Het moet van Edith.
Minder eten, meer bewegen. Dan blijven we misschien langer gezond en gaan de
zorgkosten misschien wel naar beneden. Dus trok ik vanochtend weer mijn
hardloop outfit aan (niet goedkoop), deed ik mijn hardloophorloge om (ook niet
gratis) en duwde ik mijn iPod (100 euro) in het speciale iPod zakje dat om mijn
bovenarm spande (nog eens twee tientjes). Hardlopen drijft voorlopig de
uitgaven vooral op.
Al na honderd meter rennen kreeg ik het idee dat ik slaapwandelde. Droomde ik? De wereld om mij heen
zag ik in een waas. En mijn eigen ademhaling hoorde ik niet. Nee, ik was wakker. Het zicht
werd vooral belemmerd door de kleine dauw- en regendruppels op mijn
brillenglazen. En mijn ademhaling werd overstemd door Mick, die motiverende
woorden jankte.
People think I'm crazy
I’ve been stumbling on my feet
Shuffling through the street
Asking people, what's the matter with you boy?
I’ve been stumbling on my feet
Shuffling through the street
Asking people, what's the matter with you boy?
Maar ik rende door. Want dat moet van
Edith. In mijn eentje. Droomde ik dan toch? Vorige week was het toch veel drukker geweest met lopers? Waar is
iedereen? Het lege mistige park kreeg iets spookachtigs. Om het zeker te weten
trok ik mezelf terloops aan mijn haar. Nee, ik droomde niet. De kou, de mist en
de miezer hielden mijn collega’s binnen. Afvallen kreeg voor hen een nieuwe betekenis.
Ik raakte verder in trans
door de muziek van de Stones. Zolang het pad me door het bos voerde tenminste,
want elke keer als ik de bosrand bereikte, dan werd Mick overstemd door de
voorbij razende auto's. Maar ik rende door, want dat
moet van Edith.
