woensdag 19 december 2012
Betaald parkeren
In Guyana bestaat het concept 'betaald parkeren' nog niet. En als het zou bestaan, dan kon Menno Digitaal de boetes gewoon negeren. In Nederland is de parkeermeter een belangrijke gemeentelijke inkomstenbron en heeft digitale Menno geen diplomatieke status. Twee elementen om voortaan nog beter rekening mee te houden. Ik gooide gisteravond heel braaf 6 euro (!) in de automaat in een Haagse volkswijk. Maar het was onvoldoende. Tussen de eerste en de tweede drie euro stond ik 1 uur en 36 minuten zwart geparkeerd. Bij daglicht vanochtend zag ik pas dat het de parkeerwachter had behaagd. 55.70 euro naheffing parkeerbelasting. Daar komen natuurlijk de administratiekosten van de firma Hertz nog bij. Jammer is dat.
zondag 16 december 2012
Schoone Lugt
Sinds kort ben ik de eigenaar van een boek van 11 kilo. Inderdaad, een atlas. De Grote Atlas van de West-Indische Compagnie. Niet alleen zwaar, maar ook erg mooi. Vooral ook mooi omdat er kaarten van Guyana in staan, of beter van Berbice, Essequibo en Demerara. Vandaag heb ik er voor het eerst in gebladerd.
Het detail van de kaart hierboven (pagina 136) stamt uit 1774-1775. Het is de monding van destijds de Demerary rivier (tegenwoordig Demerara rivier genaamd), met langs de rivier en de Atlantische kust in vrolijke kleuren de verschillende plantages weergegeven. Blijzigt is nu een buitenwijk van Georgetown, Blijgezigt genaamd. Leliendaal, heet tegenwoordig Liliendaal. Ik wijdde er al eerder eens een blogje aan. Tussen beide plantages heeft de ingenieur van de West-Indische Compagnie, ene meneer Heneman, een plantage getekend waarvan ie de naam niet wist. Jammer meneer Heneman. Het heette destijds waarschijnlijk Schoone Lugt, vandaag Bel Air. Ik woon er.
vrijdag 7 december 2012
Mister Sonny
Hij zat op zijn veranda toen ik door zijn (en mijn) straat liep.
"Goedendag meneer, waar neemt u foto's van? Komt u anders even binnen, dan praten we even."
Mister Sonny woont zijn hele leven al in dit huis. Hij is er kleermaker, al 48 jaar. De naaimachine staat in zijn woonkamer. Destijds naaide hij de kostuums van onze beroemdste straatgenoot, de president van Guyana. Maar Dr Jagan is overleden, zo vertelde Mister Sonny me. En veel van Mister Sonny's vrienden en zijn zes kinderen hebben Guyana verruild voor Amerika. Maar hij is onze straat trouw gebleven. En nog altijd naait ie. Niet meer zo veel. En geen hele kostuums meer. Want hij wordt toch al wel een beetje oud. Maar een overhemd, of een broek, iets wat in een dag af kan, daar draait Mister Sonny echt zijn hand niet voor om hoor!
dinsdag 4 december 2012
Caribische kappers
In het Caribisch gebied naar de kapper is anders dan thuis. Ik weet niet waarom, maar het haar knippen van een blanke is blijkbaar anders dan dat van een Indiër of iemand van Afrikaanse origine. En dus gaat het onwennig, omslachtig en traag als ik aan de beurt ben.
In plaats van een bezoek aan de 'hairdresser' is dan een bezoek aan de 'barbershop' een uitkomst. Daar gaat het allemaal van een beetje dikker hout zage men planken. Coupe Militaire is daar de enige optie. Met de tondeuze. Lekker snel, voordelig en kort, ook als je blond haar hebt.
Ik ben geen militair, dus ik laat sinds de eerste kennismaking de barbershop links liggen. Met wisselend resultaat. Zo was de hairdresser in Grenada afgelopen maand zo onzeker dat hij een klein uur met hele kleine knipjes mijn haar bewerkte. Alleen langs de rand. Bovenop durfde hij niet te knippen. Hij vond het daar te dun.
In plaats van een bezoek aan de 'hairdresser' is dan een bezoek aan de 'barbershop' een uitkomst. Daar gaat het allemaal van een beetje dikker hout zage men planken. Coupe Militaire is daar de enige optie. Met de tondeuze. Lekker snel, voordelig en kort, ook als je blond haar hebt.
