Afgelopen weekend was ik in Londen. Niet om me in de oplopende zorgkosten te verdiepen, maar voor de gezelligheid, om vrienden te ontmoeten. En ik bezocht het British Museum. Een prachtig gebouw is dat. Vooral de centrale hal is adembenemend. En er hangt en staat natuurlijk schitterend spul. Het meeste mogen ze dan hebben gejat, de Britten hebben het keurig naar Londen getransporteerd. Ik geef het je te doen; er staan hele Griekse tempels in het museum. En ik wil dat geroof helemaal niet goedpraten, maar ze zorgen goed voor de buit.
In zaal 24 staat een Moai, een indrukwekkend standbeeld, afkomstig van Paaseiland. Toevallig las ik net een verhaal van Jared Diamond over het eiland. Hij stelt dat de fabricage van de beelden een belangrijke aanleiding was voor het einde van de beschaving op het eiland. Door uitputting van een belangrijke hulpbron (de palmbomen) ging er een hoog ontwikkelde cultuur ten onder.
Op het eerste gezicht leek het een beetje een vreemde combinatie. In dezelfde toonzaal, direct naast de Moai, staat een lange vitrine, met daarin keurig naast elkaar uitgestald, de totale hoeveelheid pillen die een gemiddeld Brits echtpaar in een leven volgens recept naar binnen werkt. (volgens de makers van het object 14.000 stuks per persoon). Aanvankelijk stond ik versteld van die enorme hoeveelheid. Maar het valt eigenlijk best mee. Als ze eenzelfde soort monument in een museum in Athene zouden willen tentoonstellen, dan moet de tafel misschien wel twee keer zo lang zijn. Wat de gemiddelde Griek aan receptgeneesmiddelen wegkauwt, is in ieder geval ruim twee keer zo duur als wat zijn Britse collega in zijn leven aan pillen slikt.
Dat geeft toch wel te denken. Waar komen die verschillen vandaan, en waar leiden ze toe? Wellicht niet tot het einde van de Griekse beschaving, of het einde van haar gezondheidszorgstelsel, maar misschien is het een idee, zeker met het oog op de huidige staat van de Griekse overheidsfinanciën, om de verschillen nog eens nader onder de loep te nemen?
