Oasis (3)

Dit is de lunchroom voor diplomaten en andere welgestelden. Duurder dan gemiddeld, gratis wifi en een internationale menukaart met biefstuk, milkshakes, cappuccino, lekkere taartjes en een veelal goed buffet met vis, vlees en groente. Soms hebben ze zelfs ravioli of sushi. Er loopt een overvloed aan personeel rond, maar de bediening laat toch vaak wat op zich wachten. De eigenaar staat stil in een hoekje van de zaak. Het werk laat hij aan zijn personeel over. Hij maakt hier en daar een praatje, schudt een hand en trakteert vaste gasten op kleine aperitiefjes van het huis. Tijdens de WK-finale van afgelopen zomer trakteerde hij op Heineken en bitterballen. Een pluspunt voor de service.


Ambiance: 7
Keuken: 8
Service: 8
Prijs: 6

Ali Baba (2)

Nummer twee in de serie lunchgelegenheden in Georgetown is Ali Baba. Een zaak die, ik wil niet op de zaken vooruit lopen, best eens in de top drie zou kunnen eindigen. Het is een zaak waar vooral expats komen eten. Daar zijn een aantal redenen voor. De gerechten zijn redelijk prijzig (een lunch kost al gauw acht euro) en er wordt geen kip met rijst geserveerd. Het is een soort van chique snackbar met Marokaanse keuken. Maar de belangrijkste reden voor de locals om niet te komen, is de lokatie. De zaak is gevestigd in een voormalig mortuarium. Daar waren nog geesten rond. Daar moet je niet eten. De zaak wordt gerund door een Belg, eerder actief in de Antwerpse en Guyanese diamantenbusiness. Een uiterst vriendelijke, maar wat chaotische vent. Je moet daardoor vaak wat langer op je eten wachten. Maar dat eten is uitstekend en een welkome afwisseling.

Ambiance: 8
Keuken: 9
Service: 7
Prijs: 6

Het Nationaal Archief

Als nieuwbakken lid werd ik uitgenodigd voor de kerstactiviteit van de Guyana Heritage Society; een excursie naar het Nationaal Archief. Samen met zo´n 20 society-genoten luisterde ik naar een praatje van de archivaris, kreeg ik een rondleiding door het gebouw, keek ik naar een antiek filmpje over lokale indianen, at ik enkele snacks en dronk ik een alcoholische kokosdrank. Zelf zou ik een slechte archivaris zijn. Ik bewaar bijvoorbeeld vrijwel alle emails die ik ontvang en verstuur. Met een dergelijk beleid zou het niet al te ruim behuisde archief hier allang uit zijn voegen zijn gebarsten. Niet dat het archief in een goede staat is. OK, volgens de kenners heeft het archief een paar juweeltjes in haar bezit. Maar helaas gaat het instituut gebukt onder een enorme hoeveelheid achterstallig werk. Een uitbreiding is hard nodig, en hier en daar moet nog een kastje netjes worden ingeruimd. Dat mag blijken uit de foto van de eerste de beste kast die ik voor mijn lens kreeg. Maar het was een leuk uitstapje. Het heeft me enthousiast gemaakt om meer over Guyana te weten te komen. Mijn lidmaatschap van de society heb ik meteen verlengd tot eind 2011 (kosten €3,75).

Coal Pot (1)

Elke week laat ik mijn bloglezers kennismaken met een lunchgelegenheid in Georgetown. Vandaag wordt het spits afgebeten door Coal Pot. Ik ben er een maand of vier geleden voor het eerst geweest, en sindsdien haal ik er toch wel ongeveer wekelijks mijn middageten. Dat is natuurlijk al meteen het eerste goede teken. Andere pluspunten? Gratis parkeergelegenheid voor de deur. Maar dat geldt voor alle plekken in Georgetown. Goedkoop is het er ook. Een dure lunch kost in Guyana ongeveer 15 euro, een goedkope 3. De lunch bij Coal Pot kost niet meer dan 4 euro. Het is, maar ook dat geldt voor de meeste zaken, een sober ingerichte boel. Het meubilair bestaat uit houten banken en dito tafels. Eten haal je aan de balie. De keuken is Creools. Rijst en kip zijn de belangrijkste onderdelen van het menu. Hoogtepunt is desondanks rundvlees met gember. Voor verse groente of salade hoef je niet naar Coal Pot te gaan. Maar ook dat geldt voor de meeste zaken.
Afgelopen week koos ik voor een (ietwat kleine) gehaktbal, met chenna (kikkererwten) en witte rijst.