Ik ben geen militair, dus ik laat sinds de eerste kennismaking de barbershop links liggen. Met wisselend resultaat. Zo was de hairdresser in Grenada afgelopen maand zo onzeker dat hij een klein uur met hele kleine knipjes mijn haar bewerkte. Alleen langs de rand. Bovenop durfde hij niet te knippen. Hij vond het daar te dun.
De kapper in Grenada
Afgelopen weekeind ging ik weer naar mijn vertrouwde kapster Vijay in Lance Gibbs Street in Georgetown. Een vriendelijke dame. Zeggen doet ze weinig. En als ik wat vertel, over mijn ervaringen in Grenada bijvoorbeeld, dan lacht ze en humt ze en knipt ze rustig door. Maar bovenop niet te kort, want daar wordt het te dun.
In Brussel, de stad van het islamitische kerstboom terrorisme zullen ze het niet geloven, maar mijn Guyanese kapster is een moslima en heeft haar hele zaak vol gehangen met kerstballen en takken. Er staat zelfs een klein kerstboompje.
zaterdag 1 december 2012
Electrabel Nights (2)
Zes jaar geleden wijdde ik een van mijn eerste blogjes aan Electrabel Nights, het lekker kneuterige lichtjesfeest op de Grote Markt in Brussel. De burgemeester moet hebben gedacht dat het tijd was voor een beetje modernisering. Natuurlijk weer een kerstboom, met muziek en lichtjes, maar deze keer een speciale. Het was de conservatieve Belg allemaal wat te modern geloof ik. 'Geen boom? Geen echte kerstboom? Maar allé manneke, dah ga toch nie!' De Grote Markt was te klein. De echt gefrustreerde types meenden zelfs dat de fundamentele moslim achter deze aanslag op tradities zat. Er broeit iets in Brussel.
In Guyana hebben we geen Electrabel Nights. We hebben GPL Nights. GPL is Guyana Power and Light, het lokale staatsbedrijf dat ons van electriciteit voorziet. December is voor GPL een lastige maand. Het is regentijd. Een stevige bui of flinke bries en verrotte electriciteitsmasten vallen om of verouderde transformators verzuipen. En dan wordt digitale menno dus voor een avondje weer analoge menno. Afgelopen weekeinde leidde het achterstallige onderhoud juist tot opeens een te flinke stroomstoot. Bij de buren ging de TV kapot, bij ons verruilde de broodrooster het tijdelijke voor het eeuwige. Bovendien moeten we een flink aantal lampen vervangen. Maar Diplomaten Menno moet niet zo zeuren. De gemiddelde Guyanees heeft geen broodrooster. En bovendien, als GPL een stroomloze nacht afkondigt, snort in zijn achtertuin een generator.
maandag 26 november 2012
Dat had je gedacht!
Meer dan een half jaar heb ik niet geblogd, en de wereld draaide gewoon door. Vrijwel niemand liet weten mijn blogjes te missen. Maar velen deden het natuurlijk. Ze zeiden het niet, maar ze dachten het wel: het zal toch wel goed gaan met Digitale Menno? Jawel hoor, maak je niet ongerust. Ik had het (meestal) prima naar mijn zin. Hier bijvoorbeeld, vorige maand, aan een strand in Panama.
zondag 25 november 2012
Onwerkelijk en onbereikbaar
Toen ik een jaar of 15 was, hoorde ik over Teatro Amazonas. Een operagebouw in Manaus, mooier dan dat van Wenen en Parijs, middenin het oerwoud. Het klonk onwerkelijk en onbereikbaar. Maar het staat er echt, en ik ben er geweest.
Toen de opera werd gebouwd, eind negentiende eeuw, was Manaus een modderig armoedig stadje. Het theater werd niet gebouwd omdat de indianen nou van die opera-liefhebbers waren, maar omdat het geld de lokale rubberbaronnen tegen de plinten aan klotste. Het schoot ze in de bol. Manaus moest het centrum van de beschaving worden.
Tegenwoordig is Manaus een miljoenenstad. Rubber komt er al lang niet meer vandaan. En een centrum van beschaving kan ik het niet noemen. Het is een tamelijk ruige industriestad aan de Amazone rivier. Maar Manaus is ook de uitvalbasis voor ecotourisme in het oerwoud. We sliepen dus in een hangmat in het bos en vingen krokodillen.
woensdag 3 oktober 2012
Barbados
Deze week simpelweg een paar foto's uit de oude doos. Nou ja, oude doos, foto's van vorige week. Maar het lijkt alweer een eeuwigheid geleden. We waren voor een lang weekeinde op Barbados.
