Een collega ging deze week met de moeder van zijn zoon naar de gynaecoloog. Er is gezinsuitbreiding onderweg. Het was tijd voor de twintigwekenecho. De ongeboren vrucht is gezond. Dat is het belangrijkste. En het wordt een jongetje. Dat is leuk om alvast te weten, maar totaal onbelangrijk. Als je tenminste niet graag wilt dat je kind de Nobelprijs wint, of een bovenmodaal salaris gaat verdienen. De kans daarop is immers stukken groter voor een jongetje. Volgens mijn collega valt dat allemaal reuze mee. Tegen de tijd dat zijn kind de nobelprijsleeftijd heeft bereikt, zijn kansen voor jongens en meisjes gelijkgetrokken. Hoeveel vrouwenemancipatie verwacht je dan in de komende 40 jaar? Veel dus! En wanneer zijn we tevreden? Zodra China een vrouwelijk staatshoofd heeft. Of vanaf het moment dat minstens de helft van de scheidsrechters in de Champions League vrouw is? Zodra vrouwen evenveel in deeltijd werken als mannen (nu nog 60% deeltijders tegen 20% onder de mannen). Zodra vrouwen evenveel verdienen als mannen (nu nog een verschil van zo'n 15%). Zodra vrouwen de helft van alle topposities in handen hebben (nu nog maar 12%). Enorme gaten die ik de komende veertig jaar nog niet volledig zie verdwijnen. Wees dus maar blij dat het een man wordt. Of, wat lees ik hier? Geluksprofessor van de gerenommeerde London School of Economics heeft het uitgerekend: vrouwen zijn gelukkiger. Als het maar gezond is? Als het maar gelukkig is! Was het maar een meisje!
Marie Curie won de Nobelprijs 2 keer (1903 voor natuurkunde en 1911 voor scheikunde), weduwe op haar 38ste, leed aan depressies en stief op haar 66ste door bovenmatige blootstelling aan radioactieve straling.
