dinsdag 26 januari 2021

Na de pandemie


Ik ga vanavond niet rellen. Maar de frustratie begint wel toe te nemen. Helemaal klaar met dat virus. Al was het maar omdat ik te weinig meemaak om mijn dagelijkse blog deugdelijk te kunnen vullen. Voor corona, toen was mijn leven pas blogbaar! Vandaag precies twee jaar geleden was ik voor mijn werk bijvoorbeeld in het West-Afrikaanse Togo. Ik maakte in het vrije weekend een tripje naar Cotonou, de hoofdstad van buurland Benin. 

De taxi's voor Benin staan te wachten bij de kruising van boulevard du Mono en de avenue Augustino de Souza in Lomé. Je hebt er mooi uitzicht over het strand. Er staan mannen aan enorme touwen te sleuren om visnetten aan land te brengen. 

Toen ik aan kwam lopen stond Sandra uit Lagos al te wachten. Voor haar marktkraam in de Nigeriaanse havenstad maakt ze om de week een trip via Cotonou naar Lomé, om er goedkoop handtassen in te slaan. Eigenlijk had ze deze keer wat teveel tassen aangekocht. Maar omstanders hielpen mee om de enorme baal in de achterbak van de taxi te proppen. Toen dat niet lukte ging er iemand op de baal staan springen. Totdat ie wel paste. Toen ook alle stoelen bezet waren vertrokken we. Onderweg vertelde Sandra me haar levensverhaal. En ik moest zeker eens langskomen in de allergrootste stad van Afrika. Dat is geen gevaarlijke stad, maar een fantastische bruisende metropool, zei Sandra. Na de pandemie ga ik naar Lagos, heb ik zojuist besloten.