We maakten natuurlijk foto's van de blauwe zee.
We lieten ons er natuurlijk rondleiden door historisch Bridgetown en haar Garnizoen (UNESCO werelderfgoedlijst).
We bezochten er natuurlijk de cricketwedstrijd Nederland - Jamaica (Caribbean T20 cricket series)
Speciaal voor die gelegenheid trokken we natuurlijk een oranje t-shirt aan. Nou ja, we.... Ik was de enige herkenbare Nederlander op de tribune.
Daardoor was ik die avond geregeld live op tv....
We lagen natuurlijk aan stranden.
We zwommen er natuurlijk ook .
En we bezochten natuurlijk de traditionele paardenraces.
www.aarnout.eu
We maakten natuurlijk foto's van de blauwe zee.
We lieten ons er natuurlijk rondleiden door historisch Bridgetown en haar Garnizoen (UNESCO werelderfgoedlijst).
We bezochten er natuurlijk de cricketwedstrijd Nederland - Jamaica (Caribbean T20 cricket series)
Speciaal voor die gelegenheid trokken we natuurlijk een oranje t-shirt aan. Nou ja, we.... Ik was de enige herkenbare Nederlander op de tribune.
Daardoor was ik die avond geregeld live op tv....
We lagen natuurlijk aan stranden.
We zwommen er natuurlijk ook .
En we bezochten natuurlijk de traditionele paardenraces.
www.aarnout.eu
woensdag 18 juli 2012
Televisiemakers uit Nederland op bezoek
Dit weekend had Guyana een bekende Nederlander op bezoek. Hij zocht deze keer niet naar mensen die Spoorloos zijn verdwenen, maar naar het verhaal achter brieven die nooit werden bezorgd. Een Nederlandse vrouw, echtgenote van een plantage-eigenaar in het huidige Guyana, stuurde in 1781 een brief naar haar 12-jarige zoon in Zeeland. De brief kwam nooit aan. De boot waarop de brief werd vervoerd werd door Engelsen gekaapt, en belandde in Londen. Recent werd ie gevonden in een archief. De televisiemakers kwamen uitzoeken waar de brief werd gepost, en wat er nog over is uit die oude tijd. Mijn buurman nam ze op sleeptouw en ik liep er achteraan.
We bezochten de plek waar de brief werd geschreven. Plantage Vriesland.
We liepen door suikerrietvelden, op zoek naar het graf van de briefschrijfster en haar familie.
We vonden graven, van andere families.
We vonden Hollandsche flessen, waar de briefschrijfster en haar familie uit gedronken zouden kunnen hebben.
De brief werd bezorgd aan een nazaat van de afzender (en van de ontvanger natuurlijk).
We bezochten de plek waar de brief werd geschreven. Plantage Vriesland.
We liepen door suikerrietvelden, op zoek naar het graf van de briefschrijfster en haar familie.
We vonden graven, van andere families.
We vonden Hollandsche flessen, waar de briefschrijfster en haar familie uit gedronken zouden kunnen hebben.
De brief werd bezorgd aan een nazaat van de afzender (en van de ontvanger natuurlijk).
zaterdag 24 maart 2012
The Coffee Bean (21)
The Coffee Bean bevindt zich op de begane grond van Independence House, een oud houten gebouw aan Church Street. Het is het voormalig woonhuis van de jurist en politicus Jai Narine Singh. Singh verliet in 1959 met Burnham the People's Progressive Party (PPP) en werd de eerste secretaris van de People's National Congres (PNC), met Burnham als politiek leider. Hij was daarmee een van de weinige Indo-Guyanezen die zich aansloot bij Burnham. Maar de etnische scheiding in de politiek van Guyana was een feit. Na een jaar moest ie opstappen omdat ie zich negatief uitliet over Burnham; 'his head has grown too big for his hat' en omdat ie (toen al) stelde dat de partij te sterk 'afrikaniseerde'.In 1960 richtte Singh hij zijn eigen partij op, the Guiana Independence Movement, die hij later de Democratic Party noemde. Hij
kon lokaal niet op veel steun rekenen, maar had wel goede banden met Venezuela. Het leverde hem de Venezolaanse onderscheiding in de orde van de bevrijder op. Hij speelde een rol in de totstandkoming van een onafhankelijk Guyana. Maar wat voor rol precies, daar kom ik nog niet achter. De internetbronnen over de man zijn niet heel erg uitgebreid.Ik ging dus lunchen in Independence House, bij The Coffee Bean. Het is alweer de eenentwintigste lunchgelegenheid in Georgetown die ik aan een evaluatie onderwerp. Ik kan me niet herinneren dat ik in Den Haag of Brussel op zoveel verschillende plekken ben wezen schaften. The Coffee Bean bezocht ik afgelopen week voor de derde keer. En ook toen was ik de enige gast. Hoe kan zo'n zaak al bijna een jaar bestaan? Volgens de serveerster was het andere dagen van de week veel drukker. Ik geloof er niets van, maar stel verder maar geen vragen.