Ambiance: 7
Keuken: 7
Service: 6
Prijs: 8

Michelin in Georgetown

Een Haagse kennis heeft vorig jaar een maand lang lunchtenten in Den Haag bezocht en daar over geblogd. Ik ga iets vergelijkbaars doen in Georgetown. Mijn lunchadressen zullen de komende tijd (wekelijks?) de revue passeren. Niet te vergelijken met Den Haag natuurlijk. Geen Leffe Blond van de tap, geen broodjes wildzwijnsalami, geen buffelmozzarella met pesto, honing en pijnboompitten. Het zal voornamelijk rijst worden, en kip. Veel kip. Het zal mij benieuwen welk restaurant als beste uit de test komt.

Wennen...

Ik moest deze week wennen. Na twee weken luieren op Caraïbische stranden, is werken in een kantoor toch weer effe anders. De foto is gemaakt tijdens een papierschuifsessie, nog voor mijn vakantie.

Ik adviseerde mijn bazen voor mijn vertrek strategie A te volgen. Terug van vakantie lijken de hoge heren toch de voorkeur te geven aan een tegenovergestelde strategie B. Zelfs een loyaal ambtenaar moet ook aan die situatie even wennen.

Het is hier nog steeds dagelijks dertig graden, maar Guyana raakt in kerststemming. Dat is even wennen. Zo is bijvoorbeeld het Oostenrijks consulaat inmiddels voorzien van kerstverlichting en dito takken.

In Guyana is de 'Anschluss' uit 1938 nog eens dunnetjes overgedaan. Oostenrijk en Duitsland delen hier sinds kort de honorair consul. De consul is mijn benedenbuurman. Ik moet nog een beetje wennen aan het eng grote logo aan mijn tuinhek. (De consul is overigens niet van plan om ook de consulaire taken van Tsjechië, Polen en Litouwen en de rest van het Reich op zich te nemen. Hij heeft zijn zinnen vooralsnog gezet op het Vaticaan...).

Gelukzaligheid wint!

Vijf werkdagen na mijn vakantie in de Rupununi, is vanavond weer een vakantie begonnen. Morgen is ons kantoor dicht. We vieren Deepavali, het Hindoe-feest van de lichtjes. We vieren de overwinning van de gelukzaligheid op de onwetendheid. En zo voelt het ook, al zou die gelukzaligheid ook door het begin van mijn vakantie kunnen komen. Ik weet het niet precies... De festiviteiten begonnen vanavond met een optocht van verlichte wagens. Morgen schijnen we veel zoetigheid te moeten eten. Gaan we doen, in Port of Spain, Trinidad and Tobago. Shubh Divali! Zalig lichtjesfeest!


Optocht langs de Seawall. Volgens mij waren alle Guyanezen er. Druk!

Reisleider

Een dikke week was ik reisleider. Twee Haagse vrienden heb ik Guyana laten zien. En toen ze weer waren vertrokken, was ik helemaal op. OK, we hebben ook rum gedronken, en ik ging niet direct na Sesamstraat naar bed, maar tjonge jonge, wat is reisleider een zwaar beroep. Nu kwamen die jongens natuurlijk niet voor zo maar een prutvakantie naar mijn nieuwe thuisland. De ervaren reiziger laat zich niet met enkel een speeltuin en een biertje vermaken. Die moet worden geëntertaind. En dus draaide ik een druk programma ineen. Met een binnenlandse vliegtrip naar een spectaculaire waterval, een paar boottochtjes, wandelingen over hangbruggen door het dak van het regenwoud, ontmoetingen met indianen, de ochelot en de cock of the rock (dat laatste beest, een lelijk oranje vogeltje, troffen we helaas niet aan op de afgesproken plaats). En om de heren volledig tevreden te stellen brachten we ook nog een bezoek aan het parlement van Guyana, een rumfabriek en Fort Island, waar de overblijfselen van Fort Zeelandia zijn te bezichtigen (mijn vaste bloglezer kennen het). De heren waren tevreden over het programma, en dus was ik het ook. Maar tjonge jonge, het was weer hardship.

Fotografie en reisleiderschap zijn erg slecht te combineren. De foto-oogst was dan ook bedenkelijk laag. Dit mengsel wordt verder verwerkt tot rum.

Indianendelicatesse

Afgelopen week heb ik me onder laten dompelen in de indianencultuur. Het is immers Amerindian Heritage Month. Met een motorbootje heb ik me laten afzetten in Santa Mission, een indianendorp niet ver van Georgetown. Ik werd in het lokale 'health centre' onthaald met een Indianenmaaltijd. Pepper pot, zoals eerder omschreven, niet met rund maar met één of ander wild dier uit het oerwoud. Het hoogtepunt was de side dish. Gebakken bijenlarven. Je moet het een keer geprobeerd hebben, zullen we maar zeggen.

Mijn voorgangers

Ik mag dan één van de weinige Nederlanders zijn in Guyana, ik ben zeker niet één van de eersten. Al sinds de zeventiende eeuw vestigden zich landgenoten in dit gebied. Het waren, net als ik nu, veelal ontwikkelings-
werkers. Ze vulden hun missie destijds wel iets anders in dan ik nu. Eergisteren heb ik het oude Fort Zeelandia bezocht van mijn vroege (Zeeuwse) voorvaders, op een eiland (Fort Island) in de Essequibo (een 1000 kilometer lange en op sommige plekken kilometers brede rivier) . Op hetzelfde eiland heb ik de Hollandse Kerk bezocht. Er is tegenwoordig een museum in gevestigd.

Nattigheid

Vanuit mijn badkamer kijk ik tegen de gevel aan van het huis van de buren. OK, dat je je huis niet wenst te verven is tot daar aan toe, maar zorg toch in ieder geval voor iets van een regenpijp ofzo...

Ik ben veilig

Voordat ik naar Guyana kwam, las ik ergens dat diplomaten in dit land 24 uur per dag worden bewaakt. Dat moet een gevaarlijk land zijn, dacht ik toen. Blijkt allemaal reuze mee te vallen. Bewaking heb je niet nodig. Ik heb het een half jaartje kunnen uitstellen, maar sinds kort heeft mijn baas toch geregeld dat ik continu word beveiligd. Nou ja, mijn huis wordt beveiligd. Nou ja, er zit een 'beveiliger' bij het hek. Het hek zit op slot. Er lopen twee honden op het erf. En er is een deugdelijk alarmsysteem in mijn huis geïnstalleerd. Bovendien kan ik, zodra ik verdachte geluiden hoor, op een zogenaamde 'panic button' drukken. Komt er binnen vijf minuten (zeggen ze) een wagen met zes mannen met kalashnikov's me redden. Ik ben veilig.


De beveiliger in haar huisje


Het hek zit op slot


Shiba (Japans voor kleine hond), één van de twee honden.
Bijt niet, maar kan flink blaffen.


Een van de bewegingssensors van het alarmsysteem


De 'panic button'.

Conditie

Afgelopen weekend heb ik me voor het eerst in tijden weer eens heel serieus in het zweet gewerkt. Zweten is niet zo ingewikkeld in een land waar het elke dag ruim dertig graden is. Je doet een keer de afwas, of ruimt je kamer een beetje op, en het gutst uit alle gaten. Als je dan midden op dag tegen een tennisbal gaat staan rammen, dan weet je wat er gebeurt. Dan ben je na een dik half uur volledig uitgeput en uitgedroogd. Ik ben dit weekeinde dus wezen tennissen. Met de buurmannen. De tennisbaan van het meest chique hotel van de stad, Pegasus, is niet van topkwaliteit, en niet al te goed onderhouden. Maar het is toch wel een erg leuk spelletje. En goed voor de conditie. P&L, kunnen jullie volgende maand mijn racket meebrengen uit Den Haag? Dan kan ik wellicht nog eens van de buurmannen winnen....

Indianen

September staat in het teken van de indianen. Het is namelijk 'Amerindian Heritage Month'. In de loop van de week ga ik naar een Indianen bazaar en aan het einde van de maand mogelijk weer naar Indianendorp St Cuthberts. Afgelopen vrijdag heb ik Indiaans gegeten. Pepperpot. Het recept is ooit ontwikkeld om vlees langer te kunnen bewaren, maar ook na de uitvinding van de vrieskist is er alle reden om het te blijven bereiden. Het ziet er niet echt smakelijk uit, maar dat is het wel; rundvlees gegaard in een bad van een soort van zoete cassave soep (cassareep) met peper. Mijn buurvrouw nodigde me uit om het te komen eten. We aten het met eigengemaakt brood.

Inburgering

Na de cricketwedstrijden van afgelopen week, was het deze week tijd voor de volgende fase van mijn inburgering. Om me echt één met de Guyanezen te voelen, vond ik het nodig om me een Guyanees paspoort aan te schaffen. Nederland koos voor Wilders, zelfs Klink was immers door de pomp, tijd om Nederland definitief vaarwel te zeggen. Dat heb ik deze week dus gedaan. Het kostte vreselijk veel moeite. Aanbevelingsbrieven van vrienden overleggen, een vast inkomen en onderdak aantonen, afstand doen van je eerdere nationaliteit enzo. Maar dat is deze week dus allemaal gelukt. Sinds gisteren heb ik niet alleen een Guyanees rijbewijs, maar ook een Guyanees paspoort. Ik ben een Guyanees. En het voelt uitstekend!

Nabericht:

Nee, vrienden in Nederland, wees niet bang. Natuurlijk laat ik Nederland niet vallen. Om een Guyanees paspoort te krijgen, moet je hier in ieder geval vijf jaar wonen. En van mijn Nederlandse paspoort hoef ik tzt ook geen afstand te doen. Het betreft slechts een extra omslag voor mijn paspoort...

10 out in 18 overs

Gisteren ging het allemaal nog wat stroefjes, maar vandaag hebben we Trinidad & Tobago toch effe fijntjes laten merken hoe je cricket hoort te spelen. Wij begonnen dit keer met batting. De vieren en zessen vlogen hun bowler om de oren. Na 20 overs stonden er 189 runs op het scorebord. En maar vier out. Met de ene out nog spectaculairder dan de andere hadden we de Trinidadians er vervolgens nog voor middernacht onder. 10 out in 18 overs en een schamele 134 runs. South Africa, here we come!

Runs, wickets, innings en overs...

Guyana National Stadion of Providence Stadium tijdens de warming-up voor de cricket wedstrijd Guyana vs Trinidad and Tobago. Het stadion biedt plaats aan 15.000 toeschouwers. Gisteren waren het er denk ik zo'n 12 duizend.

In het kader van de inburgering was ik gisteravond alweer in het Guyana National Stadium te vinden. Voor een cricket wedstrijd deze keer. Guyana is in voorbereiding op de Champions League T20, die volgende maand in Zuid-Afrika wordt georganiseerd. Het is een kampioenschap voor clubteams, maar vanuit de West Indies wordt de winnaar van het Caribbean T20 Cup Tournament voor landenteams van afgelopen maand afgevaardigd. Dat toernooi hebben wij verrassend gewonnen.

Er moet nog wel wat gebeuren, willen we kans maken tegen de grote jongens uit India, Australië, Zuid-Afrika, Nieuw Zeeland en Sri Lanka . Gisteren tegen het overigens ook niet misselijke Trinidad en Tobago (verliezend finalist van de Champions League van afgelopen jaar) kwamen we in de enige inning tekort; 151 runs – 9 wickets tegen 142 runs -4 wickets. We waren niet scherp, vooral aan het einde van onze batting, zowel in de wicket als erbuiten. In hun laatste overs werden meerdere zessen en vieren geslagen. Wij kregen hun bails dan misschien wat vaker naar de grond, maar daar win je een wedstrijd natuurlijk niet alleen mee. Dat we niet op ons best waren komt waarschijnlijk door geruzie over geld. Wie steekt de dollars in zijn zak die dit prestigieuze toernooi oplevert? Het bestuur of zelfs individuele bestuurders van de West Indies Cricket Board? De Guyanese Cricket Board en haar bestuurders? Of toch de spelers van het Guyanese cricket team? Schimmig gedoe over geld, het lijkt de Guyanese politiek wel. Travis, Jonathan, Ramnaresh, Shivnarine, Lennox, focus op de bal!

Seawall

Ik heb gisteravond een wandelingetje gemaakt over de Seawall, een betonnen muurtje aan de kust, dat Georgetown moet beschermen tegen de zee. Ik moet er niet te laatdunkend over doen, want mijn werkgever neemt een belangrijk deel van het onderhoud voor zijn rekening. Op zondagavond is het de plek om te zien en gezien te worden. Op een maandagavond loopt er een verdwaalde jogger en fietst er iemand over naar huis. En gisteravond liep ik er dus ook.

Ne-Yo

Gisteravond liep Georgetown uit voor de Amerikaanse R&B-star Ne-Yo. Ik liep mee. Weken lang werd zijn komst aangekondigd. Daar moest ik bij zijn. Het nationale cricket stadion was plaats van handeling. Na optredens van lokale grootheden tussen tien en twaalf was het om half twee vanochtend dan eindelijk tijd voor de hoofdact. Vooral de dames gingen uit hun dak toen de man in volledig witte outfit het podium op stapte. Single girls in da house, make some noice!!!!! If you love my music, you love me!!!! Het is dat cd's hier maar 75 eurocent kosten, anders had ik geen plaat van de man aangeschaft. Maar het was een prachtige avond uit.

St Cuthbert's Mission

Gister heb ik met een stel vrienden een bezoek gebracht aan St Cuthbert's Mission, het Indianendorp van de Pakuri. Mijn vaste lezers weten dat ik daar al eens eerder was. Deze keer niet per boot, maar met bus en in de laadback van een pick-up (met een normale auto is het dorp in de regentijd niet te bereiken). We hebben er vooral lekker gezwommen in de Mahaica rivier, maar we hebben ook met dorpelingen gesproken. Bijvoorbeeld met de lokale verpleegkundige. Ze is 24 uur per dag, 7 dagen per week de enige gezondheidswerker in het dorp. Een dokter zou eens per maand het dorp aan moeten doen, maar daar schijnt de regering geen geld voor te hebben. In het gezondheidscentrumpje is slechts een paar uur per dag elektriciteit, om van beschikbaarheid van medicijnen en hulpmiddelen maar te zwijgen. Voor de functie van assistent van de verpleegkundige bestaat sinds 1999 een vacature. Geld ontbreekt om 'm te vervullen. Het zet de discussies over kwaliteit van zorg in Nederland in een toch iets ander daglicht.

Winkelbureaucratie

In de middagpauze heb ik een emmer gekocht. In de winkel was ik de enige klant. Een van de vier verkoper vertelde me dat ik de emmer links achterin de winkel moest gaan betalen. Ik gaf een dame achter glas het equivalent van zo'n vier euro. Ik kreeg twee kassabonnen. Op beide bonnen kwam een stempel 'PAID', en de handtekening van de kassier. De eerder genoemde verkoper nam me één van beide bonnen af en voorzag de andere van de stempel 'DELIVERED' en opnieuw een handtekening. Met emmer en kassabon verliet ik de zaak. Bij de uitgang voorzag de man van de beveiliging mijn bon opnieuw van een stempel. Deze keer met de tekst 'SECURITY CHECKED'. Ik kan nu met een gerust hart zeggen dat de emmer van mij is.

Spookverhalen

Het is er vreselijk, zeiden een stel vrienden en collega's. Er lopen ratten en kakkerlakken. Het stinkt er, en je moet er op houten banken zitten. En dus ging ik er niet naartoe. Totdat ik me begon te realiseren dat geen van mijn vrienden en collega's ooit in de Astor was geweest. Het is de enige bioscoop van Guyana. Alle spookverhalen waren gebaseerd op verhalen van anderen, die het weer van anderen gehoord hadden. Het bleek inderdaad lariekoek. OK, het is allemaal een beetje vervallen. En de geluidskwaliteit is niet al te best, maar de stoelen zijn best aardig, het beeld is prima, en het is er bovenal schoon. Dus geen ratten, geen kakkerlakken, geen stank, geen houten banken. Wel een vreselijk slechte film. Na drie kwartier zijn we weer vertrokken. Maar we komen er dus terug.

In Afrika

Vandaag is een vrije dag omdat het gisteren een nationale feestdag was. De braderie die ik in mijn vorige bericht aankondigde was niet zo spectaculair. Wat Afrikaans eten en wat stands met Afrikaanse prullaria, niet veel meer. We hebben er de Guyanese president zien rondlopen en veel Guyanezen van Afrikaanse komaf in traditioneel Afrikaanse klederdracht. Er waren verschillende stands waar je op de foto kon in een Afrikaans landschap. Daar hebben we gretig gebruik van gemaakt.

Emancipatie

Morgen ben ik vrij omdat het vandaag Dag van de Emancipatie is. Op 1 augustus 1834 werd de slavernij in Guyana afgeschaft. De slaven werden eerst nog wel even verplicht om circa vijf jaar onbetaald stage te lopen bij hun baas, maar daarna waren ze (formeel tenminste) echt vrij. Er zijn flinke bedragen uitbetaald aan de eigenaren van de slaven die met de nieuwe wet hun eigendom verloren. De Britse regering harkte maar liefst 40% van haar eigen jaarlijkse budget bijeen ter compensatie. Desalniettemin vieren de Guyanezen van Afrikaanse origine dit weekend dus een feestje. Het begon voor mij vrijdagavond met "A Night of African Culture" in het National Cultural Centre. Ik had een spijkerbroek aan. Dat valt buiten de kledingvoorschriften. Maar ik ben blank, dus mocht ik toch naar binnen. Het is me nog steeds een raadsel waarom blanken met meer egards worden behandeld dan de lokale bevolking. Ik moest wel achterin de zaal gaan zitten. We kregen Afrikaanse dans, muziek, poëzie en modecultuur voorgeschoteld. Na twee uur was de eerste helft van het toch ietwat amateuristische programma afgelopen en zijn we richting bar vertrokken.

Gisteravond waren er festiviteiten in de stad. Lezingen op het pleintje voor het parlementsgebouw en een tocht met kaarsen van het parlement naar het plein van de revolutie.


Vrouw in Afrikaanse klederdracht bij het monument ter herinnering aan de slavenopstand

Ter afsluiting hebben we daarna een bezoek gebracht aan een death metal concert in de Butcher's Pool Bar.


De band speelt linksachter in de hoek. The crowd is going wild.

Vandaag worden de festiviteiten voortgezet met een braderie in het Nationale Park. Zal mij benieuwen. Maar eerst gaan we effe zwemmen.

De landenrace

Een Brusselse vriend die laatst op visite was in Guyana heeft zichzelf ten doel gesteld om in zijn leven alle landen ter wereld te bezoeken. Dat ben ik zelf in het geheel niet van plan, maar ik begon me wel af te vragen hoeveel landen ik ondertussen heb aangedaan. Het blijken er 38 te zijn. Dit najaar komen er zeker een paar eilandjes bij in de Caraïben... Op naar de 40!

Moord

Vandaag ben ik mijn nieuwe wagen wezen uitproberen. Aan de Essequibo, de tien kilometer brede rivier, een uurtje van Georgetown, reden we een weilandje in, om dichter bij onze picknick plek te komen. Kwamen we toch nog effe bijna vast te zitten in de modder. Gelukkig beschikt mijn X-Trail over 4WD.



We brachten een bezoek aan de markt van Parika en maakten in hetzelfde dorp kennis met K., een gepensioneerde Nederlander die met zijn Parikese schone (van een jaar of 25) in het dorp is neergestreken. Terug naar huis heb ik een kat doodgereden. Opeens schoot ie over. Niets meer aan te doen. Ik hoop dat het een straatkat was, en niet Poekie van een ontroostbaar kind. Maar vooruit, we hebben meer van de dood gezien onderweg.



We maakten nog een korte stop aan de zeedijk (seawall). Je vraagt je af of de dijk is aangelegd tegen de oprukkende plastic fles of tegen de zee.

Slechte smaak

Bij de lokale expat-lunchroom Oasis hadden ze echt hun best gedaan, met oliebollen, bitterballen en kroketten op het menu tijdens de FIFA World Cup Finals. Maar op de een of andere manier heb ik er een hele slechte smaak in mijn mond aan overgehouden. Het zal moeten slijten.