Geen zwarte mensen in de Belgische zee
maandag 4 november 2013
Verboden te zwemmen
Geen zwarte mensen in de Belgische zee
zaterdag 14 september 2013
Liedekerke
Ik was vandaag in het Belgische Liedekerke. Daar liet ik mij inspireren tot het schrijven van een verhaaltje over ontwikkelingen in de Nederlandse gezondheidszorg. U kunt dat verhaaltje hier vinden.
Vanochtend bezocht ik een begrafenis. Een oude moeder van een goede vriend overleed afgelopen week. De familie had veel goede woorden over voor het personeel in het rusthuis waar moeder het afgelopen jaar heeft gewoond. Het personeel was professioneel, bekwaam, betrokken en warm. Bea, Tineke en Ans, bedankt! Mensen in de zorg worden door iedereen gewaardeerd. Mensen aan het bed tenminste. Die werken hard, voor een karig salaris, zo is over het algemeen de gedachte. Aan de inspanningen van de directeur van het rusthuis werd vanochtend geen specifieke aandacht besteed.
De komende weken zullen vast ook enkele bewoners van de Humanitas rusthuizen na een mooi en lang leven ter aarde worden besteld. Ook tijdens hun uitvaart zal het goede werk van de verzorgers worden geprezen. Ik denk dat meneer Nicodem, de interimbestuurder van Humanitas, in de afscheidspraatjes niet zal worden genoemd. En daar is wat voor te zeggen. De man liet zich een schunnig hoge vergoeding uitbetalen.
Het was zelfs staatssecretaris Van Rijn, de gewezen PGGM grootverdiener, tegen het zere been. Hij wil opheldering. Er zullen hem rekensommetjes worden gepresenteerd, om te laten zien dat het allemaal wel meevalt met het salaris van de consultant. Met de rekensom die de crisismanager door de Volkskrant liet optekenen is alles wat mij betreft eigenlijk al wel voldoende opgehelderd. “Zoals u hier kunt zien, hebben wij sinds mijn komst al voor 1 miljoen aan overbodige kosten kunnen wegsnijden. Ik ben mijn tarief dus nu al ruimschoots waard.”
Het deed me denken aan de soap Camping POWNED, waarin families in grote financiële zorgen samen op vakantie gaan en op de camping door de presentator aan de tand worden gevoeld over hoe ze uit de ellende denken te komen. Een driedubbel failliet echtpaar in de schuldsanering maakt net zulke rekensommen als heer Nicodem. Alhoewel ze maar 60 euro per week te besteden hebben, is er toch financiële ruimte voor een au pair. 'We zijn gestopt met roken. En dat kostte veel meer dan een au pair'. Ik hoop dat de staatssecretaris geen genoegen neemt met dergelijke rekensommen.
donderdag 11 juli 2013
Zand tussen mijn tenen
Toen ik afgelopen maand mijn stempeltje kwam halen, vertelde ik mijn werkcoach, een man met flitsende bril en een Jules Deelder sikje, dat ik met ingang van 1 september weer aan de slag zou gaan. Dat is onzeker geworden. Een afdelingshoofd wil me graag aannemen, maar de afdeling personeelszaken wacht al zeven weken met het geven van een akkoord. Ik vertelde het mijn werkcoach. "Prima joh, we zien het wel."
Vanochtend las ik in de Volkskrant een alarmerend bericht over flexibele arbeid. "Eens flexwerker, altijd flexwerker" stond er boven het artikel over een onderzoek uitgevoerd door SEO in opdracht van SZW. Ik liet de man met de flitsende bril de kop van het artikel zien.
Het gaat niet goed met de flexwerker. Hij krijgt steeds minder snel een vast contract. Wat zal dat wel niet voor werklozen betekenen, vroeg ik mij meteen af. "Tja, in deze dagen is de kans dat je zand tussen je tenen krijgt als je op Scheveningen over het strand loopt groter dan het vinden van een vaste baan" zei de man met het Deelder sikje luchtigjes.