De zaak is schoon, aan de kille kant, met een tegelvloer, stoelen met kunstleren bekleding en neonverlichting uit het plafond. Op de lunchkaart staan wraps met kip en salades met ananas en rund. En friet van zoete aardappels. Goed verzorg en smakelijk. De bediening is attent en het eten staat snel op tafel. De prijs is concurrerend met vergelijkbare zaken als bijvoorbeeld Oasis en Ali Baba.
Ambiance: 6
Keuken: 7
Service: 7
Prijs: 7
zaterdag 10 maart 2012
De slagers van Stabroek
De gevel van de Stabroek markt is één van de meest gefotografeerde stukjes Guyana. Op het internet vond ik deze oude versie (gedateerd 1897). Ik maakte ook een kiekje. Aan het gebouw zelf is in de loop van de tijd, sinds de bouw van 1881, erg weinig veranderd. Rond de markt is wel een aantal verschillen op te merken. Zo is al het groen rond de markt verdwenen. De verschillen zie je vooral ook goed vanuit de lucht.
Achter de markt, op de Demerara, zijn de zeilbootjes ingewisseld voor speedboten, met een dieselmotor. Rond de markt, die iets te lijkt zijn uitgebreid, is de activiteit enorm toegenomen. Toen deze luchtfoto werd genomen moest de auto nog zijn intrede doen in de hoofdstad van Guyana. Tegenwoordig ziet het zwart van de minibussen voor het marktgebouw. Volgens mij zijn er veel te veel van die busjes in Georgetown. Er staan immers een heleboel stil, wachtend op passagiers. Alhoewel, stil wachten is er niet bij. Elke bus heeft een 'propper' die ervoor moet zorgen dat de bus snel weer kan vertrekken. Dat gaat gepaard met veel geschreeuw.
In het marktgebouw heeft de tijd ook niet stilgestaan.Het is moeilijk te zeggen hoe oud de linker foto is. 1950? 1930? 1890? Wie het wel weet mag het zeggen. De vleeshaken hangen er nog. De kramen lijken een wat permanenter karakter te hebben gekregen. De slagers zijn vervangen door slageressen.
Achter de markt, op de Demerara, zijn de zeilbootjes ingewisseld voor speedboten, met een dieselmotor. Rond de markt, die iets te lijkt zijn uitgebreid, is de activiteit enorm toegenomen. Toen deze luchtfoto werd genomen moest de auto nog zijn intrede doen in de hoofdstad van Guyana. Tegenwoordig ziet het zwart van de minibussen voor het marktgebouw. Volgens mij zijn er veel te veel van die busjes in Georgetown. Er staan immers een heleboel stil, wachtend op passagiers. Alhoewel, stil wachten is er niet bij. Elke bus heeft een 'propper' die ervoor moet zorgen dat de bus snel weer kan vertrekken. Dat gaat gepaard met veel geschreeuw.
In het marktgebouw heeft de tijd ook niet stilgestaan.Het is moeilijk te zeggen hoe oud de linker foto is. 1950? 1930? 1890? Wie het wel weet mag het zeggen. De vleeshaken hangen er nog. De kramen lijken een wat permanenter karakter te hebben gekregen. De slagers zijn vervangen door slageressen.
zondag 26 februari 2012
Feestweek
Afgelopen week stonden 2 dagen in het teken van carnaval in Trinidad en één dag werd gewijd aan Mashramani in Georgetown. En er werd twee dagen gewerkt, maar daar heb ik het vandaag niet over.
De beide feesten zijn goed met elkaar te vergelijken. Er gaat een optocht van vrachtauto's door de straten, beladen met heel veel luidsprekers waar keiharde lokale muziek, Soca, uit schalt. Rond de trucks paraderen groepen mensen, veelal schaars gekleed. Het feest in Trinidad is in verhouding het grootst opgezet en wordt wat professioneler aangepakt. De bikini's en de hoeden en tooien komen uit een fabriek. Er rijdt een wagentje met versnaperingen met de stoet mee (carnaval is ook een feest van rum en wodka), en in enkele gevallen zijn er zelfs sproei-installaties aan de karavaan toegevoegd waaronder men zich af kan laten koelen. Want van lopen in de snikhete zon ga je zweten. En van het dansen natuurlijk. Want gedanst wordt er. Dat heet wining. Het is het beste te vergelijken met het bedrijven van de liefde met de kleren aan. Onderstaande foto's geven een beter beeld.
Carnaval in Trinidad
Mashramani in Georgetown
In Georgetown zijn de festiviteiten allemaal wat kleinschaliger en amateuristischer van aard. Bovendien is het feest in Guyana vooral een door overheidsinstellingen gedomineerde stoet, alle ministeries doen mee. In Trinidad rijden vooral trucks van bedrijven en verenigingen mee in de optocht. De kleding van de Guyanese feestvierders is veelal zelfgemaakt, en bovendien iets minder uitdagender dan de Trinidadiaanse bikini's. Maar ook daar hebben we ons aan vergaapt.
Wining in Guyana door (van boven naar beneden en van links naar rechts) APNU, de grootste oppositie partij en de ministeries van landbouw, onderwijs, natuurlijke hulpbronnen en publieke diensten.
De beide feesten zijn goed met elkaar te vergelijken. Er gaat een optocht van vrachtauto's door de straten, beladen met heel veel luidsprekers waar keiharde lokale muziek, Soca, uit schalt. Rond de trucks paraderen groepen mensen, veelal schaars gekleed. Het feest in Trinidad is in verhouding het grootst opgezet en wordt wat professioneler aangepakt. De bikini's en de hoeden en tooien komen uit een fabriek. Er rijdt een wagentje met versnaperingen met de stoet mee (carnaval is ook een feest van rum en wodka), en in enkele gevallen zijn er zelfs sproei-installaties aan de karavaan toegevoegd waaronder men zich af kan laten koelen. Want van lopen in de snikhete zon ga je zweten. En van het dansen natuurlijk. Want gedanst wordt er. Dat heet wining. Het is het beste te vergelijken met het bedrijven van de liefde met de kleren aan. Onderstaande foto's geven een beter beeld.
Carnaval in Trinidad
Mashramani in Georgetown
In Georgetown zijn de festiviteiten allemaal wat kleinschaliger en amateuristischer van aard. Bovendien is het feest in Guyana vooral een door overheidsinstellingen gedomineerde stoet, alle ministeries doen mee. In Trinidad rijden vooral trucks van bedrijven en verenigingen mee in de optocht. De kleding van de Guyanese feestvierders is veelal zelfgemaakt, en bovendien iets minder uitdagender dan de Trinidadiaanse bikini's. Maar ook daar hebben we ons aan vergaapt.
Wining in Guyana door (van boven naar beneden en van links naar rechts) APNU, de grootste oppositie partij en de ministeries van landbouw, onderwijs, natuurlijke hulpbronnen en publieke diensten.
vrijdag 17 februari 2012
Dal
Eigenlijk heb ik niets te melden. Ik zit in een dalletje. Een blogdalletje. Zo'n fase dat ik even niet meer weet wat ik er mee aan moet vangen. Dat heb ik soms. Vorige week zat ik in een Guyanadalletje. Ik had het met dit land gehad. Maar ik ben weer uit het dal. Niet zo lang geleden, tussen beide bovengenoemde dalen in, zat ik in een banendal. Ik had het wel gehad met mijn werk en mijn werkgever. Maar ik ben een optimist. Mijn verblijf in het Guyanadal duurde ongeveer 24 uur. Ik ben er met twee vingers in de neus uit geklommen. Hetzelfde geldt voor het banendal. Ik heb er weer zin in. Het blogdal zal ook snel weer tot het verleden behoren. In geval van dal, is simpelweg doorgaan en niet te hard nadenken de beste remedie. Ik kets er nog een blogje tegenaan. Hupsakee, uit het dal. Volgende week hebben we weer inspiratie.
Vandaag vond er een opening plaats van een fototentoonstelling in National Gallery Castellani House, gebouwd rond 1883. Voordat het huis, vernoemd naar haar Maltees Guyanese architect Cesar Castellani, dienst deed als museum, was het onder andere de residentie van Premier en later President Forbes Burnham. Vandaag kwam de culturele elite en een handjevol diplomaten er bijeen om naar foto's te kijken en een glaasje jus te drinken.
De curator opent de tentoonstelling met een kort praatje
Vandaag vond er een opening plaats van een fototentoonstelling in National Gallery Castellani House, gebouwd rond 1883. Voordat het huis, vernoemd naar haar Maltees Guyanese architect Cesar Castellani, dienst deed als museum, was het onder andere de residentie van Premier en later President Forbes Burnham. Vandaag kwam de culturele elite en een handjevol diplomaten er bijeen om naar foto's te kijken en een glaasje jus te drinken.
De curator opent de tentoonstelling met een kort praatje
zaterdag 4 februari 2012
Shiv Chanderpaul Drive
Het laatste stuk van New Garden Street heet sinds 2009 naar één van de beste cricketspelers uit de Guyanese geschiedenis, Shivnarine Chanderpaul (1974). Hij was een tijdje de beste slagman ter wereld. Tegenwoordig speelt hij, in de herfst van zijn carrière, voor Warwickshire in Engeland. Hij kende grote successen in Bourda (The Cornerstone), een cricketstadion aan bovengenoemde straat. Ik ben er dit weekeinde een kijkje wezen nemen.Het complex straalt traditie uit. Net als de hele cricketsport zelf trouwens. De West Indies wonnen voor het eerst een testmatch tegen Engeland in 1930
(met 289 runs). Dat gebeurde op het Bourda cricketveld. Het stadion werd in 1885 aangelegd op een voormalige suikerriet plantage. Over de jaren is het stadion steeds een beetje uitgebreid. Recent is er echter een tribune afgebroken.In 2007 werden in Guyana zes wedstrijden van de ICC Cricket World Cup gespeeld. Het Bourda stadion voldeed niet aan de eisen voor dat toernooi. Daarom werd er een nieuw stadion gebouwd, grotendeels op kosten van de Indiaase overheid. Sindsdien is Bourda in verval. De Georgetown Cricket Club (GCC) genereert onvoldoende middelen voor onderhoud sinds er geen grote wedstrijden meer in worden gespeeld.
De hoofdtribune van Bourda, vanaf Chanderpaul Drive...
Bourda in lang vervlogen tijden...
Bourda vandaag, uitgebreid, maar in verval...
De Guyana Cricket Hall of Fame...
Bourda cricketstadion vanaf Church Street, uitzicht op de Lance Gibbs tribune...
donderdag 26 januari 2012
Rayman's (20)
Er zijn geen toprestaurants in Georgetown. Maar er zijn er wel veel. Vandaag al de twintigste review van een lunchgelegenheid in de Guyanese hoofdstad. Veel ontstijgen het niveau van snackbar niet. Dat geldt ook voor Rayman's Halaal Restaurant and Sweet Meat shop. Het is geen restaurant, maar een snackbar.Ik zal ze morgen eens vragen wat ze verstaan onder een Sweetmeatshop. Geen idee. Gemiddeld eet ik hier waarschijnlijk ongeveer eens per twee weken. Als ik haast heb, of geen zin heb om de maaltijd ver weg te zoeken. De zaak bevindt zich tegenover ons kantoor (naast de eerder gememoreerde bandenspecialist Action Tyre).
Laat ik met u de vier evaluatie-criteria nog eens doorlopen. Eerst de ambiance. U ziet de placemat, u ziet het kleurige tafelkleed onder een laag doorschijnend plastic. Ik meldde u al dat we hier te maken hebben met een snackbar. Voor de ambiance noteren we vandaag daarom een zes.De menulijst laat het standaard snackbarvoer zien. Gefrituurde kip, gebakken rijst, roti, curry en kleine porties gebakken groente (de Guyanees is geen groenvoereter). Soms hebben ze bakes (gefrituurde broodjes). Vandaag ook. Daarom geef ik ze een half punt meer dan voldoende.
O
ok omdat de eigenares altijd zo vriendelijk lacht, scoort de zaak een zeven voor de service. Had ik deze evaluatie een jaartje eerder uitgevoerd, dan had deze halal snackbar een onvoldoende gekregen. Er stond toen een lelijke chagrijnige werkstudente achter de balie. Ik kwam daarom toen aanzienlijk minder vaak eten.Vandaag betaalde ik GYD 900 (USD 4,43 of EUR 3,37 tegen de koers van vandaag) voor rund curry, gebakken okra en een bake. Schappelijk. Een zeven voor de prijs.
Ambiance: 6
Keuken: 6,5
Service: 7
Prijs: 7
PS Ik heb nog geen recht op een nieuwe camera. Eerder foto's waren van lage technische kwaliteit omdat ze met ISO1600 waren geschoten.