Het gebeurt niet vaak dat een topambtenaar zichzelf publiekelijk op de borst slaat. Zelfs niet op LinkedIn, al is dat medium voor zelfverheerlijking opgericht. De VWS-directeur geneesmiddelen is trots op zijn prijsonderhandelingen met de pharma boys.
Het deed me denken aan mijn eigen, ook niet misselijke, onderhandelingskwaliteiten. Vanaf de parkeerplaats voor de toeristenbussen moet je richting de Chinese muur langs een haag van souvenirstalletjes en hun verkopers. Onderweg terug naar de bus moet je er weer langs. Ik onderhandelde er over een T-shirt. De verkoopster wilde er 25 euro voor hebben. Na heel lang soebatten, kreeg ik 'm voor 5 euro mee. De verkoopster was erg teleurgesteld. Mocht ze dan echt geen eerlijke boterham verdienen voor haar armlastige gezin? Ik voelde dezelfde trots als de VWS-directeur. "Tachtig cent!", glunderde de tandarts uit mijn reisgezelschap, terwijl hij in de bus eenzelfde T-shirt omhoog hield.
In de wereld van de geneesmiddelen bestaat geen prijstransparantie. De directeur schrijft het zelf in de kamerbrief: "fabrikanten zijn niet
of nauwelijks bereid om openbare prijskortingen te geven". Terug in de bus mag je dus niet tegen je reisgenoten vertellen wat voor topprijs je wel niet hebt onderhandeld. Of de onderhandelingen goed hebben uitgepakt zullen we dus wel nooit weten. Alle reden om jezelf niet al te hard op de borst te slaan.
