In de jaren tachtig had mijn opa een voor die tijd tamelijk moderne auto, met allerlei elektronische snufjes. De buitenspiegels kon je elektronisch verstellen, de bijrijder had een leeslampje en er zat een volumeknop voor de radio op het stuur. Maar bovenal had de auto een spraakcomputer, die begon te praten als er wat aan de auto mankeerde. In het Engels. Maar mijn opa was die taal niet machtig. Dus zodra de computer begon te praten, toog hij naar de garage. De monteur verstond dan dat het portier rechts achter niet goed dicht zat, of dat de buitentemperatuur tot het vriespunt was gedaald.
Ik heb geen auto met moderne elektronische snufjes, maar een degelijke stadsfiets. De versnelling, met een draaiversteller in het handvat was altijd al wat stug, maar de laatste weken kon ik alleen nog maar fietsen in de zware derde versnelling. Dat is onhandig, vooral bij het wegfietsen. Dus ging ik vandaag naar de fietsenmaker. “Oh, maar meneer, er zit hier een knopje op het stuur, waarmee u heel eenvoudig zelf de versnelling kan stellen.”
