Oasis (3)

Dit is de lunchroom voor diplomaten en andere welgestelden. Duurder dan gemiddeld, gratis wifi en een internationale menukaart met biefstuk, milkshakes, cappuccino, lekkere taartjes en een veelal goed buffet met vis, vlees en groente. Soms hebben ze zelfs ravioli of sushi. Er loopt een overvloed aan personeel rond, maar de bediening laat toch vaak wat op zich wachten. De eigenaar staat stil in een hoekje van de zaak. Het werk laat hij aan zijn personeel over. Hij maakt hier en daar een praatje, schudt een hand en trakteert vaste gasten op kleine aperitiefjes van het huis. Tijdens de WK-finale van afgelopen zomer trakteerde hij op Heineken en bitterballen. Een pluspunt voor de service.


Ambiance: 7
Keuken: 8
Service: 8
Prijs: 6

Ali Baba (2)

Nummer twee in de serie lunchgelegenheden in Georgetown is Ali Baba. Een zaak die, ik wil niet op de zaken vooruit lopen, best eens in de top drie zou kunnen eindigen. Het is een zaak waar vooral expats komen eten. Daar zijn een aantal redenen voor. De gerechten zijn redelijk prijzig (een lunch kost al gauw acht euro) en er wordt geen kip met rijst geserveerd. Het is een soort van chique snackbar met Marokaanse keuken. Maar de belangrijkste reden voor de locals om niet te komen, is de lokatie. De zaak is gevestigd in een voormalig mortuarium. Daar waren nog geesten rond. Daar moet je niet eten. De zaak wordt gerund door een Belg, eerder actief in de Antwerpse en Guyanese diamantenbusiness. Een uiterst vriendelijke, maar wat chaotische vent. Je moet daardoor vaak wat langer op je eten wachten. Maar dat eten is uitstekend en een welkome afwisseling.

Ambiance: 8
Keuken: 9
Service: 7
Prijs: 6

Het Nationaal Archief

Als nieuwbakken lid werd ik uitgenodigd voor de kerstactiviteit van de Guyana Heritage Society; een excursie naar het Nationaal Archief. Samen met zo´n 20 society-genoten luisterde ik naar een praatje van de archivaris, kreeg ik een rondleiding door het gebouw, keek ik naar een antiek filmpje over lokale indianen, at ik enkele snacks en dronk ik een alcoholische kokosdrank. Zelf zou ik een slechte archivaris zijn. Ik bewaar bijvoorbeeld vrijwel alle emails die ik ontvang en verstuur. Met een dergelijk beleid zou het niet al te ruim behuisde archief hier allang uit zijn voegen zijn gebarsten. Niet dat het archief in een goede staat is. OK, volgens de kenners heeft het archief een paar juweeltjes in haar bezit. Maar helaas gaat het instituut gebukt onder een enorme hoeveelheid achterstallig werk. Een uitbreiding is hard nodig, en hier en daar moet nog een kastje netjes worden ingeruimd. Dat mag blijken uit de foto van de eerste de beste kast die ik voor mijn lens kreeg. Maar het was een leuk uitstapje. Het heeft me enthousiast gemaakt om meer over Guyana te weten te komen. Mijn lidmaatschap van de society heb ik meteen verlengd tot eind 2011 (kosten €3,75).

Coal Pot (1)

Elke week laat ik mijn bloglezers kennismaken met een lunchgelegenheid in Georgetown. Vandaag wordt het spits afgebeten door Coal Pot. Ik ben er een maand of vier geleden voor het eerst geweest, en sindsdien haal ik er toch wel ongeveer wekelijks mijn middageten. Dat is natuurlijk al meteen het eerste goede teken. Andere pluspunten? Gratis parkeergelegenheid voor de deur. Maar dat geldt voor alle plekken in Georgetown. Goedkoop is het er ook. Een dure lunch kost in Guyana ongeveer 15 euro, een goedkope 3. De lunch bij Coal Pot kost niet meer dan 4 euro. Het is, maar ook dat geldt voor de meeste zaken, een sober ingerichte boel. Het meubilair bestaat uit houten banken en dito tafels. Eten haal je aan de balie. De keuken is Creools. Rijst en kip zijn de belangrijkste onderdelen van het menu. Hoogtepunt is desondanks rundvlees met gember. Voor verse groente of salade hoef je niet naar Coal Pot te gaan. Maar ook dat geldt voor de meeste zaken.
Afgelopen week koos ik voor een (ietwat kleine) gehaktbal, met chenna (kikkererwten) en witte rijst.

Ambiance: 7
Keuken: 7
Service: 6
Prijs: 8

Michelin in Georgetown

Een Haagse kennis heeft vorig jaar een maand lang lunchtenten in Den Haag bezocht en daar over geblogd. Ik ga iets vergelijkbaars doen in Georgetown. Mijn lunchadressen zullen de komende tijd (wekelijks?) de revue passeren. Niet te vergelijken met Den Haag natuurlijk. Geen Leffe Blond van de tap, geen broodjes wildzwijnsalami, geen buffelmozzarella met pesto, honing en pijnboompitten. Het zal voornamelijk rijst worden, en kip. Veel kip. Het zal mij benieuwen welk restaurant als beste uit de test komt.