Afgelopen week vroeg iemand me waarom ik blog. Nou, dat zit zo. Ik vind het leuk om te doen, en ik wil er beter in worden. Het is bovendien leuk om reacties te ontvangen van mijn enorme lezersschare. En stiekem hoop ik dat het me ooit rijk en beroemd maakt. Maar de ultieme reden is natuurlijk macht. Ik wil met mijn verhaaltjes de wereld naar mijn hand zetten, dingen en mensen maken en breken, toetreden tot het elitaire groepje echte influencers. Vandaag valt de bedenkelijke eer te beurt aan Grolsch Winterbok.
Ik ben een snaaier. Een pak met acht gevulde koeken gaat in een middagje op, en een familiezak chips haalt het einde van de avond nooit. Maar nu heb ik iets in huis gehaald dat mijn snaaiwoede weerstaat, dat ik rustig een paar maanden in de koelkast kan laten liggen: Grolsch Winterbok. Niet te hachelen! Bier met kaneel en honing. Een soort van glühwein, maar dan nog heel veel erger. Na drie slokken heb ik de rest van het flesje in de gootsteen laten weglopen.
Het leed was te overzien. Bij mij om de hoek zit een café met buiten een stalletje voor afhaalkoffie, -thee en -chocomel, en bierpakketten. Ik kocht een nootpakket, er zat een doosje nootjes bij vijf flesjes speciaalbier. Het had van mij ook noodpakket mogen heten, ik had urgent een vervanger nodig voor de Winterbok. En ik hielp een horecaondernemer in nood. Twintig euro voor vijf biertjes. In normale tijden veel te duur, maar met nog weer een corona-golf in aantocht moet je die jongens van de horeca toch een beetje steunen. Maar hoe fanatiek de crisis bij de brouwers ook nog om zich heen gaat slaan, Grolsch Winterbok komt er bij mij dus nooit meer in.
