Eigenlijk heb ik niets te melden. Ik zit in een dalletje. Een blogdalletje. Zo'n fase dat ik even niet meer weet wat ik er mee aan moet vangen. Dat heb ik soms. Vorige week zat ik in een Guyanadalletje. Ik had het met dit land gehad. Maar ik ben weer uit het dal. Niet zo lang geleden, tussen beide bovengenoemde dalen in, zat ik in een banendal. Ik had het wel gehad met mijn werk en mijn werkgever. Maar ik ben een optimist. Mijn verblijf in het Guyanadal duurde ongeveer 24 uur. Ik ben er met twee vingers in de neus uit geklommen. Hetzelfde geldt voor het banendal. Ik heb er weer zin in. Het blogdal zal ook snel weer tot het verleden behoren. In geval van dal, is simpelweg doorgaan en niet te hard nadenken de beste remedie. Ik kets er nog een blogje tegenaan. Hupsakee, uit het dal. Volgende week hebben we weer inspiratie.
Vandaag vond er een opening plaats van een fototentoonstelling in National Gallery Castellani House, gebouwd rond 1883. Voordat het huis, vernoemd naar haar Maltees Guyanese architect Cesar Castellani, dienst deed als museum, was het onder andere de residentie van Premier en later President Forbes Burnham. Vandaag kwam de culturele elite en een handjevol diplomaten er bijeen om naar foto's te kijken en een glaasje jus te drinken.
De curator opent de tentoonstelling met een kort praatje