Flexwerk heeft bij mij niet een al te positief beeld. Slechter betaald. Zwakke sociale zekerheid en matige pensioenopbouw. Bovendien constante onzekerheid. Heb ik volgende maand nog werk? Dat beeld stelt SEO een beetje bij. Slechter betaald worden flexwerkers nauwelijks. Maar ze doen vaker een beroep op sociale zekerheid. Mijn coach ziet desondanks vooral voordelen. "Ik wens iedereen een flexbaan toe" zegt ie. Met dit weer wil ik niet op kantoor zitten. "Dan wil ik flexibel zijn en cappuccino's drinken op het strand. Ik zit verderrie al 32 in dit kantoor". Ik vond het een wat ongenuanceerde opmerking, maar ik besloot meteen op mijn fiets te springen richting strand. "Geniet dr van", zei mijn coach. "Tot over een maand."
woensdag 10 juli 2013
In de achtertuin
We gingen naar de tuin achter het huis. Er stond een groot houten speeltoestel middenin. Een soort van kasteeltoren op palen, met een ladder en een glijbaan van blauw plastic. Het was een dure aankoop geweest, zei ze. Maar ze kon hem niet meenemen met de verhuizing, want hij stond op een betonnen fundering. Een beetje ondoordacht was dat geweest, vond ze.
We zaten op rode ijzeren tuinstoelen aan een wankele tafel. Het jongetje schreeuwde vanuit de kasteeltoren. We dronken een paar glazen witte wijn. Met pittige nootjes. Ik had wel een fles wijn mee kunnen brengen, bedacht ik me. Dat was altijd onze gewoonte geweest.
We dronken meer wijn. We raakten aangeschoten. Ze wilde weten waarom ik geen kinderen had. Een belangrijk onderwerp. Ik zou later geen familie hebben. Dat vond ik niet een bijster sterk argument, maar ze had geen energie om de discussie verder te voeren. We zouden het bovendien toch nooit eens worden.
Zij wilde graag nog een derde kind. Ze kon het makkelijk betalen zei ze. En ze wilde graag iemand een mooie toekomst geven. Maar nu nog niet. Kleine kinderen zijn slecht voor een huwelijk, zei ze. Veel stellen scheiden wanneer de kinderen nog klein zijn. Nu nog een derde kind, dat zou het einde van haar relatie betekenen. Op haar veertigste kon het ook gerust nog wel.
Ze verdween naar de keuken. Ik hoopte dat de maaltijd niet onder de wijn zou lijden. Ondertussen speelde ik met de kinderen. De jongen ging op de stoep liggen en ik tekende met stoepkrijt de omtrek van zijn lichaam op de klinkers. Toen ik klaar was, ging hij een meter verderop liggen en begon ik van voren af aan. Al gauw had ik vijf lichaamsomtrekken getekend. De politie maakt ook zulke tekeningen als er ergens een schietpartij ofzo is geweest.
woensdag 26 juni 2013
Zorgblog
Ik heb afgelopen weekend een nieuwe camera gekocht. Dat maakt de weg vrij voor meer 'praatjes bij plaatjes', zoals u die voorheen van Menno Digitaal gewend was. Deze blogpagina, die weer over alles behalve zorgkosten zal gaan, blijft dus gewoon bestaan.
Uw suggesties en commentaar blijven van harte welkom.
woensdag 12 juni 2013
Debat over een containerschip
Eigenlijk was het geen echt debat. De kamerleden zaten er een beetje machteloos bij. Ze bedankten allemaal omstandig de goede hulp die ze ontvingen van het Bureau Onderzoek en Rijksuitgaven (BOR), maar moesten toch vooral benadrukken dat het maar een lastige materie is. Er is nog teveel onduidelijkheid over wat er in 2012 precies is uitgegeven, laat staan waaraan precies, en waarom. Een van de kamerleden vroeg naar de sterke stijging in de uitgaven in de gehandicaptenzorg. Van Rijn kon niet veel anders zeggen dan dat hij het ook niet precies wist, en dat ie het nader zou onderzoeken.
