderhandelingen met de pharma boys.
Het deed me denken aan mijn eigen, ook niet misselijke, onderhandelingskwaliteiten. Vanaf de parkeerplaats voor de toeristenbussen moet je richting de Chinese muur langs een haag van souvenirstalletjes en hun verkopers. Onderweg terug naar de bus moet je er weer langs. Ik onderhandelde er over een T-shirt. De verkoopster wilde er 25 euro voor hebben. Na heel lang soebatten, kreeg ik 'm voor 5 euro mee. De verkoopster was erg teleurgesteld. Mocht ze dan echt geen eerlijke boterham verdienen voor haar armlastige gezin? Ik voelde dezelfde trots als de VWS-directeur. "Tachtig cent!", glunderde de tandarts uit mijn reisgezelschap, terwijl hij in de bus eenzelfde T-shirt omhoog hield.
In de wereld van de geneesmiddelen bestaat geen prijstransparantie. De directeur schrijft het zelf in de kamerbrief: "fabrikanten zijn niet of nauwelijks bereid om openbare prijskortingen te geven". Terug in de bus mag je dus niet tegen je reisgenoten vertellen wat voor topprijs je wel niet hebt onderhandeld. Of de onderhandelingen goed hebben uitgepakt zullen we dus wel nooit weten. Alle reden om jezelf niet al te hard op de borst te slaan.

COVID-uitjes

Ik mag niet naar de kroeg, niet uit eten, niet naar de bioscoop. Maar ik mag nog wel naar IKEA. Dus was ik dit weekend bij IKEA. Twee keer zelfs. Eén keer om iets te kopen, één keer om iets terug te brengen. Het waren ronduit uitjes. Ik wist het al van Action, maar voor Ikea geldt hetzelfde: je komt met dingen thuis waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Opeens was ik na een voettocht langs alle dertig afdelingen niet alleen een ophangrail voor schilderijen rijker, maar ook een nieuwe koekenpandeksel, een schitterende orchidee en een kilo chocola. Ik wist niet dat ik een deksel nodig had, laat staan hoe groot ie moest zijn. Dus ging ik een dag later opnieuw naar dat fijne warenhuis. In een grote boog om de chocolade heen. Dat wel. Ook ik leer soms, tijdelijk, van mijn fouten. Van een kilo chocola krijg je buikpijn. Ik moest er een kwartiertje op wachten, maar toen had ik mijn geld terug. En nog een half uur en dertig afdelingen later had ik een deksel die wel paste. Toen ik thuiskwam ontving ik een bericht uit Spanje. Het schilderij dat ik juist wilde gaan ophangen is belangrijk cultureel erfgoed en had nooit Guyana mogen verlaten. UPS staat donderdag weer op de stoep. Als pleister op de wonden mag ik weer naar die fijne woonwinkel om voor dat fraaie ophangsysteem mooie Ikea-kunst aan te schaffen. Het afgelopen weekend viel mijn oog al op een foto van een rode fiets op een Amsterdamse gracht. Of misschien ga ik elders op zoek naar originelere wanddecoratie.

Inspiratie

Vanmiddag liep ik, op zoek naar inspiratie voor een verhaaltje, in een voor een trainingsjack toch eigenlijk net iets te rillerige rivierenwijk. Maar ik liep met het angstzweet in mijn bilnaad. De papierbak voor de supermarkt zit vaak tot de nok toe vol. Waar zou ik in dat geval met die drie bolpuntcomdozen naartoe moeten? Weer helemaal terug naar huis? Maar de bak was lekker leeg. De dozen gleden gewillig door de brede gleuf. Ik liep daarna nog een klein blokje vierkant. Langs een armetierige tussenwoning die volgens Funda recent voor vijf ton werd verkocht. Aan de kade sleepte een pakketbezorger achteloos een wel hele grote bolpuntcomdoos naar een voordeur. Er zou een grote koelkast in hebben gepast. Maar een koelkast was het niet. Die sleep je niet achteloos achter je aan. Ik zal wel verbaasd hebben gekeken. Welke pakketbezorger sleept er nu met dozen. Hij drukte op een deurbel en klopte voor de zekerheid ook nog even aan. Hij zal de bel wel niet gehoord hebben. Toen keek ie schuldbewust naar mij en zei me vriendelijk goeiedag. Ik maakte een foto van een betonnen paaltje voor mijn flat. Hij stond flink scheef en had een bult in de stoep veroorzaakt. En waarschijnlijk een flinke deuk in een auto of in een bestelbus van een achteloze pakketbezorger. Tussen het onkruid naast het paaltje lag ook nog een ferme fietsensleutelhanger met een ridderfiguur van lego. Daar moet toch een mooi verhaaltje over te vertellen zijn?

Gareth

Ik schuilde nog even bij mijn vader in de auto. Het waaide en het regende, en de stationsklok gaf aan dat ik wat te vroeg was. Toen ik toch ruim op tijd het perron op liep, reed de trein net weg. De stationsklok liep achter. Dus zat ik een half uur te wachten op de volgende trein. Tussen lege frietbakjes en met mayo besmeurde stoeltjes in een wachtruimte op het perron. Samen met een Rotterdammer met een petje en een afzakspijkerbroek. Hij had zijn zoontjes opgehaald bij hun moeder. Hij ijsbeerde door de wachtruimte, tegen de mannetjes klagend over mama. De jongetjes van een jaar of vier en zes vonden het maar gek. Ze hadden net zo'n leuk weekend gehad, en er had wat lekkers in hun schoen gezeten. "Ik kom helemaal uit Rotterdam voor jullie, niet voor haar. Onthoud dat goed. Door haar ben ik alles verloren, mijn baan, mijn alles." Onderweg werd de sfeer er niet beter op. De vader ging nog even verder, over hoe slecht mama ook voor de jongetjes was. Ze had in april helemaal geen verjaardagscadeautje voor de oudste gekocht. De jongens zeiden niets meer. Ze hadden hun mond vol met chips uit een familiezak. Totdat de oudste zoon opmerkte dat ze in een stiltecoupe zaten. Pa pakte de plastictassen uit het bagagerek. Kon ik in alle rust in mijn boekje lezen. Een roman over antisemitisme in Oost-Europa, in de jaren dertig. Als het me allemaal wat te heftig wordt, leg ik het boekje weg en grijp ik naar mijn telefoon. In de nieuwsapp lees ik over een president die na verloren verkiezingen in een gepantserde auto langs demonstrerende fans rijdt. Om ze lekker op te jutten. Ik bereik het station van Utrecht in mineur. Er loopt een duif op het winderige koude perron. In slechte stemming denk ik "rot op kutbeest, rat met vleugels". Maar dan bedenk ik me. Vanmiddag las ik dat de duurste postduif dit weekend een transfer van 2 miljoen dollar maakte naar een rijke duivenmelker. Het voelt alsof ik oog in oog sta met Gareth Bale. Hij knipoogt terloops naar me.

Verlaat kerstcadeau

De curve mag dan zijn afgevlakt, inmiddels heeft de COVID-pandemie ook mij bereikt. Ik ben eindelijk ook getroffen door de opruimwoede. Heel Nederland heeft de afgelopen maanden uit totale verveling schuurtjes en kledingkasten opgeruimd en badkamerraamkozijnen gelakt. Ik heb de rommellade in de hal dit weekend uitgemest. Kwam ik een cadeaubon tegen. Van de baas gekregen met kerstmis. Meteen te gelde gemaakt op www.kiesjekerstcadeau.nl. Mijn opruimwoede werd er verder door aangewakkerd. Een professionele gereedschapskist op wielen. 53 liter, alles kan er in. Vandaag werd ie bezorgd. Totaal onhandig. Eén grote plastic bak, waar gereedschap totaal onvindbaar in is. Maar mijn opruimhonger is voorlopig wel weer even gestild.

 

Lijstjes

Eigenlijk zou ik willen bloggen over een toevoeging aan mijn landenlijstje. Toen in 2010 iemand me vertelde dat ie alle landen van de wereld wilde bezoeken, vond ik dat maar een achterlijk idee. Maar sindsdien speelt het lijstje ook in mijn vakantiekeuze een belangrijke rol. Ik ben besmet met het landenvirus. Andere besmettingen maken landen vinken lastig. Noodgedwongen doorkruis ik op de fiets het Groene Hart en tik ik NS-wandelroutes af. Dit weekend liep ik van Abcoude naar Weesp. Een nieuw landje leverde het misschien niet op, maar op mijn UNESO-werelderfgoedlijstje kan ik wel weer één van de 1121 sites afvinken: de Stelling van Amsterdam. Had ik tot zondag nog nooit van gehoord. Ik was bij het Fort van Nigtevecht. Eén van de 45 bewapende forten rond Amsterdam, gebouwd tussen 1880 en 1920. Het is niet meer als zodanig in gebruik. Het is verworden tot een kunstenaarskolonie annex horecagelegenheid. Maar we hadden de lunch net op, dus het tot de verbeelding sprekende stuk huisgemaakte appeltaart hadden we nog niet verdiend. Toen we na 20 kilometer Weesp binnenliepen wel. Maar toen hadden we inmiddels zin in bier. Ik nam een glas "De Molen Hugs en Kisses". Dat biertje kan aan mijn gedronkenbierenlijstje worden toegevoegd.