Ik mag niet naar de kroeg, niet uit eten, niet naar de bioscoop. Maar ik mag nog wel naar IKEA. Dus was ik dit weekend bij IKEA. Twee keer zelfs. Eén keer om iets te kopen, één keer om iets terug te brengen. Het waren ronduit uitjes. Ik wist het al van Action, maar voor Ikea geldt hetzelfde: je komt met dingen thuis waarvan je niet wist dat je ze nodig had. Opeens was ik na een voettocht langs alle dertig afdelingen niet alleen een ophangrail voor schilderijen rijker, maar ook een nieuwe koekenpandeksel, een schitterende orchidee en een kilo chocola. Ik wist niet dat ik een deksel nodig had, laat staan hoe groot ie moest zijn. Dus ging ik een dag later opnieuw naar dat fijne warenhuis. In een grote boog om de chocolade heen. Dat wel. Ook ik leer soms, tijdelijk, van mijn fouten. Van een kilo chocola krijg je buikpijn. Ik moest er een kwartiertje op wachten, maar toen had ik mijn geld terug. En nog een half uur en dertig afdelingen later had ik een deksel die wel paste. Toen ik thuiskwam ontving ik een bericht uit Spanje. Het schilderij dat ik juist wilde gaan ophangen is belangrijk cultureel erfgoed en had nooit Guyana mogen verlaten. UPS staat donderdag weer op de stoep. Als pleister op de wonden mag ik weer naar die fijne woonwinkel om voor dat fraaie ophangsysteem mooie Ikea-kunst aan te schaffen. Het afgelopen weekend viel mijn oog al op een foto van een rode fiets op een Amsterdamse gracht. Of misschien ga ik elders op zoek naar originelere wanddecoratie.