Het CDA-kamerlid Bruins Slot vergeleek Schippers met de schipper op een containerschip, die in het donker, met haar handen op de rug, de boot in veilige haven moet zien te loodsen. De Minister was het ermee eens. Met haar reactie "We kunnen nog niet veel over 2012 zeggen. Het golft nog erg op en neer" maakte ze de beeldspraak compleet.
Schipper(s): "Het golft nog erg op en neer" |
Gelukkig is er in tijden van onduidelijkheid altijd nog Renske Leijten, de rots in de branding, het lichtend baken. Het stond niet op de agenda, maar ze bracht ze toch maar weer even aan de orde; 'de tranentrekkende schandalige vertrekpremies'. Het klonk alsof ze er echt een traantje bij moest laten. Eigenlijk heb ik voortdurend het idee dat de verongelijkte Leijten elk moment in huilen kan uitbarsten, wanneer ze de Minister weer eens onder uit de zak geeft. Best knap.
Maar het debat kabbelde verder rustig verder. Men was het eens. Het is lastig. Maar er komt een commissie, er komt ambtelijk overleg met de kamer, er komt zelfs een IBO. En volgend jaar, bij de bespreking van het Jaarverslag over 2013, dan begrijpen we het allemaal een stuk beter.
maandag 10 juni 2013
Naar het British Museum
In zaal 24 staat een Moai, een indrukwekkend standbeeld, afkomstig van Paaseiland. Toevallig las ik net een verhaal van Jared Diamond over het eiland. Hij stelt dat de fabricage van de beelden een belangrijke aanleiding was voor het einde van de beschaving op het eiland. Door uitputting van een belangrijke hulpbron (de palmbomen) ging er een hoog ontwikkelde cultuur ten onder.
Op het eerste gezicht leek het een beetje een vreemde combinatie. In dezelfde toonzaal, direct naast de Moai, staat een lange vitrine, met daarin keurig naast elkaar uitgestald, de totale hoeveelheid pillen die een gemiddeld Brits echtpaar in een leven volgens recept naar binnen werkt. (volgens de makers van het object 14.000 stuks per persoon). Aanvankelijk stond ik versteld van die enorme hoeveelheid. Maar het valt eigenlijk best mee. Als ze eenzelfde soort monument in een museum in Athene zouden willen tentoonstellen, dan moet de tafel misschien wel twee keer zo lang zijn. Wat de gemiddelde Griek aan receptgeneesmiddelen wegkauwt, is in ieder geval ruim twee keer zo duur als wat zijn Britse collega in zijn leven aan pillen slikt.
Dat geeft toch wel te denken. Waar komen die verschillen vandaan, en waar leiden ze toe? Wellicht niet tot het einde van de Griekse beschaving, of het einde van haar gezondheidszorgstelsel, maar misschien is het een idee, zeker met het oog op de huidige staat van de Griekse overheidsfinanciën, om de verschillen nog eens nader onder de loep te nemen?
dinsdag 4 juni 2013
Fyra-debacle stuwt zorgkosten op
zondag 2 juni 2013
Zorgkosten beheersen in het hart van Europa
In de zaal zaten vooral vertegenwoordigers van Europese gezondheidsorganisaties. Elke zichzelf respecterende ziekte heeft een lobbyist in Brussel. Er zaten verrassend veel mooie jonge vrouwen in de zaal, die veel aandacht aan hun kleding en haardracht hadden besteed. Bovendien hadden ze allemaal modieuze grote handtassen bij zich. Ze noemen het Europees Parlement wel eens de catwalk van Brussel. Ik herkende het.
Dat veel overheden in Europa, met het oog op de crisis, vooral kostenbeheersing in de zorg tot prioriteit hebben verheven, was veel van de aanwezigen tegen het zere been. Patiëntveiligheid is te belangrijk om op te bezuinigen. Een geluid uit het parlement, dat meer geld moet worden uitgegeven aan verhoging van de kwaliteit van zorg en de patiëntveiligheid, komt voor veel van de aanwezigen als geroepen. Ik haalde er mijn wenkbrauwen bij op.
