De beide feesten zijn goed met elkaar te vergelijken. Er gaat een optocht van vrachtauto's door de straten, beladen met heel veel luidsprekers waar keiharde lokale muziek, Soca, uit schalt. Rond de trucks paraderen groepen mensen, veelal schaars gekleed. Het feest in Trinidad is in verhouding het grootst opgezet en wordt wat professioneler aangepakt. De bikini's en de hoeden en tooien komen uit een fabriek. Er rijdt een wagentje met versnaperingen met de stoet mee (carnaval is ook een feest van rum en wodka), en in enkele gevallen zijn er zelfs sproei-installaties aan de karavaan toegevoegd waaronder men zich af kan laten koelen. Want van lopen in de snikhete zon ga je zweten. En van het dansen natuurlijk. Want gedanst wordt er. Dat heet wining. Het is het beste te vergelijken met het bedrijven van de liefde met de kleren aan. Onderstaande foto's geven een beter beeld.
Carnaval in Trinidad
Mashramani in Georgetown
In Georgetown zijn de festiviteiten allemaal wat kleinschaliger en amateuristischer van aard. Bovendien is het feest in Guyana vooral een door overheidsinstellingen gedomineerde stoet, alle ministeries doen mee. In Trinidad rijden vooral trucks van bedrijven en verenigingen mee in de optocht. De kleding van de Guyanese feestvierders is veelal zelfgemaakt, en bovendien iets minder uitdagender dan de Trinidadiaanse bikini's. Maar ook daar hebben we ons aan vergaapt.
Wining in Guyana door (van boven naar beneden en van links naar rechts) APNU, de grootste oppositie partij en de ministeries van landbouw, onderwijs, natuurlijke hulpbronnen en publieke diensten.