Natuurlijk kan er in Europa op elk vlak worden samengewerkt. Er kunnen goede en slechte ervaringen tussen landen worden uitgewisseld bijvoorbeeld, en waar burgers, patiënten, ziekten en zorgverleners landsgrenzen oversteken kan enige afstemming gewenst zijn. Maar Europese samenwerking is niet gewenst omdat het in algemene zin een best belangrijk dossier is, of omdat de lidstaten het belang ervan niet inzien. En inderdaad, verhoging van patiëntveiligheid is vreselijk complex, maar ook dat is op zichzelf niet een reden om het op Europees niveau aan te pakken. Ik ben wat terughoudend.
Ik belde iemand die ik goed ken, en die voor het Europees parlement werkt. We spraken af in één van de vele koffiehoeken die het reusachtige complex rijk is. In tegenstelling tot de Nederlandse kantines kan er daar gelukkig bier worden besteld. Ik had het nodig.
Belgisch bier in het Europees Parlement |
maandag 27 mei 2013
Gladde praatjes en websites
De minister beantwoordde de motie twee dagen later met de lancering van een gladde website: www.verspillingindezorg.nl. Het meldpunt had een initiatief van de SP zelf kunnen zijn. Het is het populistische antwoord op de onvrede in de samenleving. "Doe uw melding hier!". Volgens mij doe je je behoefte, en maak je ergens melding van. Uw persoonlijke gegevens worden vertrouwelijk behandeld, maar dat is niet echt nodig. Je kan ze namelijk nergens invullen... Van de burger verwacht de minister niet teveel creativiteit in de strijd tegen de stijgende zorgkosten. Op de site hoeft maar vier keer te worden geklikt. De vermeende verspillingen zijn al door VWS in kaart gebracht. Een chique reclamebureau heeft ze onder elkaar gezet. Nadat je de grootste verspilling hebt gekozen, verschijnt één klik later automatisch een lijstje met mogelijke oplossingen. Nog één klik, en volgende week krijgt u gratis een nieuwsbrief. En de verspillingen worden ondertussen natuurlijk alvast keihard aangepakt. Er hebben inmiddels bijna 11.000 hardwerkende Nederlanders gereageerd. Bedankt voor uw inzet en betrokkenheid. U hoort hier nooit meer iets over.
zondag 26 mei 2013
Lady Gaga in de stiltecoupé
Sinds Spotify zit ik nog beter in mijn vel. Zouden we wellicht met muziek de stijgende ziektekosten onder controle kunnen krijgen? Omdat snel internet niet alleen toegang geeft tot muziek, maar ook antwoorden geeft op al mijn vragen, ben ik meteen maar even aan het surfen geslagen. Ik heb een prachtig artikeltje uit 1918 gevonden, van Eva Augusta Vescelius, een muziektherapeut uit New York. En ja hoor! Muziek is goed voor de gezondheid, en leidt dus tot lagere ziektekosten.
Het bewijs was destijds al niet van vandaag of gisteren. Pythagoreërs (de volgelingen van Pythagoras) beweerden volgens Vescelius al dat muziek in A en B majeur het meeste genezingspotentieel had. Dus wat mij betreft laten we voortaan muziek in A majeur (bijvoorbeeld Franz Schubert's Forellenkwintet) en B majeur (bijvoorbeeld Born this way van Lady Gaga), in het kader van de zorgkostenbeperking, het beste door alle bussen en treinen schallen (ook in de stiltecoupés). Vooral omdat Goethe het al zei: 'Het effect van muziek zit 'm niet in zijn nieuwigheid, maar wordt juist versterkt wanneer we er beter bekend mee raken". Veel dezelfde muziek draaien dus.
Muziek in F mineur (bijvoorbeeld het vierde jaargetijde, de winter, van Vivaldi) zouden we daarentegen juist niet meer moeten draaien buiten de palliatieve opvang. Volgens Schumann was F mineur de meest trieste toon. Hij associeerde het met de dood. Ten slotte, als laatste beleidsmaatregel, niet gespeend van eigenbelang, stel ik voor dat de Spotify Premium variant (altijd en overal muziek voor €9,99 per maand) wordt opgenomen in het basis zorgverzekeringspakket.
donderdag 23 mei 2013
Als er iets tussenin komt te staan (of te hangen)
Bovenaan de voetbalpagina van de door mij zeer frequent gefrequenteerde nieuwssite www.nu.nl stond vanochtend reclame van Lilly, de grote pillendraaier uit Indianapolis, vooral bekend van Prozac. Jaarlijkse omzet ruim 22 miljard dollar per jaar. Nou ja, reclame. Via de banner informeert Lilly sportminnaars in Nederland over erectieproblemen. De firma brengt toevallig wel ook een middel op de markt tegen het euvel: Cialis. Op de Amerikaanse site staat het in heldere taal (want daar mag dat): "With a tablet a day, you can be ready anytime the moment is right". De boodschap op Nederlandse site is meer omfloerst, maar feitelijk hetzelfde: "Als er iets tussenin komt te staan, praat er dan met uw arts over."
Volgens Nederlandse en Europese wetgeving mag geen reclame worden gemaakt voor geneesmiddelen die "uitsluitend op recept ter hand mogen worden gesteld". Formeel wordt hier geen reclame gemaakt voor een geneesmiddel. Maar de goede verstaander heeft het natuurlijk al lang in de gaten. Iedereen met erectieproblemen weet dat ie ermee naar een dokter kan. Dat Lilly ons dat nogmaals op het hart drukt, doet het enkel en alleen om ons ervan te vergewissen dat de firma een pilletje heeft tegen het probleem. Heeft de premiebetaler nog mazzel dat dit specifieke middel niet door het collectief wordt betaald.
woensdag 22 mei 2013
Keuze is reuze
De boodschappen voor het avondmaal zijn inmiddels overigens al wel gedaan. De keuze was weer reuze. Vooral bij de wijnafdeling heb ik daar vaak last van. Neem ik een dure fles, uit een kistje, of doe ik het vandaag wat rustig aan, met een huiswijn van drie euro. Lastig hoor, die keuzevrijheid. Ik heb helemaal geen verstand van wijn. En volgens de kenner is duurder niet altijd lekkkerder. Ik heb wel een goed gevoel voor geld. Ik legde een Chardonnay van € 4,49 in mijn wagentje.
De wijnrekken in de supermarkt zijn te vergelijken met het Nederlandse zorgstelsel. De keuze is reuze, en de priijzen verschillen aanzienlijk. Bovendien heeft de gemiddelde Nederlander nog minder verstand van zorg dan van wijn. Dus kopen we zorg zoals ik bij de grootgrutter vrij lukraak flessen wijn uit het schap trek. Er is alleen één belangrijk verschil. Voor ik de supermarkt mag verlaten, moet er worden afgerekend. Bij zorgverlener lopen we naar buiten zonder te betalen. Ik weet daarom nog niet zo zeker of ik bij de apotheek ook met een wellicht ietwat middelmatige slobberwijn in mijn winkelmandje had gelegd. Lang leve de keuzevrijheid in de zorg!
donderdag 16 mei 2013
Lage ziektelast
Gelukkig hoeft de Minister het niet helemaal alleen te verzinnen. Vandaag stuurde ze een ‘technische rapportage’ van het CVZ naar de Kamer. Een lijstje met aandoeningen met een beperkte ziektelast. Twintig aandoeningen. Financieel beslag €1,7 miljard. Bedankt CVZ. Bezuiniging uitgewerkt, Minister klaar, zou je denken.
Ook het CBS gooide er vanochtend een persbericht uit. Nee, ze hadden geen nieuws. De zorgkosten zijn in 2012 gestegen. Totale uitgaven €93 miljard. Dan is een pakketbeperking met €1,5 miljard opeens eigenlijk niet eens meer zo'n heel erg reusachtig bedrag.
De zorgkosten domineerden mijn dag. Zelfs als ik in de wasserette even naar buiten kijk, word ik eraan herinnerd